သူေတာ္စင္တုိ ့..မဂၤလာပါ..ျမတ္ေစတနာမွ လွဳိက္လွဲစြာၾကိဳဆုိပါတယ္။

Monday 29 August 2011

အသက္ ၃၀ မတုိင္ခင္လူတုိင္းဖတ္သင့္တဲ့စာအုပ္မ်ား


အင္တာနက္ႏွင္႔ ၀ဘ္ဆိုဒ္ေတြက ခမ္းနားႀကီးက်ယ္သေလာက္ လူတုိင္းေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ေနရာ ၀င္ယူလာသည္။ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေတြက ေဖာင္းပြလြန္းၿပီး၊ အြန္လိုင္းေပၚမွာ စာဖတ္ဖုိ႔၊ အလုပ္လုပ္ဖို႔၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုဖို႔ အခ်ိန္ေတြ ပိုေပးလာၾကရသည္။
သို႔ႏွင္႔တိုင္ ၀ဘ္ဆိုဒ္ေတြက မ်ဳိးဆက္တိုင္းအတြက္ ကမၻာလံုးခ်ီေလးနက္တဲ႔ အေတြးအျမင္ရသေပါင္းစံု ေပးခဲ႔တဲ႔ ဂႏၱ၀င္စာအုပ္ေတြကိုေတာ႔ျဖင္႔ ဖယ္ရွားပစ္လို႔ မရပါ။
ေအာက္မွာ ကမၻာ႔ပညာရတနာသိုက္အျဖစ္ တစိတ္တပိုင္း ရည္ညႊန္းႏိုင္မည့္ စာအုပ္စာရင္းကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ အသက္ ၃၀ ေမြးေန႔ရက္ မတိုင္မီ လူတိုင္း ဖတ္သင္႔တဲ႔ စာအုပ္ (၃၀) ဟု Foreign Policy ဂ်ာနယ္က ညႊန္းဆိုထားပါသည္။
1. Siddhartha by Hermann Hesse
ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရႏွင္႔ သေဘာကို လက္ေတြ႔နားလည္ဖို႔နဲ႔ ဥာဏ္အလင္းရရွိဖို႔အတြက္ နည္းလမ္းရွာေဖြရာမွာ မိမိကုိယ္ကို အားကိုေရးသာ ပဓာနက်ေၾကာင္း တင္ျပထားတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဆြစ္လူမ်ဳိး ဂ်ာမန္ႏိုင္ငံသား ဟာမန္ဟစ္ ကေရးၿပီး၊ ဆရာပါရဂူ က 'သိဒၶတၳ' အမည္ျဖင္႔ ျမန္မာျပန္ခဲ႔သည္။
2. 1984 by George Orwell
၁၉၈၄ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္လာမယ္႔ အစိုးရမ်ားရဲ႕ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ သရုပ္သကန္ကို စာေရးသူက ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ ႀကိဳတင္ေရးသား သတိေပးခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ လူထုနဲ႔ ႏိုင္ငံသားမ်ားအေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိး လိမ္္လည္လွည့္စား ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္တဲ႔ 'အားလံုးသိ-အစိုးရေတြ' ရဲ႕ အႏၱရာယ္ရွိတဲ႔ အျပဳအမူစရိုက္ေတြကို အေကာင္းဆံုး ေဖာ္ျပႏိုင္တာေၾကာင္႔ ယေန႔တိုင္ အၿမဲခ်ီးက်ဴးၾကရတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
အဂၤလိပ္ စာေရးဆရာႀကီး ေဂ်ာ္ ေအာ္၀ဲလ္ မွာ ကိုလိုနီေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရဲအရာရွိအျဖစ္ အမွႈထမ္းခဲ႔ၿပီး၊ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္တြင္ နာမည္ေက်ာ္ 'ျမန္မာျပည္ ေန႔ရက္မ်ား' စာအုပ္ကို ေရးသားခဲ႔သည္။
3. To Kill a Mockingbird by Harper Lee
၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္ အေမရိကန္ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြမွာ လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ စီးပြားေရး ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတဲ႔ အျငင္းပြားဖြယ္ ျပႆနာမ်ားကို တင္ျပထားသည္။ အဓမၼျပဳက်င္႔တယ္လို႔ စြပ္စြဲခဲ႔ရတဲ႔ လူမည္းတစ္ဦးႏွင္႔ အဓမၼျပဳက်င္႔ခံရသူ လူျဖဴအမ်ဳိးသမီးငယ္တို႔ရဲ႕ တရားရံုးေနာက္ခံအမွႈ ျဖစ္သည္။ တရားမွ်တမွႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း အစြဲအာဃတေတြကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ႔၊ အေတြးအေခၚမ်ားစြာေပးတဲ႔ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။
4. A Clockwork Orange by Anthony Burgess
၂၀ ရာစု အေကာင္းဆံုး အဂၤလိပ္ ၀တၳဳ (၁၀၀)မွာ စာရင္းတင္ခံရတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ ရုပ္ရွင္လည္း ရိုက္ကူးခဲ႔သည္။ ရူးႏွမ္းတဲ႔ လူငယ္ယဥ္ေက်းမွႈ အိပ္မက္ဆိုး တစ္ခုက ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို အၿမဲထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေႏွာက္ယွက္မွႈေပးတဲ႔ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။ အသက္ မရွႈႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္လွႈပ္ရွားေစတဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ၿပီး၊ စာဖတ္သူကို အေတြးခ်ဲ႕ထြင္မွႈမ်ားစြာ ေပးႏိုင္သည္။
5. For Whom the Bell Tolls by Ernest Hemingway
မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရက္စက္တဲ႔ စစ္ပြဲ၊ ေသျခင္းတရားနဲ႔ အိုင္ဒီအိုေလာ္ဂ်ီမ်ားအေပၚ အားေကာင္းစြာ စဥ္းစားေတြးေခၚ တင္ျပထားတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ စာေရးဆရာ အားနက္စ္ ဟဲမင္းေ၀းရဲ႕ စာအုပ္မ်ားႏွင္႔ ၀တၳဳတိုမ်ားမွာ ျမန္မာဘာသာျပန္ ရွိေနၿပီး၊ ယခုစာအုပ္ကို စာေရးဆရာ 'ကိုကို' က 'ေခါင္းေလာင္းသံ' အမည္ျဖင္႔ ျမန္မာျပန္ဆိုခဲ႔သည္။
6. War and Peace by Leo Tolstoy
ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္း ေရးသားၿပီး၊ ၁၈၆၉ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ေ၀ခဲ႔တဲ႔ ကမၻာ႔ဂႏၱ၀င္စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ ရုရွားကို ျပင္သစ္တုိ႔ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္မွႈ၊ ဇာဘုရင္ လူ႔အဖြ႔ဲအစည္းအေပၚ နယိုလီယံေခတ္ရဲ႕ အက်ဳိးသက္ေရာက္မွႈ၊ ရုရွား မင္းမ်ဳိးစိုးႏြယ္ေတြရဲ႕ အမူအက်င္႔ေတြကို ဇာတ္ေကာင္စရိုက္မ်ား အားေကာင္းစြာျဖင္႔ တင္ျပထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းႀကီး ျဖစ္သည္။ ကမၻာ႔ထိပ္တန္း စာအုပ္ (၁၀၀) တြင္ ထိပ္ဆံုးမွာ ေနရာယူထားေသာ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။
7. The Rights of Man by Tom Paine
ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရး ကာလအတြင္း ေရးသားခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီ ရွႈေထာင္႔ကေန လူ႔အခြင္႔အေရး အယူအဆကို ပထမဆံုး စတင္မိတ္ဆက္ေပးတဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္။ ေသာမစ္ ပိန္း ကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု တည္ေထာင္ရာမွာ စာေပေရးသားမွႈျဖင္႔ ကူညီခဲ႔သူအျဖစ္ လူသိမ်ားသည္။
8. The Social Contract by Jean-Jacques Rousseau
ဒီစာအုပ္ကေန ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ ကိုးကားစရာတစ္ခုက "လူဟာ လြတ္လပ္စြာ ေမြးဖြားခဲ႔ၿပီး၊ ေနရာတုိင္းက သူနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနတယ္" ဆိုတာ ျဖစ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ အေရးပါမွႈ အခန္းက႑ကို တင္ျပထားတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ၁၇၆၂ ခုႏွစ္မွာ ေရးခဲ႔တဲ႔ ရူးဆိုး ရဲ႕ "လူမွႈ ပဋိညာဥ္' စာအုပ္က ျပင္သစ္နဲ႔ ဥေရာပမွာ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွႈမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ လွႈံေဆာ္ေပးခဲ႔သည္။
9. One Hundred Years of Solitude by Gabriel Garcia Marquez
သာမန္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ဆင္ထားတဲ႔ ၀တၳဳမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ၊ လူယဥ္ေက်းမွႈ သမိုင္းကို ျပန္လည္ အမွတ္ရျခင္းရဲ႕ အေရးႀကီးပံုကို အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာပံုစံနဲ႔ လွလွပပဖြဲ႔ဆို တင္ျပထားတဲ႔ ၀တၳဳ ျဖစ္သည္။ ကိုလံဘီယာ စာေရးဆရာက ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ စပိန္ဘာသာနဲ႔ ပထမဆံုး ထုတ္ေ၀ခဲ႔ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း ဘာသာစကား ၃၀ ေက်ာ္ျဖင္႔ ျပန္ဆိုခဲ႔ၾကသည္။
10. The Origin of Species by Charles Darwin
လူသားရဲ႕ မူလဇာတ္ျမစ္ႏွင္႔ သဘာ၀ေလာကႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားရဲ႕ အေတြးအျမင္အေပၚ ထူးထူးျခားျခား ဂယက္ရိုက္ေစခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ၁၈၅၉ ခုႏွစ္မွာ ေရးသားခဲ႔ၿပီး၊ ခ်ားလ္စ္ ဒါ၀င္ က လူသားရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ကို ဇီ၀ဆင္႔ကဲတိုးတက္မွႈ လမ္းေၾကာင္းကေန စဥ္းစားျပခဲ႔သည္။
11. The Wisdom of the Desert by Thomas Merton
ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘ၀ကို သန္႔ရွင္းျမင္႔ျမတ္ေအာင္ ဘယ္လိုေနထိုင္မလဲ၊ ဘ၀မွာ ႀကီးမားတဲ႔ စြမ္းအားေတြရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတာေတြအေပၚ၊ သံုးရာစုနဲ႔ ေလးရာစုမွာ အီဂ်စ္ သဲကႏၱာရထဲ က်င္လည္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ပညာရွင္မ်ားရဲ႕ အေတြးအေခၚ အဆိုအမိန္႔မ်ားကို စုစည္းတင္ျပထားတဲ႔ အေမရိကန္ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေသာမတ္စ္ မာတင္ ရဲ႕ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
12. The Tipping Point by Maclolm Gladwell
ေသးငယ္တဲ႔ စိတ္ကူးတစ္ခု၊ အယူအဆတစ္ခု၊ ထုပ္လုပ္မွႈတစ္ခုက ဗိုင္းယပ္စ္လို ျပန္႔ႏွံၿပီး၊ ပဥၥလက္ဆန္ဆန္ ဂလိုဘယ္ လူမႈအေျပာင္းလဲေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ႔တာ၊ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚဦးမွာကို တင္ျပထားတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေ၀ခဲ႔ၿပီး၊ စာအုပ္ေကာ္ပီ ၁.၇ သန္းေက်ာ္ ေရာင္းခဲ႔ရသည္။
13. The Wind in the Willows by Kenneth Graham
အဂၤလန္ဘဏ္ အၿငိမ္းစား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွႈးက ၁၉၀၈ ခုႏွစ္မွာ ေရးခဲ႔တဲ႔ ကေလးစာအုပ္ ျဖစ္သည္။ ကေလးစာေပထဲတြင္ အေကာင္းဆံုး ၀တၳဳဇာတ္လမ္းအျဖစ္ ရည္ညႊန္းခံရၿပီး၊ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္ဖို႔၊ ရဲ၀ံ႔စြန္႔စားဖို႔၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ ရွိဖို႔အတြက္ လူမဟုတ္တဲဲ႔ ဇာတ္ေကာင္မ်ားျဖင္႔ တင္ျပထားသည္။
14. The Art of War by Sum Tzu
စစ္ေရးမဟာဗ်ဴဟာနဲ႔ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားအတြက္ ေရွးအက်ဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္သည္။ စစ္ေရးသာမက၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ပါ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မဟာဗ်ဴဟာခ်မွတ္ႏိုင္ဖို႔ လမ္းညႊန္မွႈ ေပးႏိုင္တဲ႔ ေရွးေဟာင္း တရုတ္စစ္ေရးက်မ္းစာအုပ္ ျဖစ္သည္။
15. The Lord of the Rings by J.R.R. Tolkien
၂၀ ရာစု အဂၤလိပ္စာေပသမုိင္းမွာ ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆံုးနဲ႔ ဩဇာအႀကီးဆံုး ၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ကို ကိုင္ၾကည့္ရံုနဲ႔ တစ္အုပ္လံုး ၿပီးေအာင္ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
16. David Copperfield by Charles Dickens
အဂၤလိပ္စာေရးဆရာႀကီး ခ်ားလ္ ဒစ္ကင္းစ္ ရဲ႕ ရွစ္အုပ္ေျမာက္ စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ ၁၈၅၀ ခုႏွစ္မွာ စတင္ ထုတ္ခဲ႔သည္။ ဒစ္ကင္းစ္ ကိုယ္တိုင္က "မိဘအမ်ားစုလိုပဲ၊ သားသမီးအမ်ားႀကီးထဲက တစ္ေယာက္ကို အခ်စ္ဆံုး ျဖစ္တတ္သလုိ၊ က်ေနာ္လည္း ေရးသမွ်ေတြထဲက ေဒးဗစ္ေကာ္ပါးဖီးလ္ ကို အႏွစ္သက္ဆံုးပဲ" ဟုဆိုသည္။ ေဒးဗစ္ေကာ္ပါးဖီးလ္ ရုပ္ရွင္၊ တီဗီ၊ ျပဇာတ္မ်ား မ်ားစြာရွိၿပီး၊ စာေရးဆရာ ဒစ္ကင္းက ဂဏွာမၿငိမ္တဲ႔ ႏွလုံုးသားကေန မွားယြင္းမွႈ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းကို ေစာင္႔စည္း ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းရွိဖို႔ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။
17. Four Quartest by T.S Eliot
ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ေရးသားခဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာစကားေျပ ေလးပုဒ္ကို စုေပါင္းထားျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ ေမာ္ဒန္ေခတ္ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ကဗ်ာစကားေျပအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရသည္။
18. Catch-22 by Joseph Heller
၁၉၆၁ ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ သေရာ္စာေရး စာေရးဆရာ ဂ်ဳိးဇက္ ဟဲလ္လာ ေရးခဲ႔တဲ႔ ၂၀ ရာစု အေကာင္းဆံုး လက္ရာ စာရင္း၀င္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဗ်ဴရိုကေရစီ စနစ္ကို သေရာ္ေ၀ဖန္တဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ စာအုပ္နာမည္ Catch-22 မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေန႔စဥ္သံုး ဗန္းစကားတစ္ခုအထိ ျဖစ္လာခဲ႔သည္။
19. The Great Gatsby by F. Scott Fitzgerald
၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားမွ ဂ်က္ဇ္ ေတးဂီတေခတ္ကို ေနာက္ခံထားၿပီး၊ နာမည္ေက်ာ္ 'အေမရိကန္ အိပ္မက္' ကို တင္ျပထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ ရင္းႏွီးတဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားစြာရွိတဲ႔အနက္၊ မိတ္ေဆြေကာင္း အနည္းငယ္က ပိုတန္ဖိုးရွိပံုမွာ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ သင္ခန္းစာယူစရာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး၊ ဘ၀မွာ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ႔ အရာကို ထေျမာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ တြန္းအားေပးတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
20. The Catcher in the Rye by J.D Salinger
အေမရိကန္ စာေရးဆရာ ေဂ်ဒီ ဆလင္းဂ်ာ က ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ေရးတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္တို႔ရဲ႕ အေၾကာက္၊ စိုးရိမ္ေသာက၊ အာခံပုန္ကန္လိုစိတ္တို႔ရဲ႕ အတက္အက်ကို ေဖာ္ျပတဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
21. Crime and Punishment by Fyodor Dostoyevsky
ကာရာမာေဇာ႔ဗ္ ညီအစ္ကိုမ်ား စာအုပ္ေရးသူ၊ ရုရုားစာေရးဆရာ ေဒါ႔စတိုယဗ္စကီး က ဆာဘီးယားမွာ ျပည္ေျပး ၅ ႏွစ္ေနၿပီးေနာက္ ရုရွားကိုအျပန္၊ ၁၈၆၆ ခုႏွစ္မွာ ေရးခဲ႔တဲ႔ နာမည္ႀကီးစာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ႔ လူငယ္တစ္ဦးရဲ႕ စိတ္ေဒါသ၊ ကိုယ္႔က်င္႔တရား ျပႆနာနဲ႔ ေငြအတြက္ လူသတ္လိုမွႈေတြကို ေဖာ္ျပတဲ႔ ၀တၳဳေကာင္း ျဖစ္သည္။
22. The Prince by Niccolo Machiavelli
အာဏာႏွင္႔ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မွႈရဲ႕ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားကို ေဖာ္ျပတဲ႔ နာမည္ႀကီး စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာမွသည္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းေလာကအထိ ရာထူး၊ ဩဇာ၊ ေနရာ ရရွိဖို႔ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားရာမွာ၊ အီတလီ သမုိင္းနဲ႔ ဒႆနပညာရွင္ရဲ႕ ၁၅၁၃ ခုႏွစ္မွာ စတင္ျဖန္႔ခဲ႔တဲ႔ စာအုပ္ကို ေလ႔လာဖို႔ လိုအပ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
23. Walden by Henry David Thorean
ဟင္နရီ ေဒးဗစ္ ေသာ္ရိုးက ဒီစာအုပ္ကို ေရးဖို႔အတြက္ အေမရိကန္၊ မက္ဆာခ်ဴးဆတ္စ္ ျပည္နယ္ ကြန္ေကာ႔ဒ္ၿမိဳ႕ရွိ ၀ဲလ္ဒန္ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္လနဲ႔ ႏွစ္ရက္ အခ်ိန္ယူ ေရးခဲ႔သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ဖိအားေတြကေန အမွန္တကယ္ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္တဲ႔ နည္းလမ္းေတြကို တင္ျပထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္။
ဒီစာအုပ္မွ ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ စာသားတစ္ခုကေတာ႔ "လြတ္လပ္စြာ အသက္ရွင္လိုတဲ႔ ဆႏၵနဲ႔ ဘ၀ရဲ႕ အေရးပါတဲ႔ အခ်က္ေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ ငါ ေတာထဲကို သြားခဲ႔တယ္။ ဘာေတြ သင္ယူႏိုင္မလဲဆိုတာ ငါၾကည့္ခဲ႔တယ္။ ဘာမွ သင္ယူစရာ မေတြ႔ဘူးဆိုရင္ေတာ႔၊ ငါေသခါနီးမွာ ငါရဲ႕ ဘ၀ကို ေကာင္းေကာင္း မရွင္သန္ မေနထုိင္ခဲ႔ဘူး ဆိုတာ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္"
24. The Republic by Plato
ဘ၀ကို ဘယ္လိုေနထုိင္သင္႔သလဲ၊ တရားမွ်တမွႈကို ဘယ္လိုေဆာင္ရြက္သင္႔လဲ၊ သူရသတိၱဆိုတာ ဘာလဲ၊ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘယ္လိုဦးေဆာင္မႈေပးသင္႔သလဲ စတဲ႔ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးထားခ်က္မ်ားကို ဂရိဒႆနပညာရွင္ ပေလတို က တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ပေလတိုက သူ႔ဆရာ ေဆာ႔ခရတၱိ ကို ေခါင္းေဆာင္တင္ ေရးသားထားၿပီး၊ အေနာက္တုိင္း နိုင္ငံေရးသီအိုရီကို နားလည္ဖု႔ိအတြက္ အေျခခံျဖစ္သည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ က ပေလးတိုးနဒါန္း အျဖစ္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ႔သည္။
25. Lolita by Vladimir Nabokov
ရုရွားစာေရးဆရာ နဘိုေကာ႔ဗ္ က ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ျပင္သစ္မွာ အဂၤလိပ္လို ေရးခဲ႔ဲ႔ၿပီး၊ ေနာက္မွ ရုရွားဘာသာကို ျပန္ခဲ႔သည္။ အခ်စ္၊ ကိုယ္က်င္႔တရား ေဖာက္ျပန္မွႈႏွင္႔ ဘ၀ခံစားခ်က္မ်ားအေပၚ ပဋိပကၡျဖစ္မွႈကို အျမင္က်ယ္က်ယ္ ေဖာ္ျပထားတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
26. Getting Things Done by David Allen
အေမရိကန္ စာေရးဆရာ ေဒးဗစ္ဒ္ အလန္ က သူ႔စာအုပ္နာမည္အတိုင္း Getting Things Done (GTD) ဆိုတဲ႔ အတိုင္ပင္ခံ (consultant) အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔ကိုလည္း ေထာင္ထားသည္။ သူ႔အယူအဆတက လူတစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ထဲမွာ မွတ္သားထားတဲ႔ အရာရာကို ဖယ္ရွားၿပီးမွသာ အလုပ္စတင္ဖို႔လိုတယ္။ လုပ္ဖို႔လိုအပ္တယ္ဆိုၿပီး ဖိစီးေနတဲ႔ အရာရာကို စိတ္ထဲက ဖယ္ထုတ္ပစ္မွာသာ၊ ေအာင္ျမင္တဲ႔လုပ္ငန္းအတြက္ အာရံုစူးစိုက္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပထားသည္။
27. How to Win Friends and Influence People by Dale Carnegie
ေအာင္ျမင္ေရး တက္က်မ္းစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ေတာ႔ အႀကီးက်ယ္ဆံုး စာအုပ္ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရ၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး ဆက္ဆံမွႈမ်ားတြင္ ကိုယ္႔ဖက္ပါေအာင္ သိမ္းယူစြဲေဆာင္ႏိ္ုင္ဖုိ႔အတြက္ အလြယ္တကူ ညႊန္ျပႏိုင္တဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဦးႏုႏွင္႔ ဗမိုးတို႔က ျမန္မာျပန္ဆိုခဲ႔ၾကသည္။
28. Lord of the Flies by William Golding
၄င္းစာအုပ္နာမည္ႏွင္႔ပင္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရိုက္ကူးခဲ႔သည္။ လူသားရဲ႕ အၾကင္နာတရားနဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရားေနရာတြင္ မင္းမဲ႔စရိုက္နဲ႔ တိရိစာၦန္စိတ္မ်ား ၀င္လာၿပီး၊ ဥပေဒမဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္သြားတဲ႔အခါ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္မွႈနဲ႔ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကို တင္ျပထားတဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္သည္။
29. The Grapes of Warth by John Steinbeck
ဆရာေမာင္ထြန္းသူက 'ေဒါသမာန္' အမည္ျဖင္႔ ျပန္ဆိုခဲ႔သည္။ ၁၉၃၀ အေမရိကန္ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္း ကာလမွာ ျပည္တြင္းေရႊ႕ေျပာင္းမိသားစုမ်ားရဲ႕ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ အလုပ္အကိုင္ အရူးအမူး ရွာၾကပံုကို ေဖာ္ျပထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဂႏၱ၀င္စာေပ သင္ၾကားေရးအတြက္ မၾကာခဏ ျပဌာန္းေသာစာအုပ္ ျဖစ္သည္။
30. The Master and Margarita by Mikhail Bulgakov
ေကာင္းမွႈနဲ႔ မေကာင္းမွႈၾကား ပဋိပကၡလြန္ဆြဲမွႈကို ေဖာ္ျပရင္း ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး တင္ျပထားတဲ႔ ရုရွား ၀တၳဳျဖစ္သည္။ ေလာဘ၊ အဂတိလုိက္စားမွႈနဲ႔ လိမ္လည္လွည့္စားမွႈမ်ားမွာ လူ႔သဘာ၀ႏွင္႔ ဆက္ႏြယ္ေနေၾကာင္း တင္ျပတဲ႔ စာအုပ္လည္း ျဖစ္သည္။ ဆုိဗီယက္ေခတ္ကို သေရာ္တဲ႔ဇာတ္လမ္းျဖစ္ၿပီး လန္ဒန္တိုင္းမ္း သတင္းစာက ၂၀ ရာစုရဲ႕ အေကာင္းဆံုး၀တၳဳတစ္အုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ညႊန္းဆိုခဲ႔သည္။
၀င္႔ထန္း
ရည္ညႊန္း။ Foreign Policy

Tuesday 16 August 2011

What is NIBBĀNA?

        Nirvāna, which is the Saanskrit  from of the Pāli- Nibbāna, is a combination of 'ni' and 'vāna' means selfish desire. So Nibbāna means the cessation of selfish desire, the absence of craving, hatred and ignorance.

        Nibbāna means the highest refuge: safety; unique: absolute purity: Supramundane: security; emancipation: peace: and so on, there are many positive definition. Nibbāna is, therefore, freedom, thought, does not mean freedom from circumstance, nobody is free from circumstances. It is freedom from the bonds with which we have bound ourselve to circumstances, my circu my activities, my, my; so we bind ourselves to our circumstances, make circumstances as our own. This Nabbāna is freedom from those bonds, and every kinds of infelicity. Nibbāna of the Buddhists is neither a mere nothingness nor a state of annihilation.                        
                                                                    
           Nibbāna is an ultimate truth which is uncreated and unformed, hence it is boundless, to be sought after happiness, because it is free from all sufferings, free from birth, death and so on, Nibbāna is not situated in any place nor is it a sort of heaven where a transcendental ego resides,  It is getting out of the circle of existence.

          Where, however, there is no birth, there can be no passing away, where, there is no existence, no suffering can exist. Now, as with the extinction of all selfish craving all its concurrent phenomena, such as conceit, self-seeking, greed, hate, anger and cruelty, come to extinction, therefore this freedom from selfish craving signifies the highest state of selflessness, wisdom and holiness.

           How is NIBBĀNA to be attained?
           It is by following The Bible Eightfold path.





Sunday 14 August 2011

နိဗၺာန္ဆိုတာဘာလဲ

နိဗၺာန္´ဆိုသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ အစြန္းစြန္ ဘာသာေရး ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ေပသည္။ မဟာယာန ႏွင့္ ေထရ၀ါဒ ဟူ၍ဂိုဏ္းၾကီး ႏွစ္ခုကြဲ သကဲ့သို႔ နိဗၺာန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အယူအဆမွာလည္း ကြဲျပားသည္။ မဟာယာန က်မ္းမ်ားတြင္ နိဗၺာန္ကို သုခခ်မ္းသာတို႔ျဖင့္ ျပည့္စုံသည့္ ဘံုဗိမာန္အျဖစ္၎၊ သံသရာကိုယ္၌ကပင္ နိဗၺာန္ျဖစ္သည္ ဟူ၍၎ ကြဲျပားေသာ အယူအဆမ်ား၊ သေဘာတရားမ်ားကို တင္ျပထားသည္။ သို႔ေသာ္ ေထရ၀ါဒတြင္မူ ဆရာစဥ္ဆက္ ႏွင့္ က်မ္းဂန္မ်ားတြင္ နိဗၺာန္သည္ တည္ေနရာဘံုအျဖစ္ မယူဆ၊မသတ္မွတ္သင့္ေၾကာင္း၊ သံသရာႏွင့္ ဆက္စပ္မႈကင္းမွ သာလွ်င္ `နိဗၺာန္´ ျဖစ္ေၾကာင္း အစရွိသျဖင့္ တိက်စြာရွင္းလင္းျပဆိုထားေပသည္။


နိဗၺာန္ သည္ အဘိဓမၼာ တြင္ အသခၤတ ဓမၼအစစ္အမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ ယင္း အစစ္အမွန္တရားကို အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အဓိပၸါယ္ ဖြင္႔ဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္လည္း နိဗၺာန္ အယူအဆသည္ ဗုဒၶဘာသာေလာကတြင္ သာမက အျခား အေတြးအေခၚပညာရွင္မ်ား ၊ ဘာသာ၀င္မ်ားၾကားတြင္ပါ စိတ္၀င္စားစရာ ထင္ရွားလာရပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ရွိသမွ်ေသာ သမိုင္းတေလွ်ာက္ အဓိပၸါယ္ ဖြင္႔ဆိုမႈမ်ားသည္ နိဗၺာန္ ဟူသည္မည္သည္႔ အရာျဖစ္ေၾကာင္း တိက်ရွင္းလင္းေသာ အေျဖသို႔ မေရာက္ခဲ႔ၾကပါ။ ထိုသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ

1. က်မ္းျပဳသူ အသံုးျပဳေသာ ဘာသာစကားတြင္ ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိေနေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္ ။
2. က်မ္းျပဳသူ ကိုယ္တိုင္ နိဗၺာန္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳသည္အထိ က်င္႔ၾကံအားထုတ္မႈမရွိေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။
3. က်င္႔ၾကံအားထုတ္ေသာ္လည္း နိဗၺာန္ႏွင္႔ ထပ္တူထပ္မွ် ႏွိုင္းယွဥ္ျပစရာ မည္သည္႔အရာမွ မရိွေသာေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။

တဏွာကုန္ဆံုးရာနိဗၺာန္

နိဗၺာန္ ဟူသည္ ပါဠိစာလံုး နိဗၺာန ဟူေသာ ပုဒ္မွ လာသည္ ။ ျငိမ္းသတ္သည္ ဟု ဆိုလိုသည္ ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ မီးမ်ားကို ျငိမ္းသတ္ႏိုင္ျခင္းသည္ နိဗၺာန္ျဖစ္သည္ ။ (ရတနသုတ္တြင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။)

တဖန္ နိဗၺာန ဟူေသာ ပုဒ္သည္ ပါဠိဘာသာ နိ ႏွင္႔ ၀ါန ကို ေပါင္းထားျခင္းျဖစ္သည္ ။ နိ - မရွိ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ၊ ထြက္ခြာျခင္း ။ ၀ါန - တဏွာ ။ နိ၀ါန = နိဗၺာန = တဏွာမရွိျခင္း ၊ တဏွာမွ ကင္းလြတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶက်မ္းဂန္အရ ၃၁-ဘံု၌ ရွိၾကေသာ သတၱဝါတို႔သည္ သံသရာလည္ၾကရာတြင္ ၃၁-ဘံုမွ စိတ္၏ လံုးဝခ်မ္းသာရာျဖစ္ေသာ ကိေလသာမ်ားမွ လြတ္ကင္းရာကို နိဗၺာန္ဟု ေခၚသည္။ နိဗၺာန္တြင္ လူတုိ႔၏ ဒုကၡအားလံုးမွ ကြၽတ္ၿငိႇမ္းၿပီး နိဗၺာန္ သုိ႔ေရာက္ရွိၿပီးေနာက္ သံသရာ အသစ္တဖန္ျပန္လယ္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ နိဗၺာန္သည္ ေကာင္းဘံုကဲ့သုိ႔ ေနရာအျဖစ္ မရွိေပ။ နိဗၺာန္သည္ ဥပခါျပဳျခင္းကဲ့သုိ႔ သံသရာ ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ နိဗၺာန္ဆိုသည္မွာ တက္မက္မႈ၊ တြယ္တာမႈ ကင္းရာ(မျဖစ္ရာ) ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဘ၀တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုကို ဆက္စပ္ေပးတတ္ေသာ တက္မက္မႈ (တဏွာ) မျဖစ္ရာ ကုန္ဆံုးရာ (တဏွာ)မွ လြတ္ေျမာက္ရာ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။

နိဗၺာန္ ႏွစ္မ်ဳိး

ဗုဒၶဘာသာအရ နိဗၺာန္ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။

1. သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္
2. အႏုပါဒေသသ နိဗၺာန္ တို႔ျဖစ္သည္။

သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္

မေသမွီ ဤရုပ္နာမ္ ျဖစ္ေသာ ဤခႏၶာကိုယ္ႀကီးရွိေနစဥ္ အေတာအတြင္း ရေသာ နိဗၺာန္ကို သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ဟု ေခၚသည္။

* ပထမမဂ္ဉာဏ္ရေသာ ေသာတာပန္သည္ ေသာတာပန္ကို ျမင္အပ္၊ ရအပ္ေသာ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ ကိုရ၏။
* ဒုတိယမဂ္ဉာဏ္ရေသာ သကဒါဂါမ္သည္ သကဒါဂါမ္ကို ျမင္အပ္၊ ရအပ္ေသာ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ ကိုရ၏။
* တတိယမဂ္ဉာဏ္ရေသာ အနာဂါမ္သည္ အနာဂါမ္ကို ျမင္အပ္၊ ရအပ္ေသာ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ ကိုရ၏။

အႏုပါဒေသသ နိဗၺာန္

ေသၿပီးေနာက္ ဘ၀မကူးေတာ့ပဲ ရအပ္ေသာ နိဗၺာန္ကို အႏုပါဒေသသ နိဗၺာန္ဟု ေခၚသည္။

* စတုတၳမဂ္ဉာဏ္ရေသာ ရဟႏၲာသည္ သဥပါဒေသသ နိဗၺာန္ကိုရ၍ မေသမွီ ခႏၶာရွိစဥ္ အေတာအတြင္း နိဗၺာန္သႏၲိသုခ ခ်မ္းသာႀကီးကို (၇)ရက္ထိ မစား၊ မေသာက္၊ မအိပ္ပဲ ၀င္စား၍ ေနႏိုင္၏။ ေသေသာအခါ ခႏၶာျပန္မရေတာ့ပဲ ဘ၀တစ္ဖန္ ျပန္မျဖစ္ေတာ့သည့္ အႏုပါဒေသသ နိဗၺာန္ကို စံ၀င္ႏိုင္ၾကရပါသည္။

နိဗၺာန္၏ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား

1. မာန္မယစ္ရာ နိဗၺာန္။ (မဒနိမၼဒေနာ)
2. တဏွာမြတ္သိပ္ျခင္းကို ပယ္ေျဖာက္ရာ နိဗၺာန္။ (ပိပါသ၀ိနေယာ)
3. ကာမဂုဏ္ အာလယကို အႂကြင္းမဲ့ခြာရာ နိဗၺာန္။ (အာလယသမုဂၣါေဋာ)
4. ၀ဋ္သံုးပါးမွ ကင္းျပတ္ရာ နိဗၺာန္။ (၀႗ဳပေစၦေဒါ)
5. တဏွာကုန္ၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္။ (တဏွာကၡေယာ)
6. ရာဂကင္းလြတ္ရာ နိဗၺာန္။ (၀ိရာေဂါ)
7. တဏွာ၏ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္။ (နိေယာေဓာ)
8. အျမဲခိုင္ခန္႔ေသာ နိဗၺာန္။ (ဓု၀ံ)
9. အိုျခင္းမရွိေသာ နိဗၺာန္။ (အဇရံ)
10. သံသရာခ်ဲ႕တတ္ေသာ တရားမရွိေသာ နိဗၺာန္။ (နိပၸပဥၥံ)
11. မေဖာက္မျပန္ မွန္ကန္ေသာ နိဗၺာန္။ (သစၥံ)
12. သံသရာ၏ ဟိုမွာဘက္ကမ္းျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္။ (ပါရံ)
13. ဉာဏ္ႏံု႔သူတို႔ အလြန္ျမင္ႏိုင္ခဲေသာ နိဗၺာန္။ (သုဒုဒၵသံ)
14. ကိေလသာကင္းေ၀း ခ်မ္းေအးေသာ နိဗၺာန္။ (သိ၀ံ)
15. ေသျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္။ (အမတ)
16. ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ေဘးကင္းရာ နိဗၺာန္။ (ေခမံ)
17. သခၤါရကင္းဖြယ္ အံ့ဖြယ္သူရဲ မျဖစ္ဖူးေသာ နိဗၺာန္။ (အဗၻဳတံ)
18. ေဘးမရွိေသာ ေႏွာက္ယွက္ပုပန္ျခင္းကင္းရာ နိဗၺာန္။ (အနီတိကံ)
19. ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ေစာင့္ေရွာက္ရာ နိဗၺာန္။ (တာဏံ)
20. ေဘးရန္လြတ္ေရွာင္း ပုန္းေအာင္းရာ နိဗၺာန္။ (ေလဏံ)
21. ၾသဂမလႊမ္းေသာ ကြၽန္းတည္းဟူေသာ နိဗၺာန္။ (ဒီပံ)
22. ကိေလသာမွ စင္စစ္ စင္ၾကယ္ေသာ နိဗၺာန္။ (၀ိသုဒၶိ)
23. သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ေတာင့္တအပ္ေသာ နိဗၺာန္။ (၀ရံ)
24. သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေသာ နိဗၺာန္။ (နိပုဏံ)
25. အေၾကာင္းတရား မျပဳျပင္အပ္ေသာ နိဗၺာန္။ (အသခၤတ)
26. ကိေလသာမွ လြတ္ေသာ နိဗၺာန္။ (ေမာေကၡာ)
27. အထူးသျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းအပ္ေသာ နိဗၺာန္။ (ေသေ႒ာ)
28. အတုမရွိ အလြန္ျမတ္ေသာ နိဗၺာန္။ (အႏုတၱေရာ)
29. ေလာကသံုးပါး၏ ဆံုးရာ နိဗၺာန္။ (ေလာကႆေႏၲာ)

ဆင္တူေ၀ါဟာရ ႏွင္႔ ပရိယာယ္ အေဟာမ်ားကိုပါ ဘာသာျပန္လွ်င္ နိဗၺာန္ ၏ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားမွာ -

ကံ၊စိတ္၊ဥတု ၊ အာဟာရ တုိ႔၏ ျပဳျပင္စီရင္ ျခင္းမွ လြတ္ေသာ တရား ၊ အလံုးစံုျငိမ္းခ်မ္းျခင္း ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ မရိွေသာ ေအးျငိမ္းခ်မ္းသာမႈ ၊ တဏွာမရွိျခင္း ၊ တဏွာမွ ကင္းလြတ္ျခင္း ၊ ဒုကၡမွ အျပီးတိုင္လြတ္ေျမာက္ျခင္း ၊ ေမြး၊အို၊နာ၊ေသ မရွိျခင္း ၊ စြန္႔လြတ္ျခင္း ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ၊ မကပ္ျငိျခင္း ၊ ဘ၀ မရွိျခင္း ၊ ပူေဆြးမႈ မရွိျခင္း ၊ ငိုေၾကြးမႈမရွိျခင္း ၊ေသာက မရွိျခင္း ၊ အညစ္အေၾကး ကိေလသာ မရွိျခင္း စသည္တို႔ျဖစ္သည္။

ဒီဃနိကယ္ မဟာ သတိပဌာန သုတ္ေတာ္(အဌကထာ )တြငး္မွ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားျဖစ္သည္ ။ သဠာယတန - သံယုတ္ပါဠိေတာ္ လာ ဂုဏ္ပုဒ္ မ်ားကို ပထမ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရား အနက္ေပးထားရာ နိဗၺာန္ ၏ ဂုဏ္ပုဒ္ (၃၀) ရွိေသးသည္။

ဒုကၡ နိေရာဓ သစၥာ ၊ သုညတ ၊ အမတ ၊ နိဗၺာန္ ၊ အသခၤတ ၊ အဘူတ ၊ သႏၱိ ၊ ေခမ စေသာ ေ၀ါဟာရ အားလံုးကို ဘာသာျပန္လွ်င္ လြန္စြာ မ်ားေပလိမ္႔မည္ ။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း တိုတိုရွင္းရွင္းႏွင္႔ ထိထိမိမိ အတိအက် နားလည္ေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ဘာသာစကားမရွိ ဟု ဆိုၾကရေပသည္ ။ အဂၢသာ၀ကၾကီးမ်ား ၊ ရဟႏၱာၾကီးမ်ား ၏ နိဗၺာန္ ကို ဖြင္႔ဆိုခ်က္မ်ားသည္လည္း တမူထူးျခားၾကေသးသည္။

တင္ျပခဲ႔ သမွ်တြင္ နိဗၺာန္ဆုိတာ အသခၤတ ဓမၼအစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ရွိေၾကာင္း ႏွင့္ နိဗၺာန္ကို ရရွိရန္ ျပည္႔စံုသိရွိနားလည္ရန္ သတိပဌာန္ေလးပါးသည္သာ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းစဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကို သတိျပဳမိရင္ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားႏွင့္ ၾကည္ညိဳလို႔ ရပါသည္။

နိဗၺာန္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးတို႔ကို သိေအာင္ျပဳ၍ အဖန္ဖန္ ႏွလံုးသြင္းရာ၏၊ ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ရာ၏၊ ဤသို႔ နိဗၺာန္၏ဂုဏ္တို႔ကို အသီးသီး ဆင္ျခင္ ေအာက္ေမ့သည္ရွိေသာ္ အလြန္ စိတ္ၾကည္လင္၏၊ ဉာဏ္ႀကီးထြား၏၊ စိတ္ေအးခ်မ္းတည္ၾကည္၏၊ ဥပစာရ စ်ာန္ကိုရ၏။[2]
မိလိႏၵမင္းႏွင္႔ အရွင္နာဂသိန္ တို႔၏ အေမး အေျဖ

ေထရ္ - မင္းၾကီး ၊ေကာင္းကင္ႏွင္႔ နိဗၺာန္ သည္ ထင္ရွားရွိ၏ ။ သို႔ေသာ္ တစံုတရာေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔မွ် မျဖစ္။

မင္း - ဒီလိုဆို အရွင္ဘုရားသည္ မရွိေသာတရားကို နိဗၺာန္ ဟု ညႊန္ျပမိေလျပီ။

ေထရ္ - မင္းၾကီး နိဗၺာန္ ဟူသည္ ရွိ၏ ။ မေနာ၀ိညဥ္ျဖင္႔ သိအပ္၏ ။ စင္ၾကယ္ျမင္႔ျမတ္ေသာ ၊အေႏွာက္ အယွက္ အပိတ္အပင္ ကင္းေသာ ၊ ကာမဂုဏ္ အာမိသ ကင္းေသာ စိတ္ျဖင္႔ ေကာင္းစြာ က်င္႔ေသာ အရိယာတို႔သည္ နိဗၺာန္ ကို သိႏိုင္ ၊ျမင္ႏိုင္သည္။

မင္း - အရွင္ဘုရား၊ နိဗၺာန္သည္ မရွိတရား မဟုတ္လ်ွင္ နိဗၺာန္ကို ဥပမာျဖင္႔ ျပေတာ္မူပါ ။ နိဗၺာန္ ဟူသည္ အဘယ္လို႔နည္း ။

ေထရ္ - မင္းၾကီး ၊ ေလဆိုေသာ အရာ သည္ ရွိသည္ မဟုတ္ေလာ ။

မင္း - ရွိပါသည္ ၊ အရွင္ ။

ေထရ္ - ေလသည္ အဆင္း ၊ ပံုသ႑ာန္ အၾကီးအေသး အရွည္ အတို မည္သို႔ ရွိပါသနည္း ။

မင္း - ေလကို ညႊန္ျပ ၊ေဖာ္ျပရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ ။

ေထရ္ - သို႔ဆိုလ်ွင္ ေလမရွိသေလာ ၊ ေလသည္ မရွိတရားေလာ။

မင္း - ေလသည္ ရွိပါ၏ ။ ေလကို ညႊန္ျပ ရန္ေတာ႔ မစြမ္းပါ ။သို႔ေသာ္ ေလရွိသည္ကို ႏွလံုးသား၌ သိေနပါသည္ ။ ႏွာသီး၀၌ တိုးေနပါသည္ ။ထိုတိုးေသာ လကၡဏာ အားျဖင္႔လည္း သိပါသည္။

ေထရ္ - မင္းၾကီး နိဗၺာန္ သည္လည္း ထိုသို႔ပင္ ျဖစ္၏။ ျငိမ္းခ်မ္းမႈရရွိေသာ လကၡဏာ အားျဖင္႔ ထင္ရွားရွိေၾကာင္းသိရာ၏။ ေလကဲ႔သို႔ပင္ အဆင္းအားျဖင္႔ ၄င္း ၊ ပံုသ႑ာန္ အားျဖင္႔ ၄င္း ညႊန္ျပရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

မင္း - လက္ခံပါျပီ ဘုရား ။ ဆက္၍ေမးလိုသည္မွာ နိဗၺာန္ သည္ တည္ရာအရပ္ရွိပါသေလာ။

ေထရ္ - မင္းၾကီး ၊ နိဗၺာန္ သည္ တည္ရာအရပ္ မရွိပါ။

မင္း -နိဗၺာန္ သည္ တည္ရာအရပ္ မရွိျငား ၊ နိဗၺာန္ သည္ မရွိႏိုင္ ၊ နိဗၺာန္ ကို မည္ကဲ႔သို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္သနည္း။

ေထရ္ - မင္းၾကီး ၊ နိဗၺာန္ သည္ အျမဲအစြဲတည္ေနရာ အရပ္မရွိေသာ္လည္း နိဗၺာန္ သည္ ရွိ၏ ။ ေကာင္းစြာက်င္႔ၾကံ ႏွလံုးသြင္းမႈျဖင္႔ နိဗၺာန္ ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္၏။

ဥပမာ - မီးသည္ ထင္ရွားရွိ၏ ။ထိုမီး၏ အျမဲအစြဲတည္ေနရာ အရပ္သည္ မရွိသကဲ႔သို႔ ျဖစ္၏။ ေက်ာက္ခဲ ႏွစ္လံုး ခတ္မွ ၊ ၀ါးႏွစ္လံုးပြတ္မွ မီးျဖစ္လာ ၊ ရလာသကဲ႔သို႔ ျဖစ္၏။ စၾကဝေတးမင္းတို႔ ရရွိအပ္ေသာ စၾကာရတနာ ၊ မိဘုရားရတနာ ၊ သူၾကြယ္ ရတနာ ၊ ဆင္ရတနာ ၊ျမင္းရတနာ စေသာ ရတနာ (၇)ပါးတို႕ သည္လည္း တည္ေနရာ မထင္ရွားေပ ။ မင္းက်င္႔တရားေကာင္းမြန္သူထံသို႕ ကပ္ေရာက္လာၾကကုန္၏ ။ ထို႔အတူ သင္႔ေတာ္ေသာ ႏွလံုးသြင္းမႈျဖင္႔ က်င္႔ၾကံအားထုတ္သူတို႔ သာ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကကုန္၏ ။

မင္း - လက္ခံပါျပီ ဘုရား ။ ။

ေလာကမွာ အၾကင္လင္မယားရယ္လို႔ အမ်ားလက္ခံအတည္ျပဳႏိုင္ၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံမ်ားစြာရွိတာကို ျမင္ေတြ႕သိသာပါတယ္။ လင္မယားအရာေျမာက္ၾကၿပီဟု အမ်ားက လကၡံအသိအမွတ္ျပဳရန္ (တစ္နည္းဆိုေသာ္တရား၀င္လင္မယားအရာေရာက္ရွိရန္) ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာ တစ္ရပ္ရပ္အတိုင္းလိုက္နာေဆာင္ရြက္ၿပီးျဖစ္ရပါတယ္။ ဥပမာ ပ႗ိဥဥ္ျပဳျခင္းစသည္တို႔တြင္ ကတိက၀တ္ျပဳၿပီးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အဆိုပါလင္မယားတို႔၌ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေျပာင္းလဲျခင္းေထြေထြထူးထူးမရွိေသာ္လည္း လင္မယားအရာစတင္ေရာက္သြားၿပီး (တစ္ဦးကိုတစ္ဦးခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္၍သာယာေပ်ာ္ရႊင္ၾကမည္ဟုလည္းထင္တတ္ၾက၍ ေပါင္းသင္းရန္ႀကိဳးပမ္းၾကျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း) လင့္၀တ္တရား၊ မယား၀တ္တရားစေသာ တာ၀န္တို႔ပါပူးတဲြပါရွိသြားၿပီးျဖစ္ပါသည္။ (အဆိုပါတာ၀န္တို႔သည္ကား လြယ္ကူၾကည္ျဖဴစြာထမ္းေဆာင္ႏိုင္မည္ထင္တတ္ၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္အခါေနရာေဒသအခန္႕မသင့္ေသာအခါ ျငဴစူဆင္းရဲပင္ပမ္းေစေသာတာ၀န္မ်ားျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာတတ္ပါသည္။)

ဤသည္ပင္ ဘ၀ တဏွာရွိ၍ ဘ၀အသစ္ရရွိတိုင္း ဆင္းရဲဒုကၡအစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္းထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္လံျပမည့္ ခႏၶာ၀န္ႀကီးရသလိုျဖစ္ေနပါသည္။

အၾကင္လင္မယားတို႔ တရား၀င္ကြာရွင္းျပတ္စဲၿပီးစီးျခင္းကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

သမုဒယေႏွာင္ဖဲြ႕လ်က္ မခဲြႏိုင္မခါြရက္ျဖစ္ေနၾကစဥ္ကထက္ ရုတ္တရက္ ဘာမ်ားသိသာထင္ရွား ကြာျခားသြားၾကပါသလဲ။ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးျပဳရန္တာ၀န္အေႏွာင္အဖဲြ႕တြယ္ၿငိမႈတို႔မွ ကင္းလြတ္ျခင္းသာရွိသည္မဟုတ္ပါေလာ။ (အရမ္းကာေရာ လိုခ်င္ၾကသူေတြသာမက စိတ္မပါ့တစ္ပါ ဆံုစည္းလာၾကသူတို႔ပင္ ေပါင္းသင္းၾကရန္လြယ္သေလာက္ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ခဲြခြါရန္ အေႏွာင္အဖဲြ႕အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ခက္လွပါ၏။ ေသလို႔ခဲြရသည္ကိုပင္ မခဲြႏိုင္ၾက။ လာ၍ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္၊ လူ၀င္စားျပန္လာျဖစ္ေနပါသည္ဟု သံေယာဇဥ္ အျမွင္တန္းတတ္ၾကသူေတြေတြ႕ဖူးၾကမည္ထင္ပါသည္။)

ဘ၀ အသစ္ ခႏၶာအသစ္ ရရန္ေရာက္ရန္ မေမွ်ာ့္လင့္မတမ္းတ မရလိုတာေသျခာပါက သင္သည္ သံသရာက်င္လည္ရျခင္းတည္းဟူေသာ ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ကင္းရွင္းျပတ္စဲေပေတာ့မည္။ က်င္လည္ေနရျခင္းကို ဆင္းရဲသည္ဟု သတ္မွတ္ပါက ကင္းျပတ္လွ်င္ ခ်မ္းသာသည္ဆိုရၿခိမ့္မည္၊ က်င္လည္ရသည္ကို ခ်မ္းသာထင္ၾကပါမူ ရပ္တန္႕သြားျခင္းသည္ဆင္းရဲဟုထင္စရာပင္ ျဖစ္ေနဦးမည္။

Monday 8 August 2011

ၿဖစ္ခ်င္တာၿဖစ္ စိတ္မညစ္နဲ ့

လူအမ်ားစုဟာကိုယ္လိုခ်င္တာ မရဘူး ၊ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တာမၿဖစ္ဘူးဆိုရင္ အလြယ္တကူလည္း စိတ္ညစ္ တတ္တယ္ ။အၿပင္းအထန္လည္း စိတ္ညစ္တတ္တယ္ ၊ကိုယ္မရတာ ကိုယ္မၿဖစ္တာကိုပဲ ထပ္တလဲ လဲ ေတြးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ညွဥ္းဆဲေနတတ္တယ္ ။
 
လူရယ္လို့ၿဖစ္လာရင္ ပစၥည္းဥစၥာလည္း ၿပည့္စံုခ်င္တယ္ ၊အၿခံအရံလည္း ေပါမ်ားခ်င္တယ္ ၊ အခ်ီးအမြမ္း လဲခံယူခ်င္တယ္ ၊ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးလဲ ခ်မ္းသာခ်င္တယ္ ၊ဒါေပမဲ့တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္မွာ အဲဒါေတြအားလံုး ၊ဒါမွမဟုတ္ တခ်ိဳ့မၿပည့္စံုဘူး ။အဲဒီအခါ ကိုယ့္ရဲ့မၿပည္.စံုတဲ.အခ်က္ေတြကို ေတြးၿပီး စိတ္ညစ္ေနမယ္ ၊ စိတ္ဆင္းရဲေနမယ္၊ဟိုလူ ဒီလူကိုအပစ္ဖို့ေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူ ၊ေလာကဓံခံႏိုင္ ရည္ မရွိတဲ့သူဖစ္သြားမယ္ ။

ေလာကမွာ အဆိုးေလာကဓံေတြနဲ့ေတြ့ၾကံုခ်င္တဲ့သူရယ္လို့တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူး ။ဒါေပမဲ့့အနည္းနဲ့ အမ်ား ဆိုသလို တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္မွာ ေတြ ့ၾကံုေနရတာပါပဲ ။အဲဒီလိုေတြ ့ၾကံုလာတဲ့အခါမွာ မတုန္မလွုပ္ခံႏိုင္ ရည္ရွိဖို ့လိုပါတယ္။စိတ္ညစ္ေန၊စိတ္ဆင္းရဲေန၊ဟိုလူ ဒီလူအၿပစ္ဖို ့ေနလို ့ အဆိုးေလာကဓံက ေပ်ာက္ ပ်က္မသြားတဲ့အၿပင္ တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူ ဆင့္ၿပီး ဆိုးသထက္ဆိုးလာဖို ့ဆိုးတြင္းနက္သြားဖို ့ပဲရွိပါတယ္ ။

တကယ္ေတာ့အေကာင္းေလာကဓံေတြနဲ ့ခ်ည္း ေတြ ့ၾကံုေနရတဲ ့လူအဆိုးေလာကဓံေတြနဲ ့ခ်ည္းေတြ ့ ၾကံုေနရတဲ ့လူရယ္လို ့ ေလာကမွၾမရွိပါဘူး။အေၿခအေန ၊အခ်ိန္အခါအားေလ်ာ္စြာ အေကာင္းေလာကဓံေရာ အဆိုးေလာကဓံေရာ ေရာေနွာေပါင္းစပ္ၿပီးခံစားေနၾကရတာပါ ။

အေကာင္းေလာကဓံ ပိုမ်ားတဲ့လူ ၊အဆိုးေလာကဓံ ပိုမ်ားတဲ့လူရယ္လို ့ေတာ့ရွိမွာေပါ့ ။ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ ့ အက်ိဳးကို ကိုယ္ခံစားရတာပါ ။ေကာင္းကံမ်ားမ်ားၿပုခဲ့တဲ့သူက အေကာင္းေလာကဓံ နဲ ့ပိုမ်ားမ်ားေတြ ့ၾကံုရ ၿပီး ဆိုးကံမ်ားမ်ားၿပုခဲ့တဲ့သူကအဆိုးေလာကဓ့ ကိုပိုမ်ားမ်ား ခံစားရမွာပါပဲ ။ဘယ္သူမၿပု မိမိမႈပါ ။

အဆိုးေလာကဓံေတြနဲ ့ေတြ ့ၾကံုလာရင္ ငါ့ရဲ ့ဆိုးကံေတြ အက်ိဳးေပးတာလို ့ပဲ ႏွလံုးသြင္းၿပီး စိတ္ေၿဖသင့္ပါ တယ္။အဆိုးေလာကဓံအေပၚ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ၊ေက်နပ္မႈေတြနဲ ့ တံု ့ၿပန္ၿပီး အခ်ိန္ၿဖုန္းမေနပဲ ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတဲ ့အလုပ္ကို အရွိန္အဟုန္မပ်က္ ဆက္လုပ္ေနသင့္ပါတယ္ ။အဆိုးေလာကဓံက ကိုယ့္ရဲ ့အလုပ္ကို အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အရွိန္တန္ ့သြားေစတယ္ဆိုရင္လည္း ရွိသေလာက္အရွိန္ပဏာမနဲ ့ပဲ လုပ္ခြင့္ရ သေလာက္ ဆက္လုပ္သင့္ပါတယ္ ။အဆိုးေလာကဓံေၾကာင့္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနၿမဲအလုပ္ကို ရပ္တန္ ့မပစ္ သင့္ပါဘူး ။ကိုယ္ေတြ ့ၾကံုေနရတဲ့ အဆိုးေလာကဓံကို အေကာင္းဘက္ကေန လွည့္ေတြးတတ္မယ္ဆိုရင္ လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရႏိုင္ပါတယ္ ။ ဥပမာ-လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ေနရတာကို အၿခံအရံမရွိၿခင္း (အယသ) အဆိုးေလာကဓံနဲ ့ ေတြ ့ၾကံုေနရတယ္လို ့ ယူဆေနတယ္ဆိုပါစို ့။

ေၾသာ္....ငါ့ဘ၀လူပ်ိဳၾကီးၿဖစ္ရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ ၊အိမ္ေထာင္သာက်ခဲ့ရင္ မိန္းမဒုကၡ၊ သားသမီး ဒုကၡ ေတြ ခုေလာက္ဆို တစ္သီၾကီးခံစားေနရၿပီး ေယာကၡမဒုကၡ ၊ေယာက္ဖဒုကၡေတြလည္း အဆစ္ပါခ်င္ ပါလာဦးမွာ ၊အခုေတာ့ ဒီဒုကၡေတြကင္းလို ့ ခ်မ္းသာလိုက္တာ....

သြားခ်င္ရာသြား၊လုပ္ခ်င္ရာလုပ္နဲ ့ လြတ္လပ္လိုက္တာ ၊လွူစရာလည္း မငဲ့ကြက္လွူႏိုင္တယ္ ၊တရားနာစရာ ၊ တရားထိုင္စရာရွိလည္း ေနာက္ဆံမတင္းပဲ ထိုင္ႏိုင္တယ္ ။ခုေနတုန္း ဘုန္းၾကီး၀တ္မယ္ဆိုလည္း ခ်က္ခ်င္း ၀တ္လို ့ရတယ္ ။ဟန္က်လိုက္တာ ငါ့ဘ၀အရေတာ္ေလၿခင္း လို ့အဲဒီလိုႏွလံုးသြင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ လူပ်ိဳ ၾကီးၿဖစ္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းငသာလာမွာ ေသခ်ာပါတယ္ ။

အဲဒီလိုမွ အေကာင္းဘက္ကေန ႏွလံုးမသြင္းတတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ အထီးက်န္ဘ၀မို ့ အက်ည္းတန္လွပါ တယ္အေမရဲ ့ ဆိုၿပီးအၿမဲတမ္းစိတ္ဆင္းရဲေနရမွာပါ ။သီတင္းကြ်တ္တိုင္းမ်က္ရည္၀ိုင္းရတာဟာ အဆိုးေလာ ကဓံကို အေကာင္းေတြးစိတ္ဓါတ္နဲ ့ ခံႏိုင္ရည္စြမ္းမရွိလို ့ပါ ။

ေလာကမွၾဘယ္အရာမွ မတည္ၿမဲဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုူ နက္နက္နဲနဲ သေဘာေပါက္ရင္ အဆိုးေလာကဓံေတြ ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို ့သိပ္မခက္ခဲလွပါဘူး ။အခုဆိုးေနေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ေကာင္းလာမွာပါ ၊ဘာမွမၿမဲတဲ့ေလာ ကၾကီးမွာ အဆိုးေလာကဓံေတြဟာလည္း မၿမဲပါဘူး ။မုန္တိုင္းထန္ၿပီးရင္ ေလေၿပေလညင္း တိုက္ခတ္လာ ပါလိမ့္မယ္ ။ဘာမွေတြးပူမေနနဲ ့ ၊ဘာမွစိတ္ညစ္မေနနဲ ့၊လို ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္ရံုပါပဲ ။

ၿဖစ္ခ်င္တာၿဖစ္ ၊စိတ္မညစ္နဲ ့ ၊ေတာင္ေတြးေၿမာက္ေတြး စိတ္မေလးနဲ ့၊ေတာင္ၾကံေၿမာက္ၾကံ မပူပန္နဲ ့ ၊ လူမွန္သမွ် ထိုက္တန္ေသာအက်ိဳးကို ရမည္သာ ဆိုတဲ့ ဘ၀ေဆာင္ပုဒ္ကေလးဟာ အဆိုးေလာကဓံေတြ နဲ ့  ေတြ ့ၾကံုေနရသူေတြကို အၿပံုးမပ်က္ ခံႏိုင္ရည္ရွိေစတဲ့ စိတ္အားၿဖည့္ေဆာင္ပုဒ္ကေလးပါပဲ ။

တတ္သမွ် ၊စြမ္းသမွ် အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွလံုးသြင္းတဲ ့ၾကားက စိတ္ညစ္ေနေသးတယ္ ၊စိတ္ဆင္းဒရဲေနေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အၿဖစ္အပ်က္ကို အာရံုမၿပုဘဲ စိတ္ကို အာရံုၿပဳၿပီး စိတ္ညစ္တယ္၊စိတ္ညစ္တယ္ ၊ စိတ္ဆင္း ရဲတယ္ ၊စိတ္ဆင္းရဲတယ္လို ့သတိပဌာန္၀ိပသနာနည္းက်က် ထပ္ခါထပ္ခါ ရႈမွတ္ေနလိုက္ရပါမယ္ ။

သတိ၊သမာဓိ၊ဥာဏ္အားေကာင္းလာတာနဲ ့အမွ် စိတ္ရဲ ့သဘာ၀ ၊စိတ္ရဲ ့အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတြ ့ၿမင္ လာၿပီး စိတ္ညစ္တာ ၊စိတ္ဆင္းရဲတာေတြလည္း တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့လံုး၀ေပ်ာက္ကင္းသြားပါလိမ့္မယ္ ။ ၿငိမ္းေအးလွတဲ့တရားအရသာနဲ ့အတူ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုလည္း အၿပည့္အ၀ခံစားလာရပါလိမ့္မယ္ ။

စိတ္ထားတတ္ၿခင္း ၊တရားမွတ္ၿခင္းေၾကာင့္ လိုခ်င္တာမရတဲ ့ အဆိုးေလာကဓံ ၊ၿဖစ္ခ်င္တာမၿဖစ္တဲ့ အ ဆိုးေလာကဓံ ၊မလိုခ်င္တာရတဲ့ အဆိုးေလာကဓံ ၊မၿဖစ္ခ်င္တာၿဖစ္တဲ့ အဆိုးေလာကဓံေတြကို မတုန္မလႈပ္ ခံႏိုင္ရည္ရွိသြၾးၿပီဆိုရႈ္ ၿငိမ္းေအးေသာ ဘ၀ပိုင္ရွင္ၿဖစ္ၾကမွာပါ ။

ဘ၀ရဲ ့ေကာင္းက်ိဳးဆိုးက်ိဳးေတြဆိုတာ
ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္သလို
ၿဖစ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး ။
သူၿဖစ္သင့္သလိုၿဖစ္ေနတာပါ။
မၿဖစ္သင့္ဘဲၿဖစ္ေနတဲ့
ေကာင္းက်ိဳး ၊ဆိုးက်ိဳးရယ္လို ့လည္း
တစ္ခုမွမရွိပါဘူး ။
ပစၥဳပန္အလုပ္ ၊ပစၥဳပန္ကံေၾကာင့္
မၿဖစ္သင့္ဘူးဆိုေတာင္မွ
အတိတ္အလုပ္ ၊အတိတ္ကံေၾကာင့္ေတာ့
ၿဖစ္သင့္တာေတြခ်ည္းပါပဲ ။
အတိတ္ကံကိုဘယ္သူၿမင္ႏိုင္မွာမို့လဲ ။

ဒီစိတ္အားၿဖည့္စာစုေလး ကိုဖတ္ရသူအေပါင္း ၿငိမ္းေအးေသာဘ၀ပိုင္ရွင္မ်ားၿဖစ္ၾကပါေစ ။

ကမၻာ့ပညာရွင္မ်ား၏ ဗုဒၶဘာသာအေပၚအျမင္

"စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုး ကိုးကြယ္မည့္ဘာသာ"
ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုး ကိုးကြယ္ၾကသည့္ဘာသာတစ္ရားတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မည္။ ထိုဘာသာတစ္ရားသည္ တစ္ယူသန္၀ါဒ၊တရားေသ၀ါဒမ်ားကိုလည္း ေရွာင္လြဲႏိုင္လိမ့္မည္။ သဘာ၀ တရားနွင့္ ဘာသာတရားႏွစ္ခုလံုးကို လႊမ္းျခံဳမိသည့္ ထိုဘာသာတရားသည္ ရုပ္နာမ္တရားကို ကိုယ္ ေတြ႔ခံစားသိျမင္မႈႏွင့္ အဓိပၼါယ္ျပည့္၀သည့္ ေပါင္းစည္းညိညြတ္မႈအေပၚမွာ အေျခခံလိမ့္မည္။
ထိုအခ်က္အလက္မ်ားကို ဗုဒၶဘာသာက အေျဖထုတ္ေပးလိမ့္မည္။ အကယ္၍သာ ေခတ္သစ္သိပၹံနည္းက် လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အေျဖထုတ္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မည့္ ဘာသာတရားတစ္ခုရိွလာမည္ဆိုလွ်င္ ထိုဘာသာ တရားသည္ ဗုဒၶဘာသာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
"ကမၻာေက်ာ္ သိပၹံွဆရာၾကီး ေဒါက္တာအဲလဘတ္ အိုင္စတိုင္း"

"ဘယ္အရာမွဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ထက္ပို၍ မသာလြန္ မေကာင္းျမတ္"
ဗုဒၶဘာသာဟုတ္ေသာ္ရိွ၊ မဟုတ္ေသာ္ရိွ ကၽြႏ္ုပ္သည္ကမၻာေပၚရိွ ဘာသာတရားအားလံုးကို ေလ့လာ ခဲ့ျပီးျဖစ္ဧ။္လွပတဲ့အရာမွာေရာ၊ ျပည့္စံုကံုလံုတဲ့အရာမွာပါ ဗုဒၶဘာသာရဲ႔ အမွန္တရားအရိယသစၥာ ေလးပါးနဲ႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးဆိုတဲ့ အက်င့္လမ္းစဥ္ထက္ပို၍သာလြန္ေကာင္းျမတ္တဲ့အရာတစ္ခုမွ်မေတြ႔ပါ။ ထိုလမ္းစဥ္ႏွင့္အညီ ကိုယ္ဘ၀ကိုပံုေဖာ္ေရးအတြက္ ကၽြႏု္ပ္ ေက်နပ္ေရာင္ရဲပါဧ။္ ။
(ပါေမာၡရိုက္-စ္ ေဒးဗစ္)

"လူ႔ဘာသာတရား"
ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေနလရိွေနသေရြ႔ ေျမကမာၻေပၚမွာ လူသားေတြတည္ရိွေနသေရြ႔ကာလပတ္လံုး ဗုဒၶဘာသာရိွေနမွာပါ။ အၾကာင္းမူရင္းသည္ လူ႔ဘာသာတရားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပါပဲ။
(သီရီလကၤာ ၀န္ၾကီးခ်ဴပ္ေဟာင္း ဘဒၵရာႏိႈက္)

"မူ၀ါဒျဖင့္ေနရေသာ ဘ၀"
ဗုဒၶဘာသာသည္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒျဖင့္ ေနထိုင္ရေသာဘ၀မဟုတ္၊ မူ၀ါဒျဖင့္ေနထိုင္ရေသာဘ၀ျဖစ္ဧ။္ ။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ သည္းခံေရးဘသာတရားတစ္ခုျဖစ္ဧ။္ ။ယင္းသည္ ေနမင္းေအာက္ရိွ စိတ္ေကာင္းေစ တနာအရိွဆံုးစနစ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။
(ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဂ်ိဳးဇတ္၀ိန္း)

"အျမင့္ျမတ္ဆံုးလူသား"
သင္သည္အကယ္၍ အျမင့္ျမတ္ဆံုး လူသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္လိုပါက သူဖုန္းစားတို႔ အ၀တ္သကၤန္း ကို၀တ္ရံုဆင္ျမန္းထားေသာ (သာကီ၀င္မင္းသား) ဘုရင္တစ္ပါးကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ သူဧ။္ ၾကည္ညိဳေလးစား ဖြယ္စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းမႈသည္လူ႔ေလာကတြင္ ၾကီးျမတ္လွပါေပဧ။္ ။
(မူဆလင္ ကဗ်ာဆရာ - အပၹၵဒူလ္ အတာဟီယ)

"ျမတ္ဗုဒၶဧ။္ ပဋိေသ၀၀ိႆဇၹနာ"
ဥပမာအားျဖင္ဆိုရေသာ္ အိလက္ထရြန္ဧ။္ အေနအထားသည္ တစ္မ်ိဴးတစ္စားတည္းေလာဟု ေမး လာခဲ့ေသာ္ မဟုတ္ဟုဆိုရပါမည္။အိလက္ထရြန္ဧ။္အေနအထားသည္ အခ်ိန္ႏွင့္အတူ ေျပာင္း လဲေနပါသေလာဟု ေမးလာခဲ့ေသာ္ မဟုတ္ဟုဆိုရပါမည္။ ေသသည့္ ေနာက္ကာလ၌ အတၱ၏အေျခ အေနႏွင့္ပတ္သတ္၍ အေမးခံလာရသည့္အခါ အထက္ပါအေျဖမ်ိဳးကို ဗုဒၶကေပးေတာ္မူခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ယင္းအေျဖမ်ိဳးသည္ဆယ့္ခုႏွစ္၊ဆယ့္ရွစ္ခုႏွစ္ သိပၹံပညာ၏ အစဥ္အလာႏွင့္ ယဥ္ပါးျခင္းမရွိေသးေခ်။
(ေဂ်ာေရာဘတ္ အိုပင္ဟိုးမား)

အခုေလာက္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္လာခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလၾကီးတေလွ်ာက္လံုး အခ်ုုုဴပ္အျခာအာဏာပိုင္စိုးလာေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားက အျခားဘာသာ၀င္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ ကြတ္ျမတ္သည္ဟူေသာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာဟူ၍ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္လွသည့္ဗုဒၶဘာသာ သမိုင္းေၾကာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္မေတြ႔ရပါေခ်။
(ပါေမာကၡ ရိုင္းစ္ ေဒးဗစ္)

အခုေလာက္ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္လာခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလၾကီးတေလွ်ာက္လံုး အခ်ုုုဴပ္ အျခာအာဏာပိုင္စိုးလာေသာဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကအျခားဘာသာ၀င္မ်ားကို သတ္ျဖတ္ကြတ္ျမတ္သည္ ဟူေသာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာဟူ၍ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္လွသည့္ဗုဒၶဘာသာသမိုင္းေၾကာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္ မေတြ႔ရပါေခ်။
(ပါေမာကၡ ရိုင္းစ္ ေဒးဗစ္)

ဤအရာတြင္ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ထာ၀ရတည္ရိွေသာ သစၥာတရားတို႔၏တန္ဖိုးကို တိတိလင္းလင္း ရွင္္းျပ ေတာ္မူသည့္အျပင္အႏိၵယႏိုင္ငံ၏ကိုယ္က်င့္တရားကိုပါ တိုးတက္ျမင္းမားေစခဲ့၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ကမၻာေလာကၾကီးအားေပးအပ္ထားသည့္ အၾကီးျမတ္ဆံုးေသာ သူေတာ္စင္ပညာ ရိွလူ႔ဂေဂးၾကီးတစ္ဦး
ျဖစ္ပါေပဧ။္။
(အေနာက္တိုင္းသားဦးေဆာင္ေတြးေခၚရွင္ အယ္လ္ဘတ္စဆိတ္စာ)

ကမၻာစိတ္ပိုင္းယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စစ္မွန္ေသာရုပ္ပိုင္းယဥ္ေက်းမႈတို႔ ထြန္းကားေရးအတြက္ လူ႔သမိုင္း ေၾကာင္းရိွအျခားေသာၾသဇာအာဏာထက္ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္က ပို၍လုပ္ေဆာင္ထားပါျပီ။
(အိပ္ခ်္ဂ်ီ၀ဲလ္)

ေခတ္သစ္သိပၹံပညာ၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆို္င္ယွဥ္ျပိဳင္မည့္ ဘာသာတရားတစ္ခု ရိွသည္ဆိုပါလွ်င္ ယင္းသည္ဗုဒၶဘာသာပင္လွ်င္ျဖစ္ရပါမည္။
(အယ္လ္ဘတ္ အိန္းစတိန္း)

"အမွန္ျမင္သူ၏စကား"
သင္ဟာတကၠသိုလ္က ဘြဲ႔ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု(သို႔) ကားသစ္တစ္စီး (သို႔) အသံအလြန္ေကာင္သည့္ စတိရီယို ကတ္ဆတ္တစ္လံုးဒါမွမဟုတ္ ကမၻာဘယ္အရပ္ေဒသမဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာ ႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးဆိုတာ တကယ္ပဲေက်နပ္မႈေပးႏိုင္ပါတယ္လို႔သင္ဆိုမယ္ဆိုပါေတာ့ ။ဒါဆိုရင္ ကၽြန္မေျပာခ်င္ပါတယ္။အေနာက္နိုင္ငံသားေတြဟာ ဒါေတြကိုၾကိဴးစားရယူရင္းနဲ့ပဲ ၀မ္းနည္းမႈ၊စိုးရိမ္ ပူပန္ရမႈေတြ ေတြၾကံဳေနရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ဒိလို တပ္မက္မႈအဖံုဖံုကို ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားသံုးသတ္ ေလ့လာၾကည့္ေစခ်င္ပါ တယ္။ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဟာ အဲ့ဒီ က်င့္စဥ္မ်ားကို အားရေက်နပ္မႈ မရိွခဲ့ပါဘူး။၁၉၇၆-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လမွာ ဗုဒၶဘာသာ တရားရိပ္သာတစ္ခုမွာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႔ သစၥာေလးပါးတရား နဲ့ လကၡာေရးသံုးပါးအေၾကာင္းကို ပတမဆံုးနာၾကား ရပါတယ္။အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး ျမတ္ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရာေတာ္မွလြဲ၍ဘယ္အေတြး အေခၚအယူအဆကိုမွ အားရေက်နပ္မႈမရိ်ခဲ့ပါ။
ဘာဘရာဂ်င္နပ္စ္(အေမရိကန္)




နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းလား၊ ဘာမွ မရွိျခင္းလား

ေမး။ ။ ဆရာေတာ္ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ လူ႔ဘဝ၌ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ဘဝကုန္ဆံုးၿပီး ဘာမွမရွိျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလား။
(မစိုးမိုးသူ၊ ဒုတိယႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)


ေျဖ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ မရွိတာကို နိဗၺာန္လို႔ မေခၚပါဘူး။ အဘာဝပညတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။နိဗၺာန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နားေထြးသြားပါသလား။ဆိုလိုတာက ဆင္းရဲမရွိျခင္းဆိုတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာ တည္ရာဌာန မရွိပါဘူး။ ဒီသဘာဝႀကီးဟာ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ (သခၤတ)သဘာဝ မဟုတ္ပါဘူး။မူလကတည္းက သဘာဝအေလ်ာက္ ရွိေနတဲ့ အရွိ(အသခၤတ) သဘာဝႀကီးပါ။ဒီေနရာမွာ သခၤတနဲ႔ အသခၤတရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သေဘာ မေပါက္ေသးသူမ်ားအတြက္ အနည္းအက်ဥ္း ရွင္းျပဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။


‘သခၤတ’ဆိုတာ “အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း ျပဳလုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တရား” လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ တရားဟာ သခၤတတရား”ပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သက္ဆိုင္ရာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတာမို႔ ‘သခၤတတရား’လို႔ ေခၚရပါတယ္။


မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားမ်ားျဖစ္လို႔ “သခၤတပရမတ္”တရားမ်ားလို႔ ေခၚရပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ‘အျဖစ္တရား’မ်ားမို႔ သူတို႔ဟာ ပ်က္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲဆိုတာ့ ျဖစ္လို႔ ပ်က္တာပါပဲ။


ဒါေၾကာင့္ ‘သခၤတနယ္’ ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ပါ။
ျဖစ္ပ်က္နယ္ထဲမွာ ရွိလို႔ သခၤတျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္မွန္သမွ်ဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ သခၤါရဒုကၡခ်ည္းပါပဲ။


‘အသခၤတ’ ဆိုတာကေတာ့ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ သဘာဝပါ။


“အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း မျပဳလုပ္အပ္တဲ့ သဘာဝ”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္တရား မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။


အျဖစ္တရားမဟုတ္တဲ့ ဒီ အသခၤတ သဘာဝဟာ မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားျဖစ္လို႔ မူလ သဘာဝ အေနနဲ႔ ရွိေနတဲ့ “အရွိပရမတ္”တရားပါ။ “အသခၤတပရမတ္”ေပါ့။


အဲဒီ အရွိတရားဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူဟာ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္သေဘာျဖစ္လို႔ သခၤတ ေခၚတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းေနျခင္း၊ ႐ုပ္နာမ္ မရွိျခင္း သေဘာပါပဲ။


႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတယ္။
႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းသြားေတာ့ ဆင္းရဲ မရွိေတာ့ဘူး။


အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာဟာ တကယ္ရွိတဲ့ အရွိသဘာဝပါပဲ။
ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚရပါတယ္။
အဲဒါဟာ အသခၤတတရားပါပဲ။


ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ ဆင္းရဲကင္းေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝမို႔ သူဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္လို႔ သူ႔ကို အသခၤတလို႔ ေခၚရပါတယ္။
အျဖစ္တရား မဟုတ္၊ အရွိတရားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အရွိတရားျဖစ္လို႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။


ဒါေၾကာင့္ အသခၤတနယ္လို႔ ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ကို လြန္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနပါတယ္။


ဒီေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သခၤါရလို႔လည္း ေခၚတဲ့ သခၤတအျဖစ္တရားမ်ားဟာ ျဖစ္ပ်က္ မကင္းလို႔ ဆင္းရဲတယ္။
အသခၤတ ေခၚတဲ့ အရွိတရားဟာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း မရွိလို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ပါဠိေတာ္ (စာ-၁၅) မွာလည္း -
“ဥပၸါေဒါ - အျဖစ္တရားသည္၊
သခၤါရာ - ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတို႔ေပတည္း။
အႏုပၸါေဒါ - မျဖစ္တရား (အရွိတရား)သည္၊
နိဗၺာနံ - နိဗၺာန္ေပတည္း။” လို႔ အျဖစ္တရားနဲ႔ အရွိတရားကို ခြဲျခား မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာပါပဲ။


ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ အရွိပရမတ္တရားဟာ တည္ရာ ဌာန မရွိလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာမရသလို အျဖစ္တရား မဟုတ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလက ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ မရပါဘူး။


ဒါေၾကာင့္ အပတိ႒ = တည္ရာဌာန မရွိတဲ့ တရား၊ ကာလဝိမုတၱ = အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွ လြတ္တဲ့ တရားပါ။ ( Nibbanna is beyond time and space. )


ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ စတဲ့ တရားေတြဟာ သတၱဝါကို ပူေလာင္ေစတဲ့ တရား၊ ဆင္းရဲေစတဲ့ တရားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီ ကိေလသာေတြ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတာပါပဲ။
ဒီ ကိေလသာေတြ မရွိရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီး ခ်မ္းသာေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာၿငိမ္းျခင္းဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း = နိဗၺာန္ပါပဲ။


ကိေလသာၿငိမ္းေသာ္လည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္တခ်ိဳ႕က ရွိေနေသးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ = သခၤါရဒုကၡ က်န္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ အျဖစ္ရပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သခၤါရဒုကၡပါ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းမွပဲ သႏၲိသုခ ေခၚတဲ့ တကယ္ အၿငိမ္းသဘာဝ နိဗၺာန္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။


ေလာကမွာ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝပါ။
သို႔ေသာ္လည္း မီးရွိေနတဲ့အခါမွာေတာ့ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝကို မေတြ႕ႏိုင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့မွပဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဒီေအးတဲ့ သဘာဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕ရသိရပါတယ္။


အဲဒီအတိုင္းပဲ ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ၊ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝႀကီးပါ။
႐ုပ္နာမ္သခၤါရ အျဖစ္ရပ္သြားမွ ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဘက္က ဆင္းရဲရွိေနသလို တျခားတစ္ဘက္ကလည္း ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝဟာ ရွိေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ ျဖစ္ေနခိုက္မွာေတာ့ ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲ သခၤါရဆင္းရဲေတြက ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးကို မဆုိက္ေရာက္ႏိုင္ မသိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။


ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးအျမန္ရထား စီးသြားေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္တယ္။
ဒီေတာ့ ရထားဆိုက္မွပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးက အရင္ကတည္းက ရွိေနတာမဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)


အဲဒီအတိုင္းပဲ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိတရား (အသခၤတ)ပဲ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ယာဥ္ရထားကို လမ္းဆံုးေအာင္ စီးသြားႏိုင္တဲ့ လူကေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ အသခၤတ သဘာဝ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားမွာပဲ။


တကယ္လို႔သာ နိဗၺာန္ဟာ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ သဘာဝဆိုရင္ ပ်က္ရတာ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ နိဗၺာန္ကိုလည္း ပ်က္တယ္လို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေပလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္လို႔ ဆင္းရဲပင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ခ်မ္းသာလို႔ မဆိုႏိုင္ျပန္ဘူး။


တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အရွိသဘာဝျဖစ္လို႔ ျဖစ္လည္း မျဖစ္၊ ပ်က္လည္း မပ်က္ဘူး။
အဲဒီလို မျဖစ္မပ်က္လို႔ဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝအေနနဲ႔ အၿမဲ တည္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ “ဓုဝံ = အၿမဲရွိေနတဲ့ သေဘာ”လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မျဖစ္တဲ့ သဘာဝမို႔ သူ႔ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္း မရွိဘူး။


ဒါျဖင့္ရင္ မဂၢရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ဘူးလား။
မဂၢင္ရွစ္ပါး က်င့္ၾကံပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဆိုေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေပါ့လို႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။


အေျဖကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာ မွန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းက ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ျဖစ္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝကို ဆိုက္ေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
မီးရထားစီးသြားလို႔ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။


ဝိသုဒၶိမဂ္ (ဒု၊ ၁၄၀)မွာ “ပတၱဗၺေမဝ ေဟတံ မေဂၢန၊ န ဥပၸါေဒတဗၺံ = ဤ နိဗၺာန္ကို မဂ္သည္ ေရာက္အပ္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေစအပ္သည္ကား မဟုတ္ေပ။”လို႔ မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။


ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=ဇနကဟိတ္) မဟုတ္။
နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=သမၸာပကဟိတ္)သာ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း မရွိလို႔ နိဗၺာန္ဟာ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။
အရွိတရား (အသခၤတ)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္တဲ့တရား မဟုတ္လို႔ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဓုဝံ = အၿမဲ ရွိေနတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း သဘာဝႀကီးပါ။


ဆင္းရဲ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ အရွိတရား ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝကို ရဖို႔ ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ကေတာ့ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမွပဲ ရႏိုင္ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။


အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရပါမယ္။
မီးခိုးကို မျမင္ မေတြ႕ခ်င္ရင္ မီးခိုးရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ မီးကို ၿငိမ္းသတ္ရပါမယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲကို မလိုခ်င္ရင္ အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရမွာပဲ။
ဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းက လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။


မွန္ပါတယ္။ တစံုတရာကို လိုခ်င္ရင္ ဆင္းရဲေတာ့တာပဲ။ ေငြလိုခ်င္ရင္ ေငြလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ ကားလိုခ်င္ရင္ ကားလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ အဝတ္အစား တစံုတခုကို တပ္မက္ရင္လည္း အဲဒီ တပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ သူေဌးသူႂကြယ္စတဲ့ ဘဝေကာင္း ဘဝမြန္ေတြကို လိုခ်င္ရင္လည္း အဲဒီလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။
အဲဒီ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာဆင္းရဲ ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘကို ပယ္သတ္မွပဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းႏိုင္မယ္။


ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။
႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္နဲ႔ ဘဝသစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဘဝျဖစ္ခ်င္တဲ့ တဏွာေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ။
ဘဝတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္လာတယ္။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ျဖစ္လာရင္ ဆင္းရဲမ်ားသလား ခ်မ္းသာမ်ားသလား။
(ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္ ဘုရား။)


ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


က်န္တဲ့ ဒုကၡဒုကၡ၊ ဝိပရိဏာမဒုကၡ ဆိုတာေတြနဲ႔ တြက္လို႔ရွိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ ခ်မ္းသာနည္းတယ္။ ေသခ်ာသလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)


ဒီေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာနည္းပါလ်က္နဲ႔ သတၱဝါဟာ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အသက္ရွင္ခ်င္မေနဘူးလား။
(ရွင္ခ်င္ေနပါတယ္ ဘုရား။)


ကဲ ေမးရဦးမယ္။ ဒီပရိသတ္ထဲ ဘယ္သူ ေသခ်င္သလဲ။
(ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါ ဘုရား။)


ေသခ်င္သလား၊ ရွင္ခ်င္သလား။
(ရွင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)


ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ႏွစ္ခုတြဲၿပီးေတာ့ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ေနတာ ေျပာတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ဆက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒီေတာ့ ဒီဘဝမွာ ေသသြားတာကို ဘယ္သူ လိုခ်င္မလဲ။
(ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ပါ ဘုရား။)


ဒီေတာ့ အခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္း ေျပာမယ္။
“အမယ္ေလး ... ဆရာေတာ္၊ မၾကာခင္က ၁၀-တန္း စာေမးပြဲက်ၾကတုန္းကေလ ေသခ်င္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ တားထားရတယ္” လို႔။


ဒီေတာ့ တစံုတခုေသာ အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ ေသခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီလူေတြ တကယ္ ေသခ်င္သလားဆိုေတာ့ အဲဒီဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ ၾကံဳတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ေသခ်င္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ‘ဒီလိုဆိုရင္ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသမယ္’ဆိုၿပီး ႀကိဳးကြင္းစြပ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ... သူ ေသခ်င္စိတ္ ရွိပါဦးမလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)


ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်င္လို႔လား၊ မေသခ်င္လို႔လား။
(မေသခ်င္လို႔ပါ ဘုရား။)


အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒီ ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ဆိုတဲ့ ရွင္မႈ ျဖစ္ရတာ။


စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စားရတယ္။
ဝတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဝတ္ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ရွင္ရတယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုပဲ စကားလံုးထြားထြားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘဝတဏွာေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ရတယ္”လို႔ ေျပာရတယ္။


ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘဝျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီရွင္ခ်င္စိတ္ဟာ သမုဒယသစၥာ။ ဟိုဘက္မွာ ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲေတြ ေတြ႕ေနတာဟာ ဘာေတြလဲ။
(ဒုကၡသစၥာပါ ဘုရား။)


ဒုကၡသစၥာ။ အဲဒီေတာ့ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တယ္။


ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာလဲ။
(သမုဒယသစၥာ တဏွာေလာဘပါ ဘုရား။)


လိုခ်င္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ဒါပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရားက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ဆင္းရဲလို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတဲ့ အဝိဇၨာပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


“အဲဒီ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာဟာ ဆင္းရဲပဲ”လို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတာ။ အဲဒါကို ‘အဝိဇၨာ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ‘ေမာဟ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာေတြ ျဖစ္တယ္။


ဒီတဏွာေတြနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘဝအသစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲတယ္။
တစ္ခါ အဲဒီ ဘဝမွာလည္းပဲ ကားလိုခ်င္လို႔ ကားဝယ္ဖို႔ ေငြရွာရ၊ ကားရွာရနဲ႔ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္ရတယ္။
စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားရတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္တယ္။
“ဒီလိုဆို မေအာင္ခ်င္ရဘူးလား ဘုရား”လို႔ ေမးရင္ ...
(ေအာင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ေအာင္ခ်င္ရမွာေပါ့။ ေလာဘကို ပယ္မွ မပယ္ႏိုင္ေသးေတာ့ လူ႔ဘဝ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ဒီေလာဘ ရွိသေလာက္ ရွိမွာပဲ။


ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တြယ္တာမႈ = တဏွာ = သမုဒယသစၥာဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းပဲ။
သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ အပါအဝင္ ေလာကမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဒုကၡမွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡသစၥာ = ဆင္းရဲအမွန္ေတြပဲ။


ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီဆင္းရဲေတြ ဘယ္အခါ ၿငိမ္းမလဲ။
အဲဒီ လိုခ်င္ တပ္မက္တဲ့ တဏွာ မရွိတဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲၿငိမ္းမယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


မေသခ်ာဘူးလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)


ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ တဏွာတစ္ခု မရွိရင္ အဲဒီ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ့္ ဆင္းရဲတစ္ခု ၿငိမ္းတာပဲ။
ကိုင္း ... ေမးမယ္။
ေဟာဒီ ပရိသတ္မွာ ေက်ာင္းရွိသလား။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပာတာ။ ကိုယ္ပိုင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)


မရွိရင္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ မိုးေတြမ်ား စိုေနမလားဟဲ့၊ မိုးကလည္း ႐ြာေတာ့မယ္။ အဲဒီ စိုးရိမ္စိတ္ ရွိပါ့မလား။
(မရွိပါဘူး ဘုရား။)


ဘာေၾကာင့္ မရွိသလဲ။
(ေက်ာင္းမရွိလို႔ပါ ဘုရား။)


ေက်ာင္းမရွိေတာ့ ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)


အဲဒီလို ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)


တဏွာၿငိမ္းရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားဆိုရင္ ဘယ္သား ဘယ္သမီးအတြက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆင္းရဲမျဖစ္ဘူး။
(ပရိသတ္ ရယ္ၾကသည္။)
အမယ္ ... မရယ္နဲ႔ေလ။ ဟုတ္တာ ေျပာတာ။
ကဲ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သားသမီး မရွိေတာ့ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)


အဲဒီ တဏွာ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)


ဒီတဏွာၿငိမ္းေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲမၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒါ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


ဒီေတာ့ တရားက်င့္ၾကံ ပြားမ်ား အားထုတ္လို႔မို႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သတိဦးစီးတဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပတ္ ႐ႈလို႔ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕ သဘာဝအမွန္ကို သိၿပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြ သိျမင္တဲ့အခါ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တဆင့္ထက္ တဆင့္ တက္သြားၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ဝိစိကိစၧာ ကိေလသာ ၿငိမ္းတယ္။
သကဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းတယ္။
အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ကာမဘံုမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘနဲ႔ ေဒါသ အားလံုး ၿငိမ္းတယ္။
အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ က်န္တဲ့ ကိေလသာအားလံုး အႂကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းတယ္။


အဲဒီ ၿငိမ္းတဲ့ ကိေလသာထဲမွာ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ မသိမႈ အဝိဇၨာေရာ၊ တပ္မက္မႈ တဏွာေရာ ေရွ႕ဆံုးက ပါတယ္။ မပါေပဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ္ ဘုရား။)
မၿငိမ္းႏိုင္ဘူးလား။
(ၿငိမ္းႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။)


ၿငိမ္းႏိုင္တာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆရာ ဆရာမေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာမရွိလို႔ တဏွာၿငိမ္းတာ သာဓက ျပခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းတာကို သာဓက ျပခဲ့တယ္။ တဏွာဆိုတာ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။


ဒီမွာလည္းပဲ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ အရိယသစၥာကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာကိေလသာ ဘာအဝိဇၨာ ဘာတဏွာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာအားလံုး အျမစ္မက်န္ (အႏုသယပါ) ၿငိမ္းကုန္ၾကတယ္။ ဒိ႒ိလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ အကုန္လံုး ၿငိမ္းသြားၾကၿပီ။


ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တြယ္တာ တပ္မက္မႈ တဏွာၿငိမ္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ဘာဆင္းရဲ ရွိဦးမလဲ။
(ဘာဆင္းရဲမွ မရွိပါ ဘုရား။)


မရွိေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာေတာ့ က်န္မေနဘူးလား။
(က်န္ေနပါတယ္ ဘုရား။)


က်န္ေနေတာ့ ႐ုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ သခၤါရဒုကၡဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)


ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရဟႏၲာရတဲ့ အာ႐ုံျပဳတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈသေဘာ = နိဗၺာန္ကို ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ရွိတဲ့ နိဗၺာန္ = သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ ဒီဘဝတင္ပဲ ရႏိုင္တဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ လုပ္ရင္ မရဘူးလား။
(ရပါတယ္ ဘုရား။)


ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ က်န္ေနေသးတယ္။


အဲဒီ ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ တဏွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဘဝမွာ အသက္ရွင္မႈဆိုတဲ့ ႐ုပ္သစ္နာမ္သစ္ ျပန္ျဖစ္ဦးမလား။
(မျဖစ္ေတာ့ပါ ဘုရား။)


မျဖစ္ေတာ့ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတဲ့ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ဆင္းရဲေကာ ရွိေသးသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)


မရွိေတာ့ ဒီဆင္းရဲ အားလံုး ၿငိမ္းမသြားဘူးလား။
(ၿငိမ္းသြားပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒါကို အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေတာ့ဘဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။


ဒီေတာ့ “ဒီေနရာမွာ ဘာမွ မရွိတာကိုမ်ား နိဗၺာန္ေခၚရသလား”လို႔ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ရွိတယ္။
ဘာရွိတာလည္းဆိုေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိမေနဘူးလား။
(ရွိေနပါတယ္ ဘုရား။)


ဒါျဖင့္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။
(ရွိတာပါ ဘုရား။)


ဘာရွိတာလဲ။
(ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိတာပါ ဘုရား။)


ဆိုၾကပါစို႔။ ဒီမွာ မီးေတာက္ေနတယ္။ မီးပံုႀကီး မီးေတာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ “ဟဲ့ ... မီးေတြ ေတာက္ေနတယ္။ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း”လို႔ ခိုင္းေတာ့၊ ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဘာရွိေသးသလဲ။
(ဘာမွ မရွိပါ ဘုရား။)


ရွိတယ္။
(ရယ္ၾကသည္။)


မီးၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)


မီးရွိတုန္းက မပူဘူးလား။
(ပူပါတယ္ ဘုရား။)


အခု မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ပူေသးလား။
(မပူေတာ့ပါ ဘုရား။)


အဲဒီေတာ့ အပူၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ သခၤါရဒုကၡပါ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ သခၤါရဒုကၡ သခၤါရဆင္းရဲပါ ၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ အဲဒါကို နိဗၺာန္ေခၚတယ္။


ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံတဲ့အခါ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အားလံုး အျဖစ္ရပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္နာမ္အသစ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့ဘဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ မူလ သဘာဝႀကီးကို ဆိုက္ေရာက္သြားတာပဲ။ အဲဒါ အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ပဲ။ အဲဒါဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာပါပဲ။ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာလို ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနလို႔ ဆင္းရဲမရွိလို႔ ခ်မ္းသာလို႔ ေခၚရတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာပဲ။ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မဟုတ္ဘူး။


ခ်မ္းသာ ခံစားရရင္ မၾကာခင္ ဆင္းရဲက ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ = ေဝဒယိတသုခဟာ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ရွိေနေတာ့ ခ်မ္းသာစစ္ မဟုတ္ဘူး။ သခၤါရဒုကၡပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းေနတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးျခင္း ခ်မ္းသာမွသာ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီလိုဆိုရင္ ဘုရား၊ ဘာမွ မရွိတာႀကီး လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ မလိုခ်င္ပါဘူး”လို႔မ်ား စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိရင္ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။


လူတစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရတယ္။ ေဝဒနာက သိပ္ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ဆရာဝန္ေတြလည္း ကုပါရဲ႕။ ဓာတ္လည္း ကင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါေဝဒနာက ျပင္းထန္ေတာ့ မသက္သာဘူး။ တေအာ္ေအာ္ တအင္အင္နဲ႔ ေနရတယ္။ ေန႔လည္း ေအာ္၊ ညလည္း ေအာ္နဲ႔။ အဲဒါ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား။
(ဆင္းရဲပါ ဘုရား။)


ဒီဆင္းရဲ ႀကိဳက္သလား၊ မႀကိဳက္ဘူးလား။
(မႀကိဳက္ပါ ဘုရား။)


မႀကိဳက္တာ ေသခ်ာလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)


ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အခက္သားပဲ ေနာ္။ ဘုန္းႀကီး Newsweek မဂၢဇင္းထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္တဲ့ ႏႈန္းဟာ အားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ အဲဒါ သုေတသနေတြရဲ႕ ေဆးေကာင္းဝါးေကာင္းေတြေၾကာင့္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အခု ကင္ဆာေရာဂါဟာ ေစာေစာသိရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ၿပီတဲ့။


ဒါေပမယ့္ အခု ဒီလူမမာကေတာ့ ေဝဒနာ အင္မတန္ ျပင္းထန္ေနလို႔မို႔ အလြန္႔ကို နာေန ကိုက္ေနတယ္။ ကိုင္း ညလည္း မအိပ္ရ၊ ေန႔လည္း မအိပ္ရနဲ႔ အအိပ္ကလည္း ပ်က္။ နာတာ က်င္တာကလည္း ျပင္းထန္နဲ႔။ ဆင္းရဲလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ငါ့ႏွယ္ ေသတာ ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ခဏခဏ ေသပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနတယ္။
အဲဒီလို မစဥ္းစားမိေပဘူးလား။
(စဥ္းစားမိပါတယ္ ဘုရား။)


စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ေသပါဆိုရင္ သူ ေသဝံ့ပါ့မလား။
(မေသဝံ့ပါ ဘုရား။)


မေသဝံ့လို႔ ေဆးေတြ ကုေနတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


ဒီေတာ့ ဆရာဝန္က ကဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ခံစားေနရတာ ဒီေန႔ညေတာ့ ခ်မ္းသာရေစမယ္ေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ကုေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ကုေပးသလဲဆိုရင္ အားေကာင္းတဲ့ အိပ္ေဆး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ အိပ္ေဆးထိုးၿပီးလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။


ည ၁၀ နာရီေလာက္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္လိုက္တာ နံနက္ ၈ နာရီေလာက္က်မွ ႏိုးတယ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ သူ ဆင္းရဲကို သိသလား။
(မသိပါ ဘုရား။)


မသိဘူး ေနာ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမေနေပဘူးလား။
(ၿငိမ္းေနပါတယ္ ဘုရား။)


ၿငိမ္းေနတယ္ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတာ့ ခံစားေနရသလဲ။
(ဘာမွ မခံစားရပါ ဘုရား။)


ဘာမွ မခံစားရဘူးလား။
(မခံစားရပါ ဘုရား။)


ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဘာမွေတာ့ မခံစားရဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲကေတာ့ ၿငိမ္းေနတယ္။ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝထဲေတာ့ ဆိုက္ေရာက္မေနဘူးလား။
(ဆိုက္ေရာက္ေနပါတယ္ ဘုရား။)


နံနက္ ၈ နာရီမွာ ႏိုးလည္း လာေရာ၊ ႏိုးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အနာက နာလာတာပဲ။ အေမရယ္ အဘရယ္နဲ႔ ေအာ္ေနရတယ္။ ျပန္ ဆင္းရဲျပန္တာပဲ။


ကိုင္း စဥ္းစားၾကည့္။ အဲဒီ ဆင္းရဲေနတဲ့ လူမမာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး သိလ်က္ ဆင္းရဲေနတာကို သူ ႀကိဳက္မလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္မလား။
(ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္ပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒီလိုဆိုရင္ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သေဘာဟာ မလိုလားအပ္ဘူးလား။
(လိုလားအပ္ပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒါ ဘုန္းႀကီး ဥပမာ ေျပာတာ။
ခုနက အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးပဲ။ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲခပ္သိမ္း အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းေနတဲ့ သေဘာပဲ။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေတာ့ ခ်မ္းသာရေနတာေပါ့။ ခံေတာ့ မခံစားရဘူး။ ေဝဒယိတသုခ = ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မရွိဘူး။ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းခ်မ္းသာပဲ ရွိတယ္။


ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခုက နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိပါသလဲ။
ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလားတဲ့။
ကိုင္း ... ဘယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမလဲ။
ဆင္းရဲတာ ဘာရွိလို႔ ဆင္းရဲေနသလဲ။
(႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနပါတယ္ ဘုရား။)


႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ ႏွစ္ခုရွိတဲ့အနက္က နာမ္ထဲက ဆင္းရဲကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဝိဇၨာ တဏွာ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းသြားရင္ပဲ မခ်မ္းသာဘူးလား။
(ခ်မ္းသာပါတယ္ ဘုရား။)


တဝက္မက ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ အမ်ားႀကီး ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ ဆယ္ပံုပံုရင္ ကိုးပံု ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ တစ္ပံုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။


ဒီေတာ့ အဲဒီ ကိေလသာၿငိမ္းလို႔မို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဟာ ေကာင္းကင္မွာ ရွိတာလား။ ေျမႀကီးထဲမွာ ရွိတာလား။ ျဗဟၼာ့ဘံုမွာလား၊ နတ္ဘံုမွာလား။ ကိုင္း ဘယ္မွာ ရွိလဲ။
(ဘယ္မွာမွ မရွိပါ ဘုရား။)


အဲဒီ ကိေလသာၿငိမ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ မရွိေပဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)


ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ဘုရား။)


ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)


ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက တစ္ခ်ိန္မွာ ေရာဟိတႆနတ္သားက ျမတ္စြာဘုရားကို ဒီလို ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။


ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟာ ေရွးဘဝတစ္ခုမွာ အလြန္တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ရေသ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေလးသမား ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမားတစ္စင္း ထန္းပင္ရိပ္တစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္တဲ့အခ်ိန္ႏွင့္ တပည့္ေတာ္ စၾကာဝဠာတစ္ခု ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္ ညီမွ်သည္အထိ လ်င္ျမန္လွတဲ့ အဟုန္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ တပည့္ေတာ္ အသြား လ်င္ျမန္ခဲ့ပါတယ္။


အဲဒီေလာက္ အသြားလ်င္ျမန္လွတဲ့ တပည့္ေတာ္ဟာ စၾကာဝဠာအနႏၲရွိတဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို ေရာက္ခ်င္တဲ့အတြက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ အနည္းငယ္မွ်ျဖစ္တဲ့ အနားယူခ်ိန္၊ တပိုတပါး သြားခ်ိန္မွတပါး အခ်ိန္ျပည့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာလံုးလံုး အဲဒီေလာက္ လ်င္ျမန္တဲ့ အဟုန္နဲ႔ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို မေရာက္မီ လမ္းမွာပဲ ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။


ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက မအိုမနာ မေသရာျဖစ္တဲ့ ေလာကရဲ႕ အဆံုးကို သြားျခင္းျဖင့္ မေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ဒီလို မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။


“ဣမသႎၼေယဝ ဗ်ာမမေတၱ ကေဠဝေရ သသညိမွိ သမနေက ေလာကၪၥ ပညေပမိ ေလာကသမုဒယၪၥ ေလာကနိေရာဓၪၥ ေလာကနိေရာဓဂါမိနိၪၥ ပဋိပဒံ”


ခု ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာက စိတ္ရွိတဲ့ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာပဲ ေလာကကို ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူတယ္တဲ့။
(ဒုကၡသစၥာကို ဆိုလိုပါတယ္။)


ေလာကျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။
(သမုဒယသစၥာ = တဏွာကို ဆိုလိုပါတယ္။)


႐ုပ္နာမ္ဆိုတဲ့ ေလာကခ်ဳပ္ၿငိမ္းတာလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။
(ဒါ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း = နိေရာဓသစၥာကို မိန္႔ေတာ္မူတာပါ။)


အဲဒီ ေလာက ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္ က်င့္တဲ့ အက်င့္လမ္းမွန္လည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲ တဲ့။
(မဂၢင္ရွစ္ပါး မဂၢသစၥာတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။)


ဒီေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာ ရွိသလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္ ဘုရား။)


အဲဒီေတာ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ဘုရား။)


ေကာင္းကင္မွာလား။
(မဟုတ္ပါ ဘုရား။)


ေျမႀကီးထဲမွာလား။
(မဟုတ္ပါ ဘုရား။)


ေသခ်ာရဲ႕လား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)


နားလည္ၿပီေနာ္။
သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာက နည္းနည္း က်န္ေနပါေသးတယ္။
အခု ေျပာခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ေလာကဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပါပဲ။ အဲဒီ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ဟာ ဒုကၡသစၥာတရားပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာကဆိုတာ ဒုကၡကိုပဲ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္အရ ဒုကၡ၊ သမုဒယ၊ နိေရာဓ၊ မဂၢ ဆိုတဲ့ သစၥာေလးပါးဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။




ဒုကၡသစၥာကေတာ့ သတၱဝါတိုင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္။
သမုဒယသစၥာကေတာ့ ဘုရား ရဟႏၲာတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ မရွိပါဘူး။ တျခား သတၱဝါမ်ားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာသာ ရွိပါတယ္။
မဂၢသစၥာကေတာ့ ဝိပႆနာ႐ႈဆဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ ခႏၶာမွာ ပုဗၺဘာဂမဂ္ ရွိၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ မဂ္ဖိုလ္အခိုက္မွာ အရိယမဂ္ ရွိပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ယထာလာဘ = ရသင့္သလို ယူဖို႔ရာ ေပါင္းၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။


နိေရာဓသစၥာ = ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း အမွန္တရား = နိဗၺာန္။ ဒီသစၥာလည္း တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ တည္ရာဟာ ခႏၶာကိုယ္ပဲလို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေနပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဟာ တည္ရာ မရွိတဲ့တရား မဟုတ္၊ တည္ရာရွိတဲ့ တရားလို႔ ယူဆစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္ဟာ မုခ်ေဒသနာေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။
တင္စားၿပီး ေဟာေတာ္မူတဲ့ ဥပစာေဒသနာေတာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။


ေလာင္ေနတဲ့ မီး ၿငိမ္းသြားတဲ့အခါ “မီးဘယ္မွာ ၿငိမ္းသလဲ”လို႔ ေမးရင္ “ဟုိမ်ာ ၿငိမ္းတယ္”လို႔ မီးေလာင္ၿပီးရာ ေနရာကို လက္ညိႇဳးထိုးျပ ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းသြားမႈကို ျမင္ရ ေတြ႕ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားမႈ၊ မီးမရွိဘဲ ျဖစ္ေနမႈကို မျမင္ရ မေတြ႕ရလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ၿငိမ္းတယ္လို႔ လက္ညိႇဳးထိုး ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
မီးၿငိမ္းတယ္ဆိုတာ မၾကာမီကေလးက ရွိေနတဲ့ မီး၊ အခု မရွိဘဲ ျဖစ္သြားတာကိုပဲ ၿငိမ္းတယ္လို႔ ေျပာၾကရတာျဖစ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းတာကို ေျပာခ်င္ရင္ မၾကာမီက မီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကိုပဲ မီးၿငိမ္းတဲ့ ေနရာလို႔ တင္စား ေျပာၾကရပါတယ္။


အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းႏိုင္ဘူး။
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့မွဘဲ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတယ္။
ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈဟာ ဆင္းရဲအမွန္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ကို ဆင္းရဲမၿငိမ္းမီက ရွိေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတယ္လို႔ တင္စားၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။


ေနာက္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ “ေ႐ႊျပည္နိဗၺာန္ ဝင္စံေတာ္မူသည္”လို႔ သံုးႏႈန္းတဲ့ အရာမွာလည္း တင္စားမႈပါပဲ။
နိဗၺာန္ဟာ တည္ေနရာ တိုင္းႀကီး ျပည္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ႀကီးဟာ ေရာက္ခ်င္ ေနခ်င္စရာ သာယာစည္ကားသလို နိဗၺာန = အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာလည္း ဆင္းရဲ လံုးဝ မရွိလို႔ ရခ်င္ ေရာက္ခ်င္စရာ မ်က္ေမွာက္ျပဳခ်င္စရာ ေကာင္းလွေၾကာင္း အတူျပဳၿပီး တင္စား သံုးႏႈန္းတာပါပဲ။ သဒိသူပစာ လို႔ ေခၚပါတယ္။


သို႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ သတိျပဳရလိမ့္မယ္။
မဟာယာနဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဂိုဏ္းခြဲတစ္ခုျဖစ္တဲ့ သုခဝတီဗ်ဴဟာဂိုဏ္းကေတာ့ အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ အလြန္သာယာလွတဲ့ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္ႀကီး ရွိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
သုခဝတီနိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီ နိဗၺာန္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးတဲ့ ေရွးေရွး ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားမ်ား ခ်မ္းသာစြာ စံေတာ္မူလ်က္ရွိေၾကာင္း ယူဆပါတယ္။
အဲဒါ ဘုန္းႀကီးတို႔ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။


ေနာက္တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅-ႏွစ္ေလာက္က အၿငိမ္းစား တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္က ဘုန္းႀကီးကို ေမးဖူးတာ ရွိပါတယ္။


သူက ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျပဳစုေတာ္မူၾကတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမွာ သခၤတဓာတ္မွ အသခၤတဓာတ္သို႔ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ဖတ္ရ မွတ္ရပါတယ္။
နိဗၺာန္ဟာ အသခၤတဓာတ္ဆိုေတာ့ ပထဝီစတဲ့ ဓာတ္ႀကီးမ်ားလို ႐ုပ္ဓာတ္ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဝိညာဏဓာတ္လို နာမ္ဓာတ္ပါလားလို႔ ေမးပါတယ္။


ေမးလည္း ေမးစရာပါပဲ။
နိဗၺာန္ဟာ ႐ုပ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္။ စိတ္ ေစတသိက္လို နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
(ဤေနရာ၌ ‘နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ဘူး’ဆိုသည္မွာ ‘စိတ္, ေစတသိက္တို႔ကဲ့သို႔ အာ႐ုံသို႔ ၫြတ္တတ္ေသာ နာမ္မဟုတ္’ဟု ဆိုလိုပါသည္။ ‘မိမိသို႔ အာရမၼဏိကတရားတို႔ကို ၫြတ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ နာမ္မည္၏’ဟူေသာ ဝစနတၳအရမူ နိဗၺာန္ကို နာမ္တရား၌ သြင္းယူရပါသည္။)


ဓာတု = ဓာတ္ ဆိုတာ သဘာဝတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အသခၤတဓာတ္ဆိုတာ အသခၤတ သဘာဝ = အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝတရားလို႔ ဆိုလိုတာပါပဲ။


ကဲ ... ဒါေလာက္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖ ေတာ္သင့္ေလာက္ပါၿပီ။
ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “တကၠသိုလ္ဓမၼသဘင္”

စကားခ်ဳိခ်ဳိ စိတ္ကူးခ်ဳိခ်ဳိ ဖလွယ္ၾကပါစုိ ့