ေမး။ ။ ဆရာေတာ္ဘုရား ... တပည့္ေတာ္ ႐ိုေသစြာ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ လူ႔ဘဝ၌ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ဘဝကုန္ဆံုးၿပီး ဘာမွမရွိျခင္းကို ေခၚပါသလား။ ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလား။
(မစိုးမိုးသူ၊ ဒုတိယႏွစ္ အဂၤလိပ္စာ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
ေျဖ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ မရွိတာကို နိဗၺာန္လို႔ မေခၚပါဘူး။ အဘာဝပညတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။နိဗၺာန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နားေထြးသြားပါသလား။ဆိုလိုတာက ဆင္းရဲမရွိျခင္းဆိုတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာ တည္ရာဌာန မရွိပါဘူး။ ဒီသဘာဝႀကီးဟာ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ (သခၤတ)သဘာဝ မဟုတ္ပါဘူး။မူလကတည္းက သဘာဝအေလ်ာက္ ရွိေနတဲ့ အရွိ(အသခၤတ) သဘာဝႀကီးပါ။ဒီေနရာမွာ သခၤတနဲ႔ အသခၤတရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သေဘာ မေပါက္ေသးသူမ်ားအတြက္ အနည္းအက်ဥ္း ရွင္းျပဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။
‘သခၤတ’ဆိုတာ “အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း ျပဳလုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တရား” လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ တရားဟာ သခၤတတရား”ပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သက္ဆိုင္ရာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတာမို႔ ‘သခၤတတရား’လို႔ ေခၚရပါတယ္။
မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားမ်ားျဖစ္လို႔ “သခၤတပရမတ္”တရားမ်ားလို႔ ေခၚရပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ‘အျဖစ္တရား’မ်ားမို႔ သူတို႔ဟာ ပ်က္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲဆိုတာ့ ျဖစ္လို႔ ပ်က္တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ‘သခၤတနယ္’ ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ပါ။
ျဖစ္ပ်က္နယ္ထဲမွာ ရွိလို႔ သခၤတျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္မွန္သမွ်ဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ သခၤါရဒုကၡခ်ည္းပါပဲ။
‘အသခၤတ’ ဆိုတာကေတာ့ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ သဘာဝပါ။
“အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း မျပဳလုပ္အပ္တဲ့ သဘာဝ”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္တရား မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အျဖစ္တရားမဟုတ္တဲ့ ဒီ အသခၤတ သဘာဝဟာ မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားျဖစ္လို႔ မူလ သဘာဝ အေနနဲ႔ ရွိေနတဲ့ “အရွိပရမတ္”တရားပါ။ “အသခၤတပရမတ္”ေပါ့။
အဲဒီ အရွိတရားဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူဟာ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္သေဘာျဖစ္လို႔ သခၤတ ေခၚတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းေနျခင္း၊ ႐ုပ္နာမ္ မရွိျခင္း သေဘာပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတယ္။
႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းသြားေတာ့ ဆင္းရဲ မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာဟာ တကယ္ရွိတဲ့ အရွိသဘာဝပါပဲ။
ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚရပါတယ္။
အဲဒါဟာ အသခၤတတရားပါပဲ။
ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ ဆင္းရဲကင္းေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝမို႔ သူဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္လို႔ သူ႔ကို အသခၤတလို႔ ေခၚရပါတယ္။
အျဖစ္တရား မဟုတ္၊ အရွိတရားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အရွိတရားျဖစ္လို႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အသခၤတနယ္လို႔ ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ကို လြန္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သခၤါရလို႔လည္း ေခၚတဲ့ သခၤတအျဖစ္တရားမ်ားဟာ ျဖစ္ပ်က္ မကင္းလို႔ ဆင္းရဲတယ္။
အသခၤတ ေခၚတဲ့ အရွိတရားဟာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း မရွိလို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ပါဠိေတာ္ (စာ-၁၅) မွာလည္း -
“ဥပၸါေဒါ - အျဖစ္တရားသည္၊
သခၤါရာ - ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတို႔ေပတည္း။
အႏုပၸါေဒါ - မျဖစ္တရား (အရွိတရား)သည္၊
နိဗၺာနံ - နိဗၺာန္ေပတည္း။” လို႔ အျဖစ္တရားနဲ႔ အရွိတရားကို ခြဲျခား မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာပါပဲ။
ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ အရွိပရမတ္တရားဟာ တည္ရာ ဌာန မရွိလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာမရသလို အျဖစ္တရား မဟုတ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလက ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အပတိ႒ = တည္ရာဌာန မရွိတဲ့ တရား၊ ကာလဝိမုတၱ = အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွ လြတ္တဲ့ တရားပါ။ ( Nibbanna is beyond time and space. )
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ စတဲ့ တရားေတြဟာ သတၱဝါကို ပူေလာင္ေစတဲ့ တရား၊ ဆင္းရဲေစတဲ့ တရားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီ ကိေလသာေတြ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတာပါပဲ။
ဒီ ကိေလသာေတြ မရွိရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီး ခ်မ္းသာေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာၿငိမ္းျခင္းဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း = နိဗၺာန္ပါပဲ။
ကိေလသာၿငိမ္းေသာ္လည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္တခ်ိဳ႕က ရွိေနေသးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ = သခၤါရဒုကၡ က်န္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ အျဖစ္ရပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သခၤါရဒုကၡပါ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းမွပဲ သႏၲိသုခ ေခၚတဲ့ တကယ္ အၿငိမ္းသဘာဝ နိဗၺာန္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ေလာကမွာ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝပါ။
သို႔ေသာ္လည္း မီးရွိေနတဲ့အခါမွာေတာ့ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝကို မေတြ႕ႏိုင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့မွပဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဒီေအးတဲ့ သဘာဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕ရသိရပါတယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ၊ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝႀကီးပါ။
႐ုပ္နာမ္သခၤါရ အျဖစ္ရပ္သြားမွ ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဘက္က ဆင္းရဲရွိေနသလို တျခားတစ္ဘက္ကလည္း ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝဟာ ရွိေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ ျဖစ္ေနခိုက္မွာေတာ့ ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲ သခၤါရဆင္းရဲေတြက ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးကို မဆုိက္ေရာက္ႏိုင္ မသိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။
ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးအျမန္ရထား စီးသြားေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္တယ္။
ဒီေတာ့ ရထားဆိုက္မွပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးက အရင္ကတည္းက ရွိေနတာမဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီအတိုင္းပဲ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိတရား (အသခၤတ)ပဲ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ယာဥ္ရထားကို လမ္းဆံုးေအာင္ စီးသြားႏိုင္တဲ့ လူကေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ အသခၤတ သဘာဝ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားမွာပဲ။
တကယ္လို႔သာ နိဗၺာန္ဟာ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ သဘာဝဆိုရင္ ပ်က္ရတာ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ နိဗၺာန္ကိုလည္း ပ်က္တယ္လို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေပလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္လို႔ ဆင္းရဲပင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ခ်မ္းသာလို႔ မဆိုႏိုင္ျပန္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အရွိသဘာဝျဖစ္လို႔ ျဖစ္လည္း မျဖစ္၊ ပ်က္လည္း မပ်က္ဘူး။
အဲဒီလို မျဖစ္မပ်က္လို႔ဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝအေနနဲ႔ အၿမဲ တည္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ “ဓုဝံ = အၿမဲရွိေနတဲ့ သေဘာ”လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မျဖစ္တဲ့ သဘာဝမို႔ သူ႔ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္း မရွိဘူး။
ဒါျဖင့္ရင္ မဂၢရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ဘူးလား။
မဂၢင္ရွစ္ပါး က်င့္ၾကံပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဆိုေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေပါ့လို႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။
အေျဖကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာ မွန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းက ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ျဖစ္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝကို ဆိုက္ေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
မီးရထားစီးသြားလို႔ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
ဝိသုဒၶိမဂ္ (ဒု၊ ၁၄၀)မွာ “ပတၱဗၺေမဝ ေဟတံ မေဂၢန၊ န ဥပၸါေဒတဗၺံ = ဤ နိဗၺာန္ကို မဂ္သည္ ေရာက္အပ္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေစအပ္သည္ကား မဟုတ္ေပ။”လို႔ မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။
ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=ဇနကဟိတ္) မဟုတ္။
နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=သမၸာပကဟိတ္)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း မရွိလို႔ နိဗၺာန္ဟာ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။
အရွိတရား (အသခၤတ)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္တဲ့တရား မဟုတ္လို႔ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဓုဝံ = အၿမဲ ရွိေနတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း သဘာဝႀကီးပါ။
ဆင္းရဲ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ အရွိတရား ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝကို ရဖို႔ ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ကေတာ့ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမွပဲ ရႏိုင္ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရပါမယ္။
မီးခိုးကို မျမင္ မေတြ႕ခ်င္ရင္ မီးခိုးရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ မီးကို ၿငိမ္းသတ္ရပါမယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲကို မလိုခ်င္ရင္ အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရမွာပဲ။
ဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းက လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ တစံုတရာကို လိုခ်င္ရင္ ဆင္းရဲေတာ့တာပဲ။ ေငြလိုခ်င္ရင္ ေငြလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ ကားလိုခ်င္ရင္ ကားလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ အဝတ္အစား တစံုတခုကို တပ္မက္ရင္လည္း အဲဒီ တပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ သူေဌးသူႂကြယ္စတဲ့ ဘဝေကာင္း ဘဝမြန္ေတြကို လိုခ်င္ရင္လည္း အဲဒီလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။
အဲဒီ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာဆင္းရဲ ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘကို ပယ္သတ္မွပဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းႏိုင္မယ္။
ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။
႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္နဲ႔ ဘဝသစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဘဝျဖစ္ခ်င္တဲ့ တဏွာေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ။
ဘဝတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္လာတယ္။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ျဖစ္လာရင္ ဆင္းရဲမ်ားသလား ခ်မ္းသာမ်ားသလား။
(ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္ ဘုရား။)
ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
က်န္တဲ့ ဒုကၡဒုကၡ၊ ဝိပရိဏာမဒုကၡ ဆိုတာေတြနဲ႔ တြက္လို႔ရွိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ ခ်မ္းသာနည္းတယ္။ ေသခ်ာသလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာနည္းပါလ်က္နဲ႔ သတၱဝါဟာ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အသက္ရွင္ခ်င္မေနဘူးလား။
(ရွင္ခ်င္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
ကဲ ေမးရဦးမယ္။ ဒီပရိသတ္ထဲ ဘယ္သူ ေသခ်င္သလဲ။
(ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါ ဘုရား။)
ေသခ်င္သလား၊ ရွင္ခ်င္သလား။
(ရွင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ႏွစ္ခုတြဲၿပီးေတာ့ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ေနတာ ေျပာတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ဆက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ဒီဘဝမွာ ေသသြားတာကို ဘယ္သူ လိုခ်င္မလဲ။
(ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ပါ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ အခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္း ေျပာမယ္။
“အမယ္ေလး ... ဆရာေတာ္၊ မၾကာခင္က ၁၀-တန္း စာေမးပြဲက်ၾကတုန္းကေလ ေသခ်င္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ တားထားရတယ္” လို႔။
ဒီေတာ့ တစံုတခုေသာ အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ ေသခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီလူေတြ တကယ္ ေသခ်င္သလားဆိုေတာ့ အဲဒီဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ ၾကံဳတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ေသခ်င္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ‘ဒီလိုဆိုရင္ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသမယ္’ဆိုၿပီး ႀကိဳးကြင္းစြပ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ... သူ ေသခ်င္စိတ္ ရွိပါဦးမလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်င္လို႔လား၊ မေသခ်င္လို႔လား။
(မေသခ်င္လို႔ပါ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီ ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ဆိုတဲ့ ရွင္မႈ ျဖစ္ရတာ။
စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စားရတယ္။
ဝတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဝတ္ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ရွင္ရတယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုပဲ စကားလံုးထြားထြားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘဝတဏွာေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ရတယ္”လို႔ ေျပာရတယ္။
ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘဝျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီရွင္ခ်င္စိတ္ဟာ သမုဒယသစၥာ။ ဟိုဘက္မွာ ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲေတြ ေတြ႕ေနတာဟာ ဘာေတြလဲ။
(ဒုကၡသစၥာပါ ဘုရား။)
ဒုကၡသစၥာ။ အဲဒီေတာ့ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာလဲ။
(သမုဒယသစၥာ တဏွာေလာဘပါ ဘုရား။)
လိုခ်င္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ဒါပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရားက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ဆင္းရဲလို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတဲ့ အဝိဇၨာပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
“အဲဒီ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာဟာ ဆင္းရဲပဲ”လို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတာ။ အဲဒါကို ‘အဝိဇၨာ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ‘ေမာဟ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာေတြ ျဖစ္တယ္။
ဒီတဏွာေတြနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘဝအသစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲတယ္။
တစ္ခါ အဲဒီ ဘဝမွာလည္းပဲ ကားလိုခ်င္လို႔ ကားဝယ္ဖို႔ ေငြရွာရ၊ ကားရွာရနဲ႔ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္ရတယ္။
စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားရတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္တယ္။
“ဒီလိုဆို မေအာင္ခ်င္ရဘူးလား ဘုရား”လို႔ ေမးရင္ ...
(ေအာင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ေအာင္ခ်င္ရမွာေပါ့။ ေလာဘကို ပယ္မွ မပယ္ႏိုင္ေသးေတာ့ လူ႔ဘဝ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ဒီေလာဘ ရွိသေလာက္ ရွိမွာပဲ။
ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တြယ္တာမႈ = တဏွာ = သမုဒယသစၥာဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းပဲ။
သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ အပါအဝင္ ေလာကမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဒုကၡမွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡသစၥာ = ဆင္းရဲအမွန္ေတြပဲ။
ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီဆင္းရဲေတြ ဘယ္အခါ ၿငိမ္းမလဲ။
အဲဒီ လိုခ်င္ တပ္မက္တဲ့ တဏွာ မရွိတဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲၿငိမ္းမယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
မေသခ်ာဘူးလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ တဏွာတစ္ခု မရွိရင္ အဲဒီ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ့္ ဆင္းရဲတစ္ခု ၿငိမ္းတာပဲ။
ကိုင္း ... ေမးမယ္။
ေဟာဒီ ပရိသတ္မွာ ေက်ာင္းရွိသလား။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပာတာ။ ကိုယ္ပိုင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိရင္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ မိုးေတြမ်ား စိုေနမလားဟဲ့၊ မိုးကလည္း ႐ြာေတာ့မယ္။ အဲဒီ စိုးရိမ္စိတ္ ရွိပါ့မလား။
(မရွိပါဘူး ဘုရား။)
ဘာေၾကာင့္ မရွိသလဲ။
(ေက်ာင္းမရွိလို႔ပါ ဘုရား။)
ေက်ာင္းမရွိေတာ့ ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီလို ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
တဏွာၿငိမ္းရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားဆိုရင္ ဘယ္သား ဘယ္သမီးအတြက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆင္းရဲမျဖစ္ဘူး။
(ပရိသတ္ ရယ္ၾကသည္။)
အမယ္ ... မရယ္နဲ႔ေလ။ ဟုတ္တာ ေျပာတာ။
ကဲ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သားသမီး မရွိေတာ့ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီ တဏွာ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီတဏွာၿငိမ္းေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲမၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ တရားက်င့္ၾကံ ပြားမ်ား အားထုတ္လို႔မို႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သတိဦးစီးတဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပတ္ ႐ႈလို႔ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕ သဘာဝအမွန္ကို သိၿပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြ သိျမင္တဲ့အခါ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တဆင့္ထက္ တဆင့္ တက္သြားၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ဝိစိကိစၧာ ကိေလသာ ၿငိမ္းတယ္။
သကဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းတယ္။
အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ကာမဘံုမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘနဲ႔ ေဒါသ အားလံုး ၿငိမ္းတယ္။
အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ က်န္တဲ့ ကိေလသာအားလံုး အႂကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းတယ္။
အဲဒီ ၿငိမ္းတဲ့ ကိေလသာထဲမွာ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ မသိမႈ အဝိဇၨာေရာ၊ တပ္မက္မႈ တဏွာေရာ ေရွ႕ဆံုးက ပါတယ္။ မပါေပဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ္ ဘုရား။)
မၿငိမ္းႏိုင္ဘူးလား။
(ၿငိမ္းႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။)
ၿငိမ္းႏိုင္တာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆရာ ဆရာမေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာမရွိလို႔ တဏွာၿငိမ္းတာ သာဓက ျပခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းတာကို သာဓက ျပခဲ့တယ္။ တဏွာဆိုတာ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ဒီမွာလည္းပဲ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ အရိယသစၥာကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာကိေလသာ ဘာအဝိဇၨာ ဘာတဏွာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာအားလံုး အျမစ္မက်န္ (အႏုသယပါ) ၿငိမ္းကုန္ၾကတယ္။ ဒိ႒ိလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ အကုန္လံုး ၿငိမ္းသြားၾကၿပီ။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တြယ္တာ တပ္မက္မႈ တဏွာၿငိမ္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ဘာဆင္းရဲ ရွိဦးမလဲ။
(ဘာဆင္းရဲမွ မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာေတာ့ က်န္မေနဘူးလား။
(က်န္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
က်န္ေနေတာ့ ႐ုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ သခၤါရဒုကၡဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရဟႏၲာရတဲ့ အာ႐ုံျပဳတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈသေဘာ = နိဗၺာန္ကို ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ရွိတဲ့ နိဗၺာန္ = သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ ဒီဘဝတင္ပဲ ရႏိုင္တဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ လုပ္ရင္ မရဘူးလား။
(ရပါတယ္ ဘုရား။)
ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ က်န္ေနေသးတယ္။
အဲဒီ ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ တဏွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဘဝမွာ အသက္ရွင္မႈဆိုတဲ့ ႐ုပ္သစ္နာမ္သစ္ ျပန္ျဖစ္ဦးမလား။
(မျဖစ္ေတာ့ပါ ဘုရား။)
မျဖစ္ေတာ့ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတဲ့ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ဆင္းရဲေကာ ရွိေသးသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိေတာ့ ဒီဆင္းရဲ အားလံုး ၿငိမ္းမသြားဘူးလား။
(ၿငိမ္းသြားပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါကို အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေတာ့ဘဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီေနရာမွာ ဘာမွ မရွိတာကိုမ်ား နိဗၺာန္ေခၚရသလား”လို႔ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ရွိတယ္။
ဘာရွိတာလည္းဆိုေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိမေနဘူးလား။
(ရွိေနပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။
(ရွိတာပါ ဘုရား။)
ဘာရွိတာလဲ။
(ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိတာပါ ဘုရား။)
ဆိုၾကပါစို႔။ ဒီမွာ မီးေတာက္ေနတယ္။ မီးပံုႀကီး မီးေတာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ “ဟဲ့ ... မီးေတြ ေတာက္ေနတယ္။ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း”လို႔ ခိုင္းေတာ့၊ ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဘာရွိေသးသလဲ။
(ဘာမွ မရွိပါ ဘုရား။)
ရွိတယ္။
(ရယ္ၾကသည္။)
မီးၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
မီးရွိတုန္းက မပူဘူးလား။
(ပူပါတယ္ ဘုရား။)
အခု မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ပူေသးလား။
(မပူေတာ့ပါ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ အပူၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ သခၤါရဒုကၡပါ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ သခၤါရဒုကၡ သခၤါရဆင္းရဲပါ ၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ အဲဒါကို နိဗၺာန္ေခၚတယ္။
ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံတဲ့အခါ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အားလံုး အျဖစ္ရပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္နာမ္အသစ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့ဘဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ မူလ သဘာဝႀကီးကို ဆိုက္ေရာက္သြားတာပဲ။ အဲဒါ အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ပဲ။ အဲဒါဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာပါပဲ။ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာလို ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနလို႔ ဆင္းရဲမရွိလို႔ ခ်မ္းသာလို႔ ေခၚရတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာပဲ။ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မဟုတ္ဘူး။
ခ်မ္းသာ ခံစားရရင္ မၾကာခင္ ဆင္းရဲက ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ = ေဝဒယိတသုခဟာ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ရွိေနေတာ့ ခ်မ္းသာစစ္ မဟုတ္ဘူး။ သခၤါရဒုကၡပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းေနတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးျခင္း ခ်မ္းသာမွသာ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီလိုဆိုရင္ ဘုရား၊ ဘာမွ မရွိတာႀကီး လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ မလိုခ်င္ပါဘူး”လို႔မ်ား စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိရင္ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
လူတစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရတယ္။ ေဝဒနာက သိပ္ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ဆရာဝန္ေတြလည္း ကုပါရဲ႕။ ဓာတ္လည္း ကင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါေဝဒနာက ျပင္းထန္ေတာ့ မသက္သာဘူး။ တေအာ္ေအာ္ တအင္အင္နဲ႔ ေနရတယ္။ ေန႔လည္း ေအာ္၊ ညလည္း ေအာ္နဲ႔။ အဲဒါ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား။
(ဆင္းရဲပါ ဘုရား။)
ဒီဆင္းရဲ ႀကိဳက္သလား၊ မႀကိဳက္ဘူးလား။
(မႀကိဳက္ပါ ဘုရား။)
မႀကိဳက္တာ ေသခ်ာလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အခက္သားပဲ ေနာ္။ ဘုန္းႀကီး Newsweek မဂၢဇင္းထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္တဲ့ ႏႈန္းဟာ အားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ အဲဒါ သုေတသနေတြရဲ႕ ေဆးေကာင္းဝါးေကာင္းေတြေၾကာင့္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အခု ကင္ဆာေရာဂါဟာ ေစာေစာသိရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ၿပီတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အခု ဒီလူမမာကေတာ့ ေဝဒနာ အင္မတန္ ျပင္းထန္ေနလို႔မို႔ အလြန္႔ကို နာေန ကိုက္ေနတယ္။ ကိုင္း ညလည္း မအိပ္ရ၊ ေန႔လည္း မအိပ္ရနဲ႔ အအိပ္ကလည္း ပ်က္။ နာတာ က်င္တာကလည္း ျပင္းထန္နဲ႔။ ဆင္းရဲလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ငါ့ႏွယ္ ေသတာ ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ခဏခဏ ေသပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနတယ္။
အဲဒီလို မစဥ္းစားမိေပဘူးလား။
(စဥ္းစားမိပါတယ္ ဘုရား။)
စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ေသပါဆိုရင္ သူ ေသဝံ့ပါ့မလား။
(မေသဝံ့ပါ ဘုရား။)
မေသဝံ့လို႔ ေဆးေတြ ကုေနတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ ဆရာဝန္က ကဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ခံစားေနရတာ ဒီေန႔ညေတာ့ ခ်မ္းသာရေစမယ္ေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ကုေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ကုေပးသလဲဆိုရင္ အားေကာင္းတဲ့ အိပ္ေဆး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ အိပ္ေဆးထိုးၿပီးလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။
ည ၁၀ နာရီေလာက္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္လိုက္တာ နံနက္ ၈ နာရီေလာက္က်မွ ႏိုးတယ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ သူ ဆင္းရဲကို သိသလား။
(မသိပါ ဘုရား။)
မသိဘူး ေနာ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမေနေပဘူးလား။
(ၿငိမ္းေနပါတယ္ ဘုရား။)
ၿငိမ္းေနတယ္ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတာ့ ခံစားေနရသလဲ။
(ဘာမွ မခံစားရပါ ဘုရား။)
ဘာမွ မခံစားရဘူးလား။
(မခံစားရပါ ဘုရား။)
ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဘာမွေတာ့ မခံစားရဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲကေတာ့ ၿငိမ္းေနတယ္။ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝထဲေတာ့ ဆိုက္ေရာက္မေနဘူးလား။
(ဆိုက္ေရာက္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
နံနက္ ၈ နာရီမွာ ႏိုးလည္း လာေရာ၊ ႏိုးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အနာက နာလာတာပဲ။ အေမရယ္ အဘရယ္နဲ႔ ေအာ္ေနရတယ္။ ျပန္ ဆင္းရဲျပန္တာပဲ။
ကိုင္း စဥ္းစားၾကည့္။ အဲဒီ ဆင္းရဲေနတဲ့ လူမမာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး သိလ်က္ ဆင္းရဲေနတာကို သူ ႀကိဳက္မလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္မလား။
(ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီလိုဆိုရင္ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သေဘာဟာ မလိုလားအပ္ဘူးလား။
(လိုလားအပ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါ ဘုန္းႀကီး ဥပမာ ေျပာတာ။
ခုနက အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးပဲ။ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲခပ္သိမ္း အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းေနတဲ့ သေဘာပဲ။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေတာ့ ခ်မ္းသာရေနတာေပါ့။ ခံေတာ့ မခံစားရဘူး။ ေဝဒယိတသုခ = ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မရွိဘူး။ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းခ်မ္းသာပဲ ရွိတယ္။
ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခုက နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိပါသလဲ။
ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလားတဲ့။
ကိုင္း ... ဘယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမလဲ။
ဆင္းရဲတာ ဘာရွိလို႔ ဆင္းရဲေနသလဲ။
(႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနပါတယ္ ဘုရား။)
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ ႏွစ္ခုရွိတဲ့အနက္က နာမ္ထဲက ဆင္းရဲကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဝိဇၨာ တဏွာ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းသြားရင္ပဲ မခ်မ္းသာဘူးလား။
(ခ်မ္းသာပါတယ္ ဘုရား။)
တဝက္မက ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ အမ်ားႀကီး ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ ဆယ္ပံုပံုရင္ ကိုးပံု ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ တစ္ပံုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီ ကိေလသာၿငိမ္းလို႔မို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဟာ ေကာင္းကင္မွာ ရွိတာလား။ ေျမႀကီးထဲမွာ ရွိတာလား။ ျဗဟၼာ့ဘံုမွာလား၊ နတ္ဘံုမွာလား။ ကိုင္း ဘယ္မွာ ရွိလဲ။
(ဘယ္မွာမွ မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီ ကိေလသာၿငိမ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ မရွိေပဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ဘုရား။)
ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက တစ္ခ်ိန္မွာ ေရာဟိတႆနတ္သားက ျမတ္စြာဘုရားကို ဒီလို ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟာ ေရွးဘဝတစ္ခုမွာ အလြန္တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ရေသ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေလးသမား ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမားတစ္စင္း ထန္းပင္ရိပ္တစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္တဲ့အခ်ိန္ႏွင့္ တပည့္ေတာ္ စၾကာဝဠာတစ္ခု ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္ ညီမွ်သည္အထိ လ်င္ျမန္လွတဲ့ အဟုန္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ တပည့္ေတာ္ အသြား လ်င္ျမန္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေလာက္ အသြားလ်င္ျမန္လွတဲ့ တပည့္ေတာ္ဟာ စၾကာဝဠာအနႏၲရွိတဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို ေရာက္ခ်င္တဲ့အတြက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ အနည္းငယ္မွ်ျဖစ္တဲ့ အနားယူခ်ိန္၊ တပိုတပါး သြားခ်ိန္မွတပါး အခ်ိန္ျပည့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာလံုးလံုး အဲဒီေလာက္ လ်င္ျမန္တဲ့ အဟုန္နဲ႔ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို မေရာက္မီ လမ္းမွာပဲ ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက မအိုမနာ မေသရာျဖစ္တဲ့ ေလာကရဲ႕ အဆံုးကို သြားျခင္းျဖင့္ မေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ဒီလို မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
“ဣမသႎၼေယဝ ဗ်ာမမေတၱ ကေဠဝေရ သသညိမွိ သမနေက ေလာကၪၥ ပညေပမိ ေလာကသမုဒယၪၥ ေလာကနိေရာဓၪၥ ေလာကနိေရာဓဂါမိနိၪၥ ပဋိပဒံ”
ခု ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာက စိတ္ရွိတဲ့ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာပဲ ေလာကကို ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူတယ္တဲ့။
(ဒုကၡသစၥာကို ဆိုလိုပါတယ္။)
ေလာကျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။
(သမုဒယသစၥာ = တဏွာကို ဆိုလိုပါတယ္။)
႐ုပ္နာမ္ဆိုတဲ့ ေလာကခ်ဳပ္ၿငိမ္းတာလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။
(ဒါ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း = နိေရာဓသစၥာကို မိန္႔ေတာ္မူတာပါ။)
အဲဒီ ေလာက ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္ က်င့္တဲ့ အက်င့္လမ္းမွန္လည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲ တဲ့။
(မဂၢင္ရွစ္ပါး မဂၢသစၥာတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။)
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာ ရွိသလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ဘုရား။)
ေကာင္းကင္မွာလား။
(မဟုတ္ပါ ဘုရား။)
ေျမႀကီးထဲမွာလား။
(မဟုတ္ပါ ဘုရား။)
ေသခ်ာရဲ႕လား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
နားလည္ၿပီေနာ္။
သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာက နည္းနည္း က်န္ေနပါေသးတယ္။
အခု ေျပာခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ေလာကဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပါပဲ။ အဲဒီ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ဟာ ဒုကၡသစၥာတရားပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာကဆိုတာ ဒုကၡကိုပဲ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္အရ ဒုကၡ၊ သမုဒယ၊ နိေရာဓ၊ မဂၢ ဆိုတဲ့ သစၥာေလးပါးဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။
ဒုကၡသစၥာကေတာ့ သတၱဝါတိုင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္။
သမုဒယသစၥာကေတာ့ ဘုရား ရဟႏၲာတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ မရွိပါဘူး။ တျခား သတၱဝါမ်ားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာသာ ရွိပါတယ္။
မဂၢသစၥာကေတာ့ ဝိပႆနာ႐ႈဆဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ ခႏၶာမွာ ပုဗၺဘာဂမဂ္ ရွိၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ မဂ္ဖိုလ္အခိုက္မွာ အရိယမဂ္ ရွိပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ယထာလာဘ = ရသင့္သလို ယူဖို႔ရာ ေပါင္းၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
နိေရာဓသစၥာ = ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း အမွန္တရား = နိဗၺာန္။ ဒီသစၥာလည္း တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ တည္ရာဟာ ခႏၶာကိုယ္ပဲလို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဟာ တည္ရာ မရွိတဲ့တရား မဟုတ္၊ တည္ရာရွိတဲ့ တရားလို႔ ယူဆစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္ဟာ မုခ်ေဒသနာေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။
တင္စားၿပီး ေဟာေတာ္မူတဲ့ ဥပစာေဒသနာေတာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာင္ေနတဲ့ မီး ၿငိမ္းသြားတဲ့အခါ “မီးဘယ္မွာ ၿငိမ္းသလဲ”လို႔ ေမးရင္ “ဟုိမ်ာ ၿငိမ္းတယ္”လို႔ မီးေလာင္ၿပီးရာ ေနရာကို လက္ညိႇဳးထိုးျပ ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းသြားမႈကို ျမင္ရ ေတြ႕ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားမႈ၊ မီးမရွိဘဲ ျဖစ္ေနမႈကို မျမင္ရ မေတြ႕ရလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ၿငိမ္းတယ္လို႔ လက္ညိႇဳးထိုး ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
မီးၿငိမ္းတယ္ဆိုတာ မၾကာမီကေလးက ရွိေနတဲ့ မီး၊ အခု မရွိဘဲ ျဖစ္သြားတာကိုပဲ ၿငိမ္းတယ္လို႔ ေျပာၾကရတာျဖစ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းတာကို ေျပာခ်င္ရင္ မၾကာမီက မီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကိုပဲ မီးၿငိမ္းတဲ့ ေနရာလို႔ တင္စား ေျပာၾကရပါတယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းႏိုင္ဘူး။
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့မွဘဲ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတယ္။
ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈဟာ ဆင္းရဲအမွန္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ကို ဆင္းရဲမၿငိမ္းမီက ရွိေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတယ္လို႔ တင္စားၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ “ေ႐ႊျပည္နိဗၺာန္ ဝင္စံေတာ္မူသည္”လို႔ သံုးႏႈန္းတဲ့ အရာမွာလည္း တင္စားမႈပါပဲ။
နိဗၺာန္ဟာ တည္ေနရာ တိုင္းႀကီး ျပည္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ႀကီးဟာ ေရာက္ခ်င္ ေနခ်င္စရာ သာယာစည္ကားသလို နိဗၺာန = အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာလည္း ဆင္းရဲ လံုးဝ မရွိလို႔ ရခ်င္ ေရာက္ခ်င္စရာ မ်က္ေမွာက္ျပဳခ်င္စရာ ေကာင္းလွေၾကာင္း အတူျပဳၿပီး တင္စား သံုးႏႈန္းတာပါပဲ။ သဒိသူပစာ လို႔ ေခၚပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ သတိျပဳရလိမ့္မယ္။
မဟာယာနဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဂိုဏ္းခြဲတစ္ခုျဖစ္တဲ့ သုခဝတီဗ်ဴဟာဂိုဏ္းကေတာ့ အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ အလြန္သာယာလွတဲ့ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္ႀကီး ရွိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
သုခဝတီနိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီ နိဗၺာန္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးတဲ့ ေရွးေရွး ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားမ်ား ခ်မ္းသာစြာ စံေတာ္မူလ်က္ရွိေၾကာင္း ယူဆပါတယ္။
အဲဒါ ဘုန္းႀကီးတို႔ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅-ႏွစ္ေလာက္က အၿငိမ္းစား တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္က ဘုန္းႀကီးကို ေမးဖူးတာ ရွိပါတယ္။
သူက ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျပဳစုေတာ္မူၾကတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမွာ သခၤတဓာတ္မွ အသခၤတဓာတ္သို႔ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ဖတ္ရ မွတ္ရပါတယ္။
နိဗၺာန္ဟာ အသခၤတဓာတ္ဆိုေတာ့ ပထဝီစတဲ့ ဓာတ္ႀကီးမ်ားလို ႐ုပ္ဓာတ္ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဝိညာဏဓာတ္လို နာမ္ဓာတ္ပါလားလို႔ ေမးပါတယ္။
ေမးလည္း ေမးစရာပါပဲ။
နိဗၺာန္ဟာ ႐ုပ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္။ စိတ္ ေစတသိက္လို နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
(ဤေနရာ၌ ‘နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ဘူး’ဆိုသည္မွာ ‘စိတ္, ေစတသိက္တို႔ကဲ့သို႔ အာ႐ုံသို႔ ၫြတ္တတ္ေသာ နာမ္မဟုတ္’ဟု ဆိုလိုပါသည္။ ‘မိမိသို႔ အာရမၼဏိကတရားတို႔ကို ၫြတ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ နာမ္မည္၏’ဟူေသာ ဝစနတၳအရမူ နိဗၺာန္ကို နာမ္တရား၌ သြင္းယူရပါသည္။)
ဓာတု = ဓာတ္ ဆိုတာ သဘာဝတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အသခၤတဓာတ္ဆိုတာ အသခၤတ သဘာဝ = အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝတရားလို႔ ဆိုလိုတာပါပဲ။
ကဲ ... ဒါေလာက္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖ ေတာ္သင့္ေလာက္ပါၿပီ။
ေျဖ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ေခၚပါတယ္။ ဘာမွ မရွိတာကို နိဗၺာန္လို႔ မေခၚပါဘူး။ အဘာဝပညတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။နိဗၺာန္ဟာ ေကာင္းကင္မွာ မရွိပါဘူး။ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နိဗၺာန္ဟာ အမွန္ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္မွာမွ မရွိပါဘူး။ နားေထြးသြားပါသလား။ဆိုလိုတာက ဆင္းရဲမရွိျခင္းဆိုတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာ တည္ရာဌာန မရွိပါဘူး။ ဒီသဘာဝႀကီးဟာ အေၾကာင္း တစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ (သခၤတ)သဘာဝ မဟုတ္ပါဘူး။မူလကတည္းက သဘာဝအေလ်ာက္ ရွိေနတဲ့ အရွိ(အသခၤတ) သဘာဝႀကီးပါ။ဒီေနရာမွာ သခၤတနဲ႔ အသခၤတရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို သေဘာ မေပါက္ေသးသူမ်ားအတြက္ အနည္းအက်ဥ္း ရွင္းျပဖို႔ လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။
‘သခၤတ’ဆိုတာ “အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း ျပဳလုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တရား” လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ တရားဟာ သခၤတတရား”ပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သက္ဆိုင္ရာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတာမို႔ ‘သခၤတတရား’လို႔ ေခၚရပါတယ္။
မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားမ်ားျဖစ္လို႔ “သခၤတပရမတ္”တရားမ်ားလို႔ ေခၚရပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ‘အျဖစ္တရား’မ်ားမို႔ သူတို႔ဟာ ပ်က္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္ ပ်က္သလဲဆိုတာ့ ျဖစ္လို႔ ပ်က္တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ‘သခၤတနယ္’ ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ပါ။
ျဖစ္ပ်က္နယ္ထဲမွာ ရွိလို႔ သခၤတျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္မွန္သမွ်ဟာ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ သခၤါရဒုကၡခ်ည္းပါပဲ။
‘အသခၤတ’ ဆိုတာကေတာ့ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္ သဘာဝပါ။
“အေၾကာင္းတို႔ စုေပါင္း မျပဳလုပ္အပ္တဲ့ သဘာဝ”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
တိုတိုရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ “အေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အျဖစ္တရား မဟုတ္ဘူး”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အျဖစ္တရားမဟုတ္တဲ့ ဒီ အသခၤတ သဘာဝဟာ မေဖာက္မျပန္ အမွန္တကယ္ ရွိတဲ့ တရားျဖစ္လို႔ မူလ သဘာဝ အေနနဲ႔ ရွိေနတဲ့ “အရွိပရမတ္”တရားပါ။ “အသခၤတပရမတ္”ေပါ့။
အဲဒီ အရွိတရားဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ သူဟာ သခၤတရဲ႕ ေျပာင္းျပန္သေဘာျဖစ္လို႔ သခၤတ ေခၚတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းေနျခင္း၊ ႐ုပ္နာမ္ မရွိျခင္း သေဘာပါပဲ။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတယ္။
႐ုပ္နာမ္ၿငိမ္းသြားေတာ့ ဆင္းရဲ မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာဟာ တကယ္ရွိတဲ့ အရွိသဘာဝပါပဲ။
ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚရပါတယ္။
အဲဒါဟာ အသခၤတတရားပါပဲ။
ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ ဆင္းရဲကင္းေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝမို႔ သူဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္လို႔ သူ႔ကို အသခၤတလို႔ ေခၚရပါတယ္။
အျဖစ္တရား မဟုတ္၊ အရွိတရားလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
အရွိတရားျဖစ္လို႔ မျဖစ္တဲ့အတြက္ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အသခၤတနယ္လို႔ ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္ပ်က္နယ္ကို လြန္ေျမာက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲမရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနပါတယ္။
ဒီေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ သခၤါရလို႔လည္း ေခၚတဲ့ သခၤတအျဖစ္တရားမ်ားဟာ ျဖစ္ပ်က္ မကင္းလို႔ ဆင္းရဲတယ္။
အသခၤတ ေခၚတဲ့ အရွိတရားဟာ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္း မရွိလို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဒါကိုပဲ နိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပဋိသမၻိဒါမဂ္ ပါဠိေတာ္ (စာ-၁၅) မွာလည္း -
“ဥပၸါေဒါ - အျဖစ္တရားသည္၊
သခၤါရာ - ႐ုပ္နာမ္သခၤါရတို႔ေပတည္း။
အႏုပၸါေဒါ - မျဖစ္တရား (အရွိတရား)သည္၊
နိဗၺာနံ - နိဗၺာန္ေပတည္း။” လို႔ အျဖစ္တရားနဲ႔ အရွိတရားကို ခြဲျခား မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာပါပဲ။
ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ အရွိပရမတ္တရားဟာ တည္ရာ ဌာန မရွိလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာမရသလို အျဖစ္တရား မဟုတ္လို႔ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလက ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အပတိ႒ = တည္ရာဌာန မရွိတဲ့ တရား၊ ကာလဝိမုတၱ = အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကာလမွ လြတ္တဲ့ တရားပါ။ ( Nibbanna is beyond time and space. )
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ စတဲ့ တရားေတြဟာ သတၱဝါကို ပူေလာင္ေစတဲ့ တရား၊ ဆင္းရဲေစတဲ့ တရားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကို ကိေလသာလို႔ ေခၚပါတယ္။
ဒီ ကိေလသာေတြ ရွိေနသမွ် ဆင္းရဲေနတာပါပဲ။
ဒီ ကိေလသာေတြ မရွိရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းၿပီး ခ်မ္းသာေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကိေလသာၿငိမ္းျခင္းဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း = နိဗၺာန္ပါပဲ။
ကိေလသာၿငိမ္းေသာ္လည္း ႐ုပ္နဲ႔နာမ္တခ်ိဳ႕က ရွိေနေသးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲ = သခၤါရဒုကၡ က်န္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ အျဖစ္ရပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘဲ သခၤါရဒုကၡပါ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းမွပဲ သႏၲိသုခ ေခၚတဲ့ တကယ္ အၿငိမ္းသဘာဝ နိဗၺာန္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ေလာကမွာ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝပါ။
သို႔ေသာ္လည္း မီးရွိေနတဲ့အခါမွာေတာ့ မီးမရွိဘဲ ေအးေနတဲ့ သဘာဝကို မေတြ႕ႏိုင္ မသိႏိုင္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့မွပဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဒီေအးတဲ့ သဘာဝကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႕ရသိရပါတယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ၊ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝႀကီးပါ။
႐ုပ္နာမ္သခၤါရ အျဖစ္ရပ္သြားမွ ျဖစ္ေပၚလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ဘက္က ဆင္းရဲရွိေနသလို တျခားတစ္ဘက္ကလည္း ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝဟာ ရွိေနပါတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ႐ုပ္နာမ္သခၤါရေတြ ျဖစ္ေနခိုက္မွာေတာ့ ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲ သခၤါရဆင္းရဲေတြက ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးကို မဆုိက္ေရာက္ႏိုင္ မသိႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။
ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးအျမန္ရထား စီးသြားေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္တယ္။
ဒီေတာ့ ရထားဆိုက္မွပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာသလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးက အရင္ကတည္းက ရွိေနတာမဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား)
အဲဒီအတိုင္းပဲ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိတရား (အသခၤတ)ပဲ။ မဂၢင္ရွစ္ပါး ယာဥ္ရထားကို လမ္းဆံုးေအာင္ စီးသြားႏိုင္တဲ့ လူကေတာ့ လမ္းဆံုးရင္ အသခၤတ သဘာဝ အၿငိမ္းဓာတ္ကို ဆိုက္ေရာက္သြားမွာပဲ။
တကယ္လို႔သာ နိဗၺာန္ဟာ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ သဘာဝဆိုရင္ ပ်က္ရတာ ဓမၼတာျဖစ္လို႔ နိဗၺာန္ကိုလည္း ပ်က္တယ္လို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေပလိမ့္မယ္။
ဒီလိုဆိုရင္ နိဗၺာန္ဟာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္လို႔ ဆင္းရဲပင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ခ်မ္းသာလို႔ မဆိုႏိုင္ျပန္ဘူး။
တကယ္ေတာ့ နိဗၺာန္ဟာ အရွိသဘာဝျဖစ္လို႔ ျဖစ္လည္း မျဖစ္၊ ပ်က္လည္း မပ်က္ဘူး။
အဲဒီလို မျဖစ္မပ်က္လို႔ဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝအေနနဲ႔ အၿမဲ တည္ရွိေနတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ “ဓုဝံ = အၿမဲရွိေနတဲ့ သေဘာ”လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မျဖစ္တဲ့ သဘာဝမို႔ သူ႔ကို ျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ အေၾကာင္းတရားလည္း မရွိဘူး။
ဒါျဖင့္ရင္ မဂၢရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ဘူးလား။
မဂၢင္ရွစ္ပါး က်င့္ၾကံပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဆိုေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း ဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားေပါ့လို႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။
အေျဖကေတာ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားမ်ားမွ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာ မွန္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဆိုတာလည္း မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းက ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းကို ျဖစ္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မဂၢင္ရွစ္ပါး ပြားျခင္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ ဆင္းရဲမရွိတဲ့ သဘာဝကို ဆိုက္ေရာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
မီးရထားစီးသြားလို႔ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
ဝိသုဒၶိမဂ္ (ဒု၊ ၁၄၀)မွာ “ပတၱဗၺေမဝ ေဟတံ မေဂၢန၊ န ဥပၸါေဒတဗၺံ = ဤ နိဗၺာန္ကို မဂ္သည္ ေရာက္အပ္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။ ျဖစ္ေစအပ္သည္ကား မဟုတ္ေပ။”လို႔ မိန္႔ဆိုထားပါတယ္။
ပိုရွင္းေအာင္ ေျပာရရင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးဟာ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=ဇနကဟိတ္) မဟုတ္။
နိဗၺာန္ကို ေရာက္ေစတဲ့ အေၾကာင္း (=သမၸာပကဟိတ္)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ကို ျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း မရွိလို႔ နိဗၺာန္ဟာ အျဖစ္တရား (သခၤတ) မဟုတ္။
အရွိတရား (အသခၤတ)သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္တဲ့တရား မဟုတ္လို႔ ပ်က္လည္း မပ်က္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဓုဝံ = အၿမဲ ရွိေနတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း သဘာဝႀကီးပါ။
ဆင္းရဲ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီးဟာ အရွိတရား ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝကို ရဖို႔ ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ကေတာ့ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမွပဲ ရႏိုင္ ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရပါမယ္။
မီးခိုးကို မျမင္ မေတြ႕ခ်င္ရင္ မီးခိုးရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ မီးကို ၿငိမ္းသတ္ရပါမယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲကို မလိုခ်င္ရင္ အဲဒီ ဆင္းရဲရဲ႕အေၾကာင္းကို ပယ္သတ္ရမွာပဲ။
ဒီ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းက လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘပဲလို႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ တစံုတရာကို လိုခ်င္ရင္ ဆင္းရဲေတာ့တာပဲ။ ေငြလိုခ်င္ရင္ ေငြလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ ကားလိုခ်င္ရင္ ကားလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ အဝတ္အစား တစံုတခုကို တပ္မက္ရင္လည္း အဲဒီ တပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။ သူေဌးသူႂကြယ္စတဲ့ ဘဝေကာင္း ဘဝမြန္ေတြကို လိုခ်င္ရင္လည္း အဲဒီလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတယ္။
အဲဒီ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဆင္းရဲ နာမ္ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာဆင္းရဲ ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာမႈ တဏွာေလာဘကို ပယ္သတ္မွပဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းႏိုင္မယ္။
ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။
႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္နဲ႔ ဘဝသစ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း ဘဝျဖစ္ခ်င္တဲ့ တဏွာေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ။
ဘဝတစ္ခု ျဖစ္လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္လာတယ္။
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ျဖစ္လာရင္ ဆင္းရဲမ်ားသလား ခ်မ္းသာမ်ားသလား။
(ဆင္းရဲမ်ားပါတယ္ ဘုရား။)
ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ဆင္းရဲအေနနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲ။ ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
က်န္တဲ့ ဒုကၡဒုကၡ၊ ဝိပရိဏာမဒုကၡ ဆိုတာေတြနဲ႔ တြက္လို႔ရွိရင္ေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားတယ္။ ခ်မ္းသာနည္းတယ္။ ေသခ်ာသလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲမ်ားၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာနည္းပါလ်က္နဲ႔ သတၱဝါဟာ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အသက္ရွင္ခ်င္မေနဘူးလား။
(ရွင္ခ်င္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
ကဲ ေမးရဦးမယ္။ ဒီပရိသတ္ထဲ ဘယ္သူ ေသခ်င္သလဲ။
(ဘယ္သူမွ မေသခ်င္ပါ ဘုရား။)
ေသခ်င္သလား၊ ရွင္ခ်င္သလား။
(ရွင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ႏွစ္ခုတြဲၿပီးေတာ့ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ အစဥ္အတိုင္း ျဖစ္ေနတာ ေျပာတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ခု ဆက္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ဒီဘဝမွာ ေသသြားတာကို ဘယ္သူ လိုခ်င္မလဲ။
(ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ပါ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ အခ်ိဳ႕က ေျပာေကာင္း ေျပာမယ္။
“အမယ္ေလး ... ဆရာေတာ္၊ မၾကာခင္က ၁၀-တန္း စာေမးပြဲက်ၾကတုန္းကေလ ေသခ်င္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ တားထားရတယ္” လို႔။
ဒီေတာ့ တစံုတခုေသာ အဆင္မေျပမႈေၾကာင့္ ေသခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီလူေတြ တကယ္ ေသခ်င္သလားဆိုေတာ့ အဲဒီဆင္းရဲနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ ၾကံဳတဲ့ အခိုက္မွာေတာ့ ေသခ်င္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ‘ဒီလိုဆိုရင္ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသမယ္’ဆိုၿပီး ႀကိဳးကြင္းစြပ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ... သူ ေသခ်င္စိတ္ ရွိပါဦးမလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတာ ေသခ်င္လို႔လား၊ မေသခ်င္လို႔လား။
(မေသခ်င္လို႔ပါ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ရွင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီ ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ဆိုတဲ့ ရွင္မႈ ျဖစ္ရတာ။
စားခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ စားရတယ္။
ဝတ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဝတ္ရတယ္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အသက္ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ရွင္ရတယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုပဲ စကားလံုးထြားထြားနဲ႔ ေျပာရရင္ “ဘဝတဏွာေၾကာင့္ ဘဝတစ္ခု ျဖစ္ရတယ္”လို႔ ေျပာရတယ္။
ရွင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ဘဝျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီရွင္ခ်င္စိတ္ဟာ သမုဒယသစၥာ။ ဟိုဘက္မွာ ဘဝအသစ္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲေတြ ေတြ႕ေနတာဟာ ဘာေတြလဲ။
(ဒုကၡသစၥာပါ ဘုရား။)
ဒုကၡသစၥာ။ အဲဒီေတာ့ သမုဒယသစၥာေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္တယ္။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာလဲ။
(သမုဒယသစၥာ တဏွာေလာဘပါ ဘုရား။)
လိုခ်င္မႈ၊ ႏွစ္သက္မႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ဒါပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္ တြယ္တာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းတရားက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဒါေတြကို ဆင္းရဲလို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတဲ့ အဝိဇၨာပဲ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
“အဲဒီ ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာဟာ ဆင္းရဲပဲ”လို႔ အမွန္အတိုင္း မသိတာ။ အဲဒါကို ‘အဝိဇၨာ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ‘ေမာဟ’လို႔လည္း ေခၚတယ္။
သူ႔ေၾကာင့္ပဲ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တဲ့ တဏွာေတြ ျဖစ္တယ္။
ဒီတဏွာေတြနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ဘဝအသစ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ဆင္းရဲတယ္။
တစ္ခါ အဲဒီ ဘဝမွာလည္းပဲ ကားလိုခ်င္လို႔ ကားဝယ္ဖို႔ ေငြရွာရ၊ ကားရွာရနဲ႔ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္ရတယ္။
စာေမးပြဲေအာင္ခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားရတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္တယ္။
“ဒီလိုဆို မေအာင္ခ်င္ရဘူးလား ဘုရား”လို႔ ေမးရင္ ...
(ေအာင္ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား။)
ေအာင္ခ်င္ရမွာေပါ့။ ေလာဘကို ပယ္မွ မပယ္ႏိုင္ေသးေတာ့ လူ႔ဘဝ အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ဒီေလာဘ ရွိသေလာက္ ရွိမွာပဲ။
ဒီေတာ့ လိုခ်င္ တပ္မက္ ႏွစ္သက္တြယ္တာမႈ = တဏွာ = သမုဒယသစၥာဟာ ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းပဲ။
သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ဆင္းရဲမွန္သမွ် ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ အပါအဝင္ ေလာကမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဒုကၡမွန္သမွ်ဟာ ဒုကၡသစၥာ = ဆင္းရဲအမွန္ေတြပဲ။
ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီဆင္းရဲေတြ ဘယ္အခါ ၿငိမ္းမလဲ။
အဲဒီ လိုခ်င္ တပ္မက္တဲ့ တဏွာ မရွိတဲ့အခါမွာ ဆင္းရဲၿငိမ္းမယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
မေသခ်ာဘူးလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ တဏွာတစ္ခု မရွိရင္ အဲဒီ တဏွာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ့္ ဆင္းရဲတစ္ခု ၿငိမ္းတာပဲ။
ကိုင္း ... ေမးမယ္။
ေဟာဒီ ပရိသတ္မွာ ေက်ာင္းရွိသလား။ ေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပာတာ။ ကိုယ္ပိုင္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိရင္ ငါ့ေက်ာင္းမွာ မိုးေတြမ်ား စိုေနမလားဟဲ့၊ မိုးကလည္း ႐ြာေတာ့မယ္။ အဲဒီ စိုးရိမ္စိတ္ ရွိပါ့မလား။
(မရွိပါဘူး ဘုရား။)
ဘာေၾကာင့္ မရွိသလဲ။
(ေက်ာင္းမရွိလို႔ပါ ဘုရား။)
ေက်ာင္းမရွိေတာ့ ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီလို ေက်ာင္းေပၚမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
တဏွာၿငိမ္းရင္ ဆင္းရဲၿငိမ္းတယ္။ ဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားဆိုရင္ ဘယ္သား ဘယ္သမီးအတြက္မွ ဘုန္းႀကီး ဆင္းရဲမျဖစ္ဘူး။
(ပရိသတ္ ရယ္ၾကသည္။)
အမယ္ ... မရယ္နဲ႔ေလ။ ဟုတ္တာ ေျပာတာ။
ကဲ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သားသမီး မရွိေတာ့ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာရွိသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီ တဏွာ မၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီတဏွာၿငိမ္းေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆင္းရဲမၿငိမ္းဘူးလား။
(ၿငိမ္းပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကေတြ မဟုတ္ေပဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ တရားက်င့္ၾကံ ပြားမ်ား အားထုတ္လို႔မို႔ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကို သတိဦးစီးတဲ့ စိတ္နဲ႔ မျပတ္ ႐ႈလို႔ ႐ုပ္နာမ္ရဲ႕ သဘာဝအမွန္ကို သိၿပီး အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြ သိျမင္တဲ့အခါ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တဆင့္ထက္ တဆင့္ တက္သြားၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ဒိ႒ိနဲ႔ ဝိစိကိစၧာ ကိေလသာ ၿငိမ္းတယ္။
သကဒါဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းတယ္။
အနာဂါမိမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ ကာမဘံုမွာ တြယ္တာ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘနဲ႔ ေဒါသ အားလံုး ၿငိမ္းတယ္။
အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္ ရေတာ့ က်န္တဲ့ ကိေလသာအားလံုး အႂကြင္းမဲ့ ၿငိမ္းတယ္။
အဲဒီ ၿငိမ္းတဲ့ ကိေလသာထဲမွာ အခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ မသိမႈ အဝိဇၨာေရာ၊ တပ္မက္မႈ တဏွာေရာ ေရွ႕ဆံုးက ပါတယ္။ မပါေပဘူးလား။
(ပါ,ပါတယ္ ဘုရား။)
မၿငိမ္းႏိုင္ဘူးလား။
(ၿငိမ္းႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။)
ၿငိမ္းႏိုင္တာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ဆရာ ဆရာမေတြမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာမရွိလို႔ တဏွာၿငိမ္းတာ သာဓက ျပခဲ့တယ္။ ဘုန္းႀကီးမွာ သားသမီးကို တပ္မက္တဲ့ တဏွာၿငိမ္းတာကို သာဓက ျပခဲ့တယ္။ တဏွာဆိုတာ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ၿငိမ္းေအာင္ လုပ္လို႔ရွိရင္ ၿငိမ္းႏိုင္တယ္။ ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ။
ဒီမွာလည္းပဲ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္နဲ႔ အရိယသစၥာကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာကိေလသာ ဘာအဝိဇၨာ ဘာတဏွာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာအားလံုး အျမစ္မက်န္ (အႏုသယပါ) ၿငိမ္းကုန္ၾကတယ္။ ဒိ႒ိလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကိေလသာေတြ အကုန္လံုး ၿငိမ္းသြားၾကၿပီ။
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ တြယ္တာ တပ္မက္မႈ တဏွာၿငိမ္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ဘာဆင္းရဲ ရွိဦးမလဲ။
(ဘာဆင္းရဲမွ မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မွာ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာေတာ့ က်န္မေနဘူးလား။
(က်န္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
က်န္ေနေတာ့ ႐ုပ္နာမ္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ သခၤါရဒုကၡဆိုတာေတာ့ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ရဟႏၲာရတဲ့ အာ႐ုံျပဳတဲ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈသေဘာ = နိဗၺာန္ကို ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ရွိတဲ့ နိဗၺာန္ = သဥပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ ဒီဘဝတင္ပဲ ရႏိုင္တဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ လုပ္ရင္ မရဘူးလား။
(ရပါတယ္ ဘုရား။)
ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာရဲ႕ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ က်န္ေနေသးတယ္။
အဲဒီ ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရွင္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ တဏွာ မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဘဝမွာ အသက္ရွင္မႈဆိုတဲ့ ႐ုပ္သစ္နာမ္သစ္ ျပန္ျဖစ္ဦးမလား။
(မျဖစ္ေတာ့ပါ ဘုရား။)
မျဖစ္ေတာ့ ႐ုပ္ခႏၶာ နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတဲ့ သခၤါရဒုကၡဆိုတဲ့ ဆင္းရဲေကာ ရွိေသးသလား။
(မရွိပါ ဘုရား။)
မရွိေတာ့ ဒီဆင္းရဲ အားလံုး ၿငိမ္းမသြားဘူးလား။
(ၿငိမ္းသြားပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါကို အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ လို႔ ေခၚတယ္။ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အႂကြင္းအက်န္ မရွိေတာ့ဘဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတဲ့ နိဗၺာန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီေနရာမွာ ဘာမွ မရွိတာကိုမ်ား နိဗၺာန္ေခၚရသလား”လို႔ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ရွိတယ္။
ဘာရွိတာလည္းဆိုေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိမေနဘူးလား။
(ရွိေနပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ ရွိတာလား၊ မရွိတာလား။
(ရွိတာပါ ဘုရား။)
ဘာရွိတာလဲ။
(ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ ရွိတာပါ ဘုရား။)
ဆိုၾကပါစို႔။ ဒီမွာ မီးေတာက္ေနတယ္။ မီးပံုႀကီး မီးေတာက္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ “ဟဲ့ ... မီးေတြ ေတာက္ေနတယ္။ ၿငိမ္းလိုက္စမ္း”လို႔ ခိုင္းေတာ့၊ ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ဘာရွိေသးသလဲ။
(ဘာမွ မရွိပါ ဘုရား။)
ရွိတယ္။
(ရယ္ၾကသည္။)
မီးၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
မီးရွိတုန္းက မပူဘူးလား။
(ပူပါတယ္ ဘုရား။)
အခု မီးၿငိမ္းသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ပူေသးလား။
(မပူေတာ့ပါ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ အပူၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝ မရွိဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္ဒုကၡ နာမ္ဒုကၡ သခၤါရဒုကၡပါ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ သခၤါရဒုကၡ သခၤါရဆင္းရဲပါ ၿငိမ္းေနတဲ့ သဘာဝႀကီး ရွိေနတယ္။ အဲဒါကို နိဗၺာန္ေခၚတယ္။
ရဟႏၲာ ပရိနိဗၺာန္ စံတဲ့အခါ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ အားလံုး အျဖစ္ရပ္သြားတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ ႐ုပ္နာမ္အသစ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့ဘဲ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ မူလ သဘာဝႀကီးကို ဆိုက္ေရာက္သြားတာပဲ။ အဲဒါ အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ပဲ။ အဲဒါဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာပါပဲ။ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာလို ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနလို႔ ဆင္းရဲမရွိလို႔ ခ်မ္းသာလို႔ ေခၚရတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာပဲ။ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မဟုတ္ဘူး။
ခ်မ္းသာ ခံစားရရင္ မၾကာခင္ ဆင္းရဲက ေပၚလာဦးမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ = ေဝဒယိတသုခဟာ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ရွိေနေတာ့ ခ်မ္းသာစစ္ မဟုတ္ဘူး။ သခၤါရဒုကၡပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းေနတဲ့ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းေအးျခင္း ခ်မ္းသာမွသာ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ပဲ။
ဒီေတာ့ “ဒီလိုဆိုရင္ ဘုရား၊ ဘာမွ မရွိတာႀကီး လို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနပါတယ္။ မလိုခ်င္ပါဘူး”လို႔မ်ား စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိရင္ ဒီလို စဥ္းစားၾကည့္ပါ။
လူတစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ညည္းညဴေနရတယ္။ ေဝဒနာက သိပ္ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ဆရာဝန္ေတြလည္း ကုပါရဲ႕။ ဓာတ္လည္း ကင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါေဝဒနာက ျပင္းထန္ေတာ့ မသက္သာဘူး။ တေအာ္ေအာ္ တအင္အင္နဲ႔ ေနရတယ္။ ေန႔လည္း ေအာ္၊ ညလည္း ေအာ္နဲ႔။ အဲဒါ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား။
(ဆင္းရဲပါ ဘုရား။)
ဒီဆင္းရဲ ႀကိဳက္သလား၊ မႀကိဳက္ဘူးလား။
(မႀကိဳက္ပါ ဘုရား။)
မႀကိဳက္တာ ေသခ်ာလား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ အဲဒီ ဆင္းရဲၿငိမ္းေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ အခက္သားပဲ ေနာ္။ ဘုန္းႀကီး Newsweek မဂၢဇင္းထဲမွာ ေတြ႕တယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ေပ်ာက္တဲ့ ႏႈန္းဟာ အားရစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ အဲဒါ သုေတသနေတြရဲ႕ ေဆးေကာင္းဝါးေကာင္းေတြေၾကာင့္ တိုးတက္လာပါၿပီတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အခု ကင္ဆာေရာဂါဟာ ေစာေစာသိရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ၿပီတဲ့။
ဒါေပမယ့္ အခု ဒီလူမမာကေတာ့ ေဝဒနာ အင္မတန္ ျပင္းထန္ေနလို႔မို႔ အလြန္႔ကို နာေန ကိုက္ေနတယ္။ ကိုင္း ညလည္း မအိပ္ရ၊ ေန႔လည္း မအိပ္ရနဲ႔ အအိပ္ကလည္း ပ်က္။ နာတာ က်င္တာကလည္း ျပင္းထန္နဲ႔။ ဆင္းရဲလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ငါ့ႏွယ္ ေသတာ ေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ခဏခဏ ေသပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚေနတယ္။
အဲဒီလို မစဥ္းစားမိေပဘူးလား။
(စဥ္းစားမိပါတယ္ ဘုရား။)
စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ ေသပါဆိုရင္ သူ ေသဝံ့ပါ့မလား။
(မေသဝံ့ပါ ဘုရား။)
မေသဝံ့လို႔ ေဆးေတြ ကုေနတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ဒီေတာ့ ဆရာဝန္က ကဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္မွ ခံစားေနရတာ ဒီေန႔ညေတာ့ ခ်မ္းသာရေစမယ္ေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ကုေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လို ကုေပးသလဲဆိုရင္ အားေကာင္းတဲ့ အိပ္ေဆး ထိုးေပးလိုက္တယ္။ အိပ္ေဆးထိုးၿပီးလို႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေရာ။
ည ၁၀ နာရီေလာက္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္လိုက္တာ နံနက္ ၈ နာရီေလာက္က်မွ ႏိုးတယ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမွာ သူ ဆင္းရဲကို သိသလား။
(မသိပါ ဘုရား။)
မသိဘူး ေနာ္။ အဲဒီ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ ခံစားေနရတဲ့ ဆင္းရဲ ၿငိမ္းမေနေပဘူးလား။
(ၿငိမ္းေနပါတယ္ ဘုရား။)
ၿငိမ္းေနတယ္ ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေတာ့ ခံစားေနရသလဲ။
(ဘာမွ မခံစားရပါ ဘုရား။)
ဘာမွ မခံစားရဘူးလား။
(မခံစားရပါ ဘုရား။)
ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဘာမွေတာ့ မခံစားရဘူး။ သို႔ေသာ္ ဆင္းရဲကေတာ့ ၿငိမ္းေနတယ္။ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သဘာဝထဲေတာ့ ဆိုက္ေရာက္မေနဘူးလား။
(ဆိုက္ေရာက္ေနပါတယ္ ဘုရား။)
နံနက္ ၈ နာရီမွာ ႏိုးလည္း လာေရာ၊ ႏိုးလာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း အနာက နာလာတာပဲ။ အေမရယ္ အဘရယ္နဲ႔ ေအာ္ေနရတယ္။ ျပန္ ဆင္းရဲျပန္တာပဲ။
ကိုင္း စဥ္းစားၾကည့္။ အဲဒီ ဆင္းရဲေနတဲ့ လူမမာ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး သိလ်က္ ဆင္းရဲေနတာကို သူ ႀကိဳက္မလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္မလား။
(ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းေနတာကို သူႀကိဳက္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီလိုဆိုရင္ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲၿငိမ္းတဲ့ သေဘာဟာ မလိုလားအပ္ဘူးလား။
(လိုလားအပ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒါ ဘုန္းႀကီး ဥပမာ ေျပာတာ။
ခုနက အႏုပါဒိေသသနိဗၺာန္ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးပဲ။ ခံစားမႈ မရွိဘဲ ဆင္းရဲခပ္သိမ္း အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းေနတဲ့ သေဘာပဲ။ ဆင္းရဲၿငိမ္းေတာ့ ခ်မ္းသာရေနတာေပါ့။ ခံေတာ့ မခံစားရဘူး။ ေဝဒယိတသုခ = ခံစားရတဲ့ ခ်မ္းသာ မရွိဘူး။ သႏၲိသုခ = ၿငိမ္းခ်မ္းသာပဲ ရွိတယ္။
ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခုက နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိပါသလဲ။
ေကာင္းကင္မွာ ရွိပါသလားတဲ့။
ကိုင္း ... ဘယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရမလဲ။
ဆင္းရဲတာ ဘာရွိလို႔ ဆင္းရဲေနသလဲ။
(႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနပါတယ္ ဘုရား။)
႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ ရွိလို႔ ဆင္းရဲေနတာ မဟုတ္လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔စိတ္ ႏွစ္ခုရွိတဲ့အနက္က နာမ္ထဲက ဆင္းရဲကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဝိဇၨာ တဏွာ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းသြားရင္ပဲ မခ်မ္းသာဘူးလား။
(ခ်မ္းသာပါတယ္ ဘုရား။)
တဝက္မက ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ အမ်ားႀကီး ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ ဆယ္ပံုပံုရင္ ကိုးပံု ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ တစ္ပံုပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ အဲဒီ ကိေလသာၿငိမ္းလို႔မို႔ ဆင္းရဲၿငိမ္းတာဟာ ေကာင္းကင္မွာ ရွိတာလား။ ေျမႀကီးထဲမွာ ရွိတာလား။ ျဗဟၼာ့ဘံုမွာလား၊ နတ္ဘံုမွာလား။ ကိုင္း ဘယ္မွာ ရွိလဲ။
(ဘယ္မွာမွ မရွိပါ ဘုရား။)
အဲဒီ ကိေလသာၿငိမ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ မရွိေပဘူးလား။
(ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
ဒါျဖင့္ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ဘုရား။)
ဟုတ္ကဲ့လား။
(ဟုတ္ပါတယ္ ဘုရား။)
ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက တစ္ခ်ိန္မွာ ေရာဟိတႆနတ္သားက ျမတ္စြာဘုရားကို ဒီလို ေလွ်ာက္ဖူးတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဟာ ေရွးဘဝတစ္ခုမွာ အလြန္တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ရေသ့ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေလးသမား ပစ္လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမားတစ္စင္း ထန္းပင္ရိပ္တစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္တဲ့အခ်ိန္ႏွင့္ တပည့္ေတာ္ စၾကာဝဠာတစ္ခု ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့အခ်ိန္ ညီမွ်သည္အထိ လ်င္ျမန္လွတဲ့ အဟုန္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ တပည့္ေတာ္ အသြား လ်င္ျမန္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေလာက္ အသြားလ်င္ျမန္လွတဲ့ တပည့္ေတာ္ဟာ စၾကာဝဠာအနႏၲရွိတဲ့ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို ေရာက္ခ်င္တဲ့အတြက္ ဆြမ္းခံခ်ိန္၊ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္၊ အနည္းငယ္မွ်ျဖစ္တဲ့ အနားယူခ်ိန္၊ တပိုတပါး သြားခ်ိန္မွတပါး အခ်ိန္ျပည့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာလံုးလံုး အဲဒီေလာက္ လ်င္ျမန္တဲ့ အဟုန္နဲ႔ ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို သြားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေလာကႀကီးရဲ႕ အဆံုးကို မေရာက္မီ လမ္းမွာပဲ ေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက မအိုမနာ မေသရာျဖစ္တဲ့ ေလာကရဲ႕ အဆံုးကို သြားျခင္းျဖင့္ မေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူၿပီးေတာ့ ဒီလို မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။
“ဣမသႎၼေယဝ ဗ်ာမမေတၱ ကေဠဝေရ သသညိမွိ သမနေက ေလာကၪၥ ပညေပမိ ေလာကသမုဒယၪၥ ေလာကနိေရာဓၪၥ ေလာကနိေရာဓဂါမိနိၪၥ ပဋိပဒံ”
ခု ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာက စိတ္ရွိတဲ့ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာပဲ ေလာကကို ငါဘုရား ေဟာေတာ္မူတယ္တဲ့။
(ဒုကၡသစၥာကို ဆိုလိုပါတယ္။)
ေလာကျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။
(သမုဒယသစၥာ = တဏွာကို ဆိုလိုပါတယ္။)
႐ုပ္နာမ္ဆိုတဲ့ ေလာကခ်ဳပ္ၿငိမ္းတာလည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲတဲ့။
(ဒါ ဆင္းရဲခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္း = နိေရာဓသစၥာကို မိန္႔ေတာ္မူတာပါ။)
အဲဒီ ေလာက ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေအာင္ က်င့္တဲ့ အက်င့္လမ္းမွန္လည္း ဒီခႏၶာကိုယ္မွာပဲ တဲ့။
(မဂၢင္ရွစ္ပါး မဂၢသစၥာတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။)
ဒီေတာ့ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာ ရွိသလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္ ဘုရား။)
အဲဒီေတာ့ နိဗၺာန္ ဘယ္မွာလဲ။
(ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ဘုရား။)
ေကာင္းကင္မွာလား။
(မဟုတ္ပါ ဘုရား။)
ေျမႀကီးထဲမွာလား။
(မဟုတ္ပါ ဘုရား။)
ေသခ်ာရဲ႕လား။
(ေသခ်ာပါတယ္ ဘုရား။)
နားလည္ၿပီေနာ္။
သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာက နည္းနည္း က်န္ေနပါေသးတယ္။
အခု ေျပာခဲ့တဲ့ ေရာဟိတႆသုတ္မွာ ေလာကဆိုတာ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ပါပဲ။ အဲဒီ ႐ုပ္နဲ႔နာမ္ဟာ ဒုကၡသစၥာတရားပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေလာကဆိုတာ ဒုကၡကိုပဲ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္အရ ဒုကၡ၊ သမုဒယ၊ နိေရာဓ၊ မဂၢ ဆိုတဲ့ သစၥာေလးပါးဟာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ နားလည္ရပါတယ္။
ဒုကၡသစၥာကေတာ့ သတၱဝါတိုင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိပါတယ္။
သမုဒယသစၥာကေတာ့ ဘုရား ရဟႏၲာတို႔ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ မရွိပါဘူး။ တျခား သတၱဝါမ်ားရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာသာ ရွိပါတယ္။
မဂၢသစၥာကေတာ့ ဝိပႆနာ႐ႈဆဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႕ ခႏၶာမွာ ပုဗၺဘာဂမဂ္ ရွိၿပီး အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႕ မဂ္ဖိုလ္အခိုက္မွာ အရိယမဂ္ ရွိပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ ယထာလာဘ = ရသင့္သလို ယူဖို႔ရာ ေပါင္းၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
နိေရာဓသစၥာ = ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္း အမွန္တရား = နိဗၺာန္။ ဒီသစၥာလည္း တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူေတာ့ နိဗၺာန္ရဲ႕ တည္ရာဟာ ခႏၶာကိုယ္ပဲလို႔ ဆိုရာ ေရာက္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နိဗၺာန္ဟာ တည္ရာ မရွိတဲ့တရား မဟုတ္၊ တည္ရာရွိတဲ့ တရားလို႔ ယူဆစရာ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီေဒသနာေတာ္ဟာ မုခ်ေဒသနာေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။
တင္စားၿပီး ေဟာေတာ္မူတဲ့ ဥပစာေဒသနာေတာ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေလာင္ေနတဲ့ မီး ၿငိမ္းသြားတဲ့အခါ “မီးဘယ္မွာ ၿငိမ္းသလဲ”လို႔ ေမးရင္ “ဟုိမ်ာ ၿငိမ္းတယ္”လို႔ မီးေလာင္ၿပီးရာ ေနရာကို လက္ညိႇဳးထိုးျပ ရေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းသြားမႈကို ျမင္ရ ေတြ႕ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မီးၿငိမ္းသြားမႈ၊ မီးမရွိဘဲ ျဖစ္ေနမႈကို မျမင္ရ မေတြ႕ရလို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ၿငိမ္းတယ္လို႔ လက္ညိႇဳးထိုး ေျပာလို႔ မရပါဘူး။
မီးၿငိမ္းတယ္ဆိုတာ မၾကာမီကေလးက ရွိေနတဲ့ မီး၊ အခု မရွိဘဲ ျဖစ္သြားတာကိုပဲ ၿငိမ္းတယ္လို႔ ေျပာၾကရတာျဖစ္ေတာ့ မီးၿငိမ္းတာကို ေျပာခ်င္ရင္ မၾကာမီက မီးရွိခဲ့တဲ့ ေနရာကိုပဲ မီးၿငိမ္းတဲ့ ေနရာလို႔ တင္စား ေျပာၾကရပါတယ္။
အဲဒီအတိုင္းပဲ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ဆင္းရဲ မၿငိမ္းႏိုင္ဘူး။
႐ုပ္နာမ္ခႏၶာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေပၚေတာ့မွဘဲ ဆင္းရဲ လံုးဝ ၿငိမ္းသြားတယ္။
ဆင္းရဲၿငိမ္းမႈဟာ ဆင္းရဲအမွန္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဆင္းရဲၿငိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ နိဗၺာန္ကို ဆင္းရဲမၿငိမ္းမီက ရွိေနတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာမွာ ရွိတယ္လို႔ တင္စားၿပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ “ေ႐ႊျပည္နိဗၺာန္ ဝင္စံေတာ္မူသည္”လို႔ သံုးႏႈန္းတဲ့ အရာမွာလည္း တင္စားမႈပါပဲ။
နိဗၺာန္ဟာ တည္ေနရာ တိုင္းႀကီး ျပည္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ႀကီးဟာ ေရာက္ခ်င္ ေနခ်င္စရာ သာယာစည္ကားသလို နိဗၺာန = အၿငိမ္းဓာတ္ႀကီးဟာလည္း ဆင္းရဲ လံုးဝ မရွိလို႔ ရခ်င္ ေရာက္ခ်င္စရာ မ်က္ေမွာက္ျပဳခ်င္စရာ ေကာင္းလွေၾကာင္း အတူျပဳၿပီး တင္စား သံုးႏႈန္းတာပါပဲ။ သဒိသူပစာ လို႔ ေခၚပါတယ္။
သို႔ေသာ္ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ သတိျပဳရလိမ့္မယ္။
မဟာယာနဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဂိုဏ္းခြဲတစ္ခုျဖစ္တဲ့ သုခဝတီဗ်ဴဟာဂိုဏ္းကေတာ့ အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ အလြန္သာယာလွတဲ့ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္ႀကီး ရွိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
သုခဝတီနိဗၺာန္လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲဒီ နိဗၺာန္မွာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးတဲ့ ေရွးေရွး ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားမ်ား ခ်မ္းသာစြာ စံေတာ္မူလ်က္ရွိေၾကာင္း ယူဆပါတယ္။
အဲဒါ ဘုန္းႀကီးတို႔ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခုက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅-ႏွစ္ေလာက္က အၿငိမ္းစား တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္က ဘုန္းႀကီးကို ေမးဖူးတာ ရွိပါတယ္။
သူက ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျပဳစုေတာ္မူၾကတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြမွာ သခၤတဓာတ္မွ အသခၤတဓာတ္သို႔ ေရာက္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ဖတ္ရ မွတ္ရပါတယ္။
နိဗၺာန္ဟာ အသခၤတဓာတ္ဆိုေတာ့ ပထဝီစတဲ့ ဓာတ္ႀကီးမ်ားလို ႐ုပ္ဓာတ္ပါလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဝိညာဏဓာတ္လို နာမ္ဓာတ္ပါလားလို႔ ေမးပါတယ္။
ေမးလည္း ေမးစရာပါပဲ။
နိဗၺာန္ဟာ ႐ုပ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္။ စိတ္ ေစတသိက္လို နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
(ဤေနရာ၌ ‘နာမ္ဓာတ္လည္း မဟုတ္ဘူး’ဆိုသည္မွာ ‘စိတ္, ေစတသိက္တို႔ကဲ့သို႔ အာ႐ုံသို႔ ၫြတ္တတ္ေသာ နာမ္မဟုတ္’ဟု ဆိုလိုပါသည္။ ‘မိမိသို႔ အာရမၼဏိကတရားတို႔ကို ၫြတ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ နာမ္မည္၏’ဟူေသာ ဝစနတၳအရမူ နိဗၺာန္ကို နာမ္တရား၌ သြင္းယူရပါသည္။)
ဓာတု = ဓာတ္ ဆိုတာ သဘာဝတရားကို ဆိုလိုပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အသခၤတဓာတ္ဆိုတာ အသခၤတ သဘာဝ = အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘဲ မူလကတည္းက ရွိေနတဲ့ အရွိသဘာဝတရားလို႔ ဆိုလိုတာပါပဲ။
ကဲ ... ဒါေလာက္ဆိုရင္ နိဗၺာန္ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖ ေတာ္သင့္ေလာက္ပါၿပီ။
ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “တကၠသိုလ္ဓမၼသဘင္”
