ပါရမီဆယ္ပါးအေၾကာင္း

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း တရားေကာင္းတုိ႔ကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူေသာအခါ ဒါန၊ သီလ၊ ေနကၡမၼ၊ ပညာ၊ ၀ီရိယ၊ ခႏၱီ၊ သစၥာ၊ အဓိ႒ာန္၊ ေမတၱာ၊ ဥေပကၡာ ဟူေသာ ပါရမီဆယ္ပါးတုိ႔ကို အစဥ္အတုိင္း ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူကာ ဘ၀မ်ားစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရေလသည္။

ဒါနပါရမီ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူပံု မိမိပုိင္သက္ရွိသက္မဲ့ပစၥည္းမ်ားကို သူတစ္ပါးအားေပးကမ္း စြန္႕ၾကဲလွဴဒါန္းမူဒါနပါရမီကို ပထမဆံုး ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူသည္၊ ဘ၀မ်ားစြာ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ ဤေကာင္းမူေၾကာင့္ လူစည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ေလာကီ ဂုဏ္သိန္မ်ားကို သတကာတုိ႔ကဲ့သို႔ မေတာင့္တ မေမွ်ာ္မွႏ္း၊ သတၱ၀ါအမ်ားကို ကယ္မရန္ သဗၺညုတဉာဏ္ရဖုိ႔သာ ရည္သန္ေတာင့္တေတာ္မူသည္။

ဘ၀မ်ားစြာ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ သိ၀ိမင္းဘ၀ႏွင့္ ေ၀သႏၱရာမင္းဘ၀ကား အလြန္ထင္ရွား၍ အသိမ်ားေသာ ဘ၀မ်ားျဖစ္ေပသည္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ သိ၀ိမင္းျဖစ္စဥ္ အလွဴဒါနဘက္၌ စိတ္အားထက္သန္ပံုကို စံုစမ္းလုိ၍ သိၾကားမင္းသည္ မ်က္မျမင္ပုဏၰားအုိေယာင္ေဆာင္ကာ မ်က္စိတစ္ဘက္ကို အလွဴခံလာသည္၊ သိ၀ိမင္းၾကီးသည္ မ်က္စိႏွစ္ဘက္ကိုပင္ထုတ္၍ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးလွဴလုိက္ေလသည္။

ေ၀သႏၱရာမင္းဘ၀၌လည္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ အလွဴမ႑ပ္ ၆-ခု ေဆာက္လုပ္၍ ေန႕စဥ္ ၆-သိန္းတန္ အ၀တ္တန္ဆာ အစားအစာမ်ားကို လွဴ၏၊ တစ္ခါကမူ ကလိဂၤတုိင္းမွ ပုဏၰားတုိ႔သည္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္ကိုပင္ အလွဴခံလာၾကရာ ရက္ရက္ေရာေရာပင္ လွဴေတာ္မူ၏။

ဆင္ျဖဴေတာ္လွဴ၍ ျပည္သူတုိ႔မေက်နပ္သျဖင့္ ထီးနန္းစြန္႕ကာ ဟိမ၀ႏၱာ၀ကၤဘာေတာင္သို႔ ထြက္ခြာသြား၏၊ မဒၵီမိဖုရား သားေတာ္ဇာလီ၊ သမီးေတာ္ကဏွာဇိန္တုိ႔ႏွင့္အတူ ရေသ့၀တ္ျဖင့္ ေနေလသည္၊ ထုိအခါ၌လည္း အလွဴခံလာေသာ ဇူဇကာပုဏၰားအား သားေတာ္သမီးေတာ္တုိ႔ကို လွဴျပန္၏၊ ပုဏၰားေယာင္ေဆာင္လ်က္ မိဖုရားကို အလွဴခံလာေသာ သိၾကားမင္းအားလည္း မဒၵီမိဖုရားကို လွဴျပန္သည္။

ဤသို႔လွ်င္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ ျဖစ္ေလရာတုိ႔၌ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရာတြင္ ပစၥည္းဥစၥာကိုသာမက ဇနီး၊ မယား၊ သမီးသား တုိ႔ကိုပင္ စြန္႕လွဴခဲ့သည္၊ ထုိမွ်သာမက မ်ားစြာေသာဘ၀တို႔၌ အဂၤါ ေျခ လက္ႏွင့္ အသက္ကိုပင္ စြန္႕လွဴခဲ့ဖူးသည္မွာ မ်ားလွေလျပီ။ဤသို႔လွ်င္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ ျဖစ္ေလရာတုိ႔၌ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရာတြင္ ပစၥည္းဥစၥာကိုသာမက ဇနီး၊ မယား၊ သမီးသား တုိ႔ကိုပင္ စြန္႕လွဴခဲ့သည္၊ ထုိမွ်သာမက မ်ားစြာေသာဘ၀တို႔၌ အဂၤါ ေျခ လက္ႏွင့္ အသက္ကိုပင္ စြန္႕လွဴခဲ့ဖူးသည္မွာ မ်ားလွေလျပီ။

(သီလပါရမီ)

အကုသို္လ္မျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ႏူတ္တုိ႔ကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းကို သီလဟု ေခၚသည္၊ ထုိသီလမွာ ငါးပါးသီလ ရွစ္ပါးသီလ စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာရွိသည္၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာတုိ႔၌ သီလပါရမီေတာ္ကိုလည္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္၊ အလီနသတၱဳမည္ေသာ မင္းသားျဖစ္စဥ္က သီလပါရမီ ျဖည့္က်င့္ပံုမွာလည္း ထင္ရွားေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။


အလီနသတၱဳမင္းသား၏ ခမည္းေတာ္သည္ သမင္လုိက္ရာမွ နယ္ကြ်ံ၍ ဘီလူးတစ္ဦး စိုးပိုင္ေသာ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ “ေနာက္တစ္ေန႕ ျပန္လာ၍ ဘီလူးအစားခံပါမည္” ဟူေသာကတိျဖင့္ ဘီလူးထံ ခြင့္ပန္၍ နန္းေတာ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္၊ ထုိအေၾကာင္းကို သားေတာ္ အလီနသတၱဳမင္းသား သိသျဖင့္ ခမည္းေတာ္ကိုယ္စား ဘီလူးအစားခံရန္ သြားခဲ့ေလသည္၊ မင္းသားသည္ မိမိေစာင့္ထိန္းထားေသာ ကိုယ္က်င့္သီလ ညိူးႏြမ္းမည္စိုးရိမ္၍ လက္နက္တစံုတရာကိုမွ် ယူမသြားခဲ့ေပ။

ဘီလူးသည္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ အလီနသတၱဳမင္းသား၏ မေၾကာက္မရြံ႕ ရဲ၀ံ့ေသာ အမူအရာကို ျမင္၍ မသတ္စား၀ံ့ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆံုးတြင္ မင္းသား၏အဆံုးအမကို လုိက္နာကာ ငါးပါးသီလေစာင့္ထန္းသူ ျဖစ္လာေလသည္။

ဒါနပါရမီျဖည့္ရာ၌ အသက္ကိုပင္ စြန္႕လွဴရဲေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ သီလပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ ကိုယ္က်င့္သီလကို အဘယ္ေၾကာင့္ အသက္ႏွင့္ မလဲ၀ံ့ဘဲ ရွိအံ့နည္း။



(ေနကၡမပါရမီ)

ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္မ်ားကို မစံုမက္ဘဲ စြန္႕ခြာ၍ တစ္ကိုယ္တည္း ရေသ့ရဟန္းျပဳလုိျခင္း (ေတာထြက္ျခင္း)မ်ိဳးကို နကၡမၼပါရမီ ျဖည့္သည္ဟုေခၚ၏၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ ေနကၡမၼပါရမီျဖည့္က်င့္ေသာ ဘ၀မ်ားမွာ လြန္စြာ မ်ားလွ၏၊ အေယာဃရ မည္ေသာ မင္းသားဘ၀ကို မွတ္သားႏုိင္ရုံ ထုတ္ျပမည္။


အေယာယရမင္းသား ဖြားျမင္ျပီးေနာက္ ဘီလူးရန္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္တုိင္ေအာင္ သံေလွာင္အိမ္အတြင္းမွာပင္ ထား၍ ပညာသင္ေပးၾကရ၏၊ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ေသာ္ ထီးနန္းအပ္မည္ဟု စီစဥ္ကာ အျပင္သို႔ ထုတ္ေဆာင္ၾက၏၊

ထုိအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မင္းသာသည္ “အမိ၀မ္းတြင္း၌ ဆယ္လ၊ သံေလွာင္အိမ္အတြင္း၌ ၁၆-ႏွစ္ ေန၍ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း ေသျခင္းေဘးကမူ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ေသး” ဟု ေတြးမိကာ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကို လက္မခံဘဲ ေတာထြက္ကာ ရေသ့ျပဳလုပ္သြားေလသည္။



(ပညာပါရမီ)

ပညာပါရမီျဖည့္သည္ဆုိရာ၌ ပထမ မိမိတတ္သိနားလည္ေအာင္ သင္ရ၏၊ တုိးတက္ေအာင္ ၾကံစည္ စဥ္းစားရာ၏၊ ထုိသို႔ တတ္သိနားလည္ထားေသာ ပညာကို သူတပါးတုိ႔အား တတ္ေအာင္ သင္ျပေပးျခင္း၊ ထုိပညာျဖင့္ အမ်ားအက်ိဳးရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းကို ပညာပါရမီျဖည့္က်င့္သည္ဟု ေခၚသည္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ ပညာပါရမီျဖည့္က်င့္ရာတြင္ မေဟာသဓာပညာရွိျဖစ္စဥ္က ပညာတန္ခိုးျဖင့္ အမ်ားအက်ိဳးရွိေအာင္ ရြက္ေဆာင္ပံုမွာ ထင္ရွားေပသည္၊ စူဠနီျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ ဇမၺဴဒိပ္မင္းေပါင္းတစ္ရာကို ဖမ္းျပီးလွ်င္ အဆိပ္ခပ္ေသာအရက္ကိုတုိက္၍ သတ္ဖုိ႔ ၾကံစည္ထား၏၊ မေဟာသဓာသည္ ထုိအၾကံကို သူ၏ဉာဏ္ပညာအစြမ္းျဖင့္ ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ခဲ့ေလသည္၊ စူဠနီျဗဟၼဒတ္မင္းႏွင့္ ၀ိေဒဟရာဇ္မင္းတုိ႔ စစ္ခင္းရာ၌လည္း မေဟာသဓာသည္ တစ္ေယာက္တေလမွ် အသက္မေသရေအာင္ သူ၏ပညာစြမ္းျဖင့္ စစ္ေျပျငိမ္းသည္အထိ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။



(ခႏၱီပါရမီ)

ငါ့အေပၚ၌ လူမုိက္တုိ႔ျပဳလုပ္လာေသာ ေစာ္ကားမူကို ငါကျပန္၍ တံု႕ျပန္ျပဳမူလွ်င္ ငါလည္း ထုိသူတုိ႔ကဲ့သို႔ မုိက္မဲသူသာ ျဖစ္ေပမည္” ဟု ၾကံစည္၍ ေဒါသမထြက္ စိတ္ပ်က္အားငယ္မူ မရွိဘဲ စိတ္ေအးေအးႏွင့္ မိမိက အေလွ်ာ့ေပး အနစ္နာခံလုိက္ျခင္းကို ခႏၱီပါရမီျဖည့္သည္ဟု ေခၚ၏။


ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ အမ်ားအက်ိဳး သယ္ပုိးရြက္ေဆာင္၍ ေခါင္းေဆာင္ရေသာ ဘ၀တုိင္း သည္းခံျခင္း ခႏၱီပါရမီကိုလည္းျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္။ ေမ်ာက္မင္းဘ၀ တစ္ခုသည္ကား ခႏၱီပါရမီ ျဖည့္က်င့္မူႏွင့္ စပ္၍ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ တစ္ခါက အားေကာင္းေသာ ေမ်ာက္မင္းျဖစ္၏၊ ေဒ၀ဒတ္ေလာင္း ပုဏၰားတစ္ဦးသည္ သစ္ပင္တက္ရာ၌ သစ္ကိုင္းက်ိဳး၍ ေခ်ာက္ထဲက်သြား၏၊ ငိုယိုျမည္တမ္းေနေသာ ထုိပုဏၰားကို ေမ်ာက္မင္းေတြ႕၍ ေခ်ာက္ထဲမွ ကယ္တင္ေလသည္၊ ထုိ႕ေနာက္ ေမာပန္းသျဖင့္ ထုိပုဏၰား၏ ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခိုက္ ပုဏၰားမုိက္သည္ ေက်းဇူးတရားကို မေထာက္ထားဘဲ ေမ်ာက္မင္းအသား စားလုိ၍ ဦးေခါင္းကို ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ထုရိုက္ေလသည္။

ေမ်ာက္မင္းလန္႕ႏုိးကာ ခ်က္ခ်င္း သစ္ပင္ေပၚ ခုန္တက္ေျပးရ၏၊ ထုိရန္သူပုဏၰားမုိက္ ေတာထဲမွာ မ်က္စိလည္ကာ ေသရွာမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္၏၊ ေအာက္သို႔လည္း မဆင္းလာ၀ံ့။ သစ္ပင္ခ်င္း ခုန္ကူးကာ ဦးေခါင္းမွက်ေသာ ေသြးစက္မ်ားကို ေျခရာခံ၍ လုိက္ပါရန္ မွာၾကားလ်က္ လူသြားလမ္းအေရာက္ လမ္းျပပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။



(ဝီရိယပါရမီ)

သတၱ၀ါအမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္းသာေရး လုပ္ငန္းမွန္သမွ် သက္စြန္႕ၾကိဳးပမ္း အစြမ္းကုန္အားထုတ္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ၀ီရိယပါရမီ ျဖည့္က်င့္သည္ဟု ေခၚ၏။


ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မည္သည့္အခါမွ် လံု႕လ၀ီရိယ ေလွ်ာ့ခ်ေလ့မရွိ၊ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အတြက္ျဖစ္ေစ၊ သူတပါးအတြက္ျဖစ္ေစ မေၾကာက္မရြံ႕ စြန္႕စြန္႕စားစား အားထုတ္ ျပဳလုပ္ျမဲျဖစ္သည္၊ ပူသည္ ေအးသည္ ရမယ္ရွာ၍ မည္သည့္အခါမွ် ပ်င္းရိလက္ေလွ်ာ့ျခင္းမရွိ။ မဟာဇနကမင္းသား ဘ၀၌ လံု႕လ၀ီရိယျပဳေတာ္မူပံုမွာ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

မဟာဇနကမင္းသားသည္ သေဘၤာျဖင့္ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ ထြက္ခဲ့ရာ သေဘၤာစီးသူ လူအေပါင္းခုႏွစ္ရာႏွင့္အတူ ပင္လယ္ကူးစဥ္ သေဘၤာပ်က္ေလသည္၊ လူအားလံုးတုိ႔ အားေလွ်ာ့၍ မၾကိဳးစားဘဲ အေသခံၾကေသာ္လည္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ရွိသည့္အားကို အခ်ည္းႏွီးမထားဘဲ ၇-ရက္လံုးလံုး လက္ပစ္ကူးကာ ၾကိဳးစားခဲ့ေလသည္။ ထုိ႕ေနာက္ မဏိေမခလာနတ္သမီး ကယ္ဆယ္၍ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ရရုံမွ်သာမက မိထိလာျပည္ၾကီးကိုပင္ စိုးစံရေလသည္၊ လက္ပစ္ကူး၍ မၾကိဳးစားခဲ့လွ်င္ကား ကယ္ဆယ္သူႏွင့္ ေတြ႕ႏုိင္မည္မဟုတ္၍ အမ်ားနည္းတူ အသက္ေသရေပမည္။

(သစၥာပါရမီ)

သူတပါးကို လိမ္၍ ေျပာျခင္း၊ ေျပာသည့္အတုိင္း၊ ကတိခံသည့္အတုိင္း မလုပ္ျခင္းသည္ သူတပါးအက်ိဳးပ်က္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည္မည္၏၊ လိမ္လည္လွည့္ျဖား မေျပာၾကားဘဲ ျပဳလုပ္ႏုိင္သေလာက္ကိုသာ ေျပာ၍၊ ေျပာသည့္အတုိင္း လုပ္ျခင္း၊ မွန္ရာကိုသာ ေျပာဆုိျခင္းသည္ သစၥာပါရမီမည္၏။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိင္း သူတပါးအက်ိဳးပ်က္ေအာင္ မုသားစကားကို မည္သည့္ဘ၀တြင္မွ် မဆုိခဲ့ေပ၊ ဘ၀တုိင္း သစၥာပါရမီကိုလည္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေလသည္၊ သစၥာပါရမီျဖည့္က်င့္ရာ၌ သုတေသာမ မင္းဘ၀ကား ထင္ရွားလွေလသည္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မဟာသုတေသာမမင္းျဖစ္စဥ္ ရွင္ဘုရင္ ဘ၀မွ လူသားစားမူေၾကာင့္ တုိင္းျပည္မွ ထြက္ခြာသြားရေသာ ေပါရိသာဒသည္ ေတာထဲမွာပင္ ေနရ၏၊ လူသားစား ေပါရိသာဒသည္ တစ္ေန႕ေသာအခါ သစ္ငုတ္စူး၍ ေျခဖ၀ါး၌ ျဖစ္ေသာ အနာကို “နတ္မင္း ကယ္မပါ၊ ၇-ရက္အတြင္း ေပ်ာက္ေအာင္ ကယ္မလွ်င္ ဇမၺဴဒိပ္မင္းအေပါင္း၏ လည္ေခ်ာင္းေသြးျဖင့္ ယဇ္ပူေဇာ္ပါမည္”ဟု ေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္မင္းၾကီးအား ကတိခံထား၏၊ ထုိအနာ သူ႔ဘာသာ ေပ်ာက္သြားသည္ကို နတ္မသည္ဟု ထင္ကာ ဇမၺဴဒိတ္မင္းတုိ႔ကို ယဇ္ပူေဇာ္ရန္ ဖမ္းထားသည္။

တကၠသိုလ္ပညာသင္စဥ္က ဆရာေတာ္ဖူးေသာ သုတေသာမမင္းကိုလည္း ဖမ္းသြားသည္၊ သုတေသာမမင္းသည္ အဖမ္းမခံရမီကေလးကမွ ပုဏၰားတစ္ဦးအထံ၌ တရားဂါထာ နာယူရန္ ၀န္ခံခဲ့ေသာ ကတိစကားကို သတိရ၍ “တရားနာျပီးလဆင္ ျပန္လာပါမည္”ဟု ေပါရိသာဒထံ ခြင့္ေတာင္း၏၊ ေပါရိသာဒလည္း လြယ္လြယ္ပင္ ျပန္လႊတ္လုိက္သည္၊ တရားနာျပီးေသာအခါ သတ္ေတာ့မည္ကိုသိပါလ်က္ သစၥာမဖ်က္ဘဲ မေၾကာက္မရြံ႕ အသက္စြန္႕၍ ေပါရိသာဒထံ ျပန္လာခဲ့သည္။ သုတေသာမမင္း၏ ေသေဘးမွ အသက္စြန္႕၍ ေပါရိသာဒထံ ျပန္လာခဲ့သည္။ သုတေသာမမင္း၏ ေသေဘးမွ ေၾကာက္ရြံ႕မူမရွိပံုကို ေမးျမန္းရာမွ အစျပဳ၍ အေလာင္းေတာ္သုတေသာမမင္း ေျပာျပေသာ တရားစကားေၾကာင့္ ဇမၺဴဒိပ္မင္းအားလံုးသည္ အသတ္မခံရေတာ့ဘဲ ေပါရိသာဒလည္း လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာကာ သူ႕ထီးနန္းကို ျပန္ရခဲ့ေလသည္။

(အဓိ႒ာန္ပါရမီ)

ဒါနစေသာ ပါရမီ ေကာင္းမူမ်ားကို သတ္မွတ္ထားသည့္အတုိင္း မပ်က္မကြက္ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေအာင္ျမင္ျပီးေျမာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္မည္ဟု စိတ္ကို ဆံုးျဖတ္ထားမူ၊ ဆံုးျဖတ္သည့္အတုိင္း ျပဳလုပ္မူကို အဓိ႒ာန္ ဟုေခၚ၏၊ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ အဓိ႒ာန္ပါရမီေတာ္ကိုလည္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္။ ေတမိယမင္းစားျဖစ္စဥ္က အဓိ႒ာန္ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ပံုမွာ အလြန္ထင္ရွားလွေပသည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ေတမိယမင္းသား မျဖစ္မီ ဘ၀တစ္ခုတြင္ ရွင္ဘုရင္ျဖစ္စဥ္က အျငင္ပြားမူမ်ားကို တရားအဆံုးအျဖတ္ေပးရာတြင္ အနည္းငယ္မွားယြင္းခဲ့သျဖင့္ ငရဲက်ခဲ့ရဖူးသည္၊ ေတမိယမင္းသားကေလးသည္ တစ္လသားအရြယ္ ထီးျဖဴေအာက္၌ ပက္လက္ေနစဥ္ ထီးျဖဴကို ျမင္သည္မွ စ၍ ေရွးဘ၀မ်ားကို ျပန္လည္ သိျမင္ႏုိင္ေသာ ဇာတိႆရဉာဏ္ကို ရေလသည္။ ေရွးမင္းျဖစ္စဥ္က အဆံုးအျဖတ္ အမိန္႕ေပးလြဲ၍ ငရဲက်ခံရပံုကို ျပန္လည္သတိရကာ မင္းျဖစ္ရမည္ကို လြန္စြာ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕သြားေလသည္။

ထုိအခါ ေရွးဘ၀က မိခင္ေဟာင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီး သိသြားသျဖင့္ “ခ်စ္သား-- ေတမိယမင္း--မေၾကာက္ပါႏွင့္၊ မင္းမလုပ္ခ်င္လွ်င္ ဆြံ႕ အ နားပင္းဟန္ ေဆာင္ေနလုိက္ပါ” ဟု တုိက္တြန္း အၾကံေပးေလသည္။

ထုိအခါမွစ၍ “မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် စကားမဆုိေတာ့အံ့၊ ဆြံ႕ အ ေယာင္ ေဆာင္ေနေတာ့မည္” ဟု စိတ္ကိုခိုင္မာစြာ ေဆာက္တည္အဓိ႒ာန္ ျပဳေလသည္၊ မေျပာ မဆုိ၊ ငိုလည္း မငိုပဲ အရြယ္ေရာက္လည္း မထုိင္မထ၊ ေျပာသမွ်လည္း မၾကားဟန္ ေဆာင္ေနခဲ့ရာ အသက္တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္သို႔တုိင္ေအာင္ အခုိင္အမာ ဆံုးျဖတ္၍ ေနထုိင္ခဲ့ေလသည္၊ ထုိအခါက်မွ ခမည္းေတာ္မင္းၾကီးက “ထီးနန္းႏွင့္မတန္”ဟု ဆံုးျဖတ္၍ ေတာထဲသို႔ႏ်င္ထုတ္ သတ္ပစ္ရန္ အမိန္႕ေပးေလရာ ေတာထဲေရာက္ေသာအခါ ရေသ့ရဟန္း ျပဳသြားေလသည္။

(ေမတၱာပါရမီ)

သူတစ္ဘက္သား ၾကီးပြားခ်မ္းသာေစလုိေသာ စိတ္ထားသည္ ေမတၱာမည္၏။ ေမတၱာစိတ္ထားရွိသူတို႔သည္ မိမိအေပၚ သူတပါးက မေတာ္မတရား ျပဳမူ ေျပာဆုိေစကာမူ ထုိသူ၏ အျပစ္ကို မရူ၊ ထုိသူ၏ ေကာင္းကြက္ကိုသာ ရွာၾကည့္ကာ သူ႕အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ျမဲ ေဆာင္ရြက္ၾကေလသည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ၌ ေမတၱာပါရမီကိုလည္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္၊ သု၀ဏၰသာမ ရေသ့ျဖစ္စဥ္ ေတာထဲ၌ မ်က္မျမင္ မိဘႏွစ္ပါးကို ျပဳစုေန၏၊ ျခေသၤ့၊ သစ္၊ က်ား၊ သမင္၊ ဒရယ္၊ ေခ်ငယ္၊ စုိင္၊ ဆတ္ စေသာ သားေကာင္းမ်ားအေပၚ၌ပင္ တကယ့္ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ခ်စ္ခင္ေန၏၊ မိမိအား သားေကာင္မွတ္၍ ေလးျဖင့္ပစ္သတ္ခဲ့ေသာ ပီဠိယကၡမင္းကိုပင္ ေမတၱာမပ်က္ခဲ့ေပ၊ ေနာက္ဆံုး ေမတၱာ၊ သစၥာေၾကာင့္ ျမားဆိပ္လည္းေျပ၊ အသက္လည္း မေသဘဲ မ်က္မျမင္မိဘႏွစ္ပါးလည္း မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းရၾကေလသည္။

(ဥေပကၡာပါရမီ)
သူတစ္ဘက္သားအား မုန္းလည္းမုန္း၊ ခ်စ္လည္းမခ်စ္၊ ဘက္မလုိက္ လ်စ္လ်ဴရူျခင္းဟု ေခၚ၏။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ ဤဥေပကၡာပါရမီကိုလည္း ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္၊ ေလာမဟံသ ေခၚေသာ ဘ၀မွာ ထင္ရွားလွေလသည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မိဘတုိ႔ကြယ္လြန္ေသာအခါ မ်ားစြာေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာတုိ႔ကို စြန္႕လႊတ္၍ ေတာသို႔၀င္ေလသည္၊ ရေသ့ျပဳလုပ္လုိေသာ္လည္း ရေသ့ျပဳလွ်င္ လူအမ်ားအထင္ၾကီး၍ ခ်ီးမြမ္းၾကမည္ကို စိုးရြံ႕သျဖင့္ ရေသ့လည္းမလုပ္ဘဲ အ၀တ္တစ္ထည္ျဖင့္သာ လွည့္လည္ သြားလာေနခဲ့သည္။

မိမိအား ေလးစားသူ ျပဳမူဆက္ဆံေသာေနရာ၌ ၾကာၾကာမေန၊ တစ္ရက္ေလာက္သာေန၏၊ ရြာတစ္ရြာသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္ ေသေသာက္ၾကဴးမ်ားက ျပက္ရယ္ ေျပာင္ေလွာင္ၾကေသာ္လည္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကား စိတ္မဆုိး။ သုသာန္၌ လူရိုးကို ေခါင္းအံုးလ်က္ အိပ္၏။ ကေလးမ်ား ၀ိုင္းအ့ုလာေရာက္ကာ အေလာင္းေတာ္အား တံေတြးျဖင့္ ေထြးၾက၊ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္ စြန္႕ခ်ၾကကုန္၏။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ထုိသူတုိ႔အေပၚ၌ စိတ္မဆုိး၊ အျပစ္မယူ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္ျခင္းမျဖစ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ပန္းနံ႕သာႏွင့္စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ေပးလွဴၾကကုန္၏။ ထုိသူတုိ႔အေပၚ၌လည္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာမူမထား၊ ေကာင္းဆုိးႏွစ္ျဖာ၌ လ်စ္လ်ဴရူကာ မည္သည့္ဘက္မွ မတိမ္းညြတ္ဘဲ တည့္မတ္ေသာ စိတ္ထား(ဥေပကၡာ)ျဖင့္သာ ေနေတာ္မူေလသည္။


ဒါေတြက ဦးဇင္းတုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သမၼာသဗၺဳဒၶဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီေတာ္(၁၀)ပါးျဖစ္ပါတယ္။

ထုိပါရမီ(၁၀)ပါးကုိသာမန္က်င့္ျခင္း၊(ဒသပါရမီ)၊အလယ္အလတ္က်င့္ျခင္း(ဒသဥပပါရမီ)၊အျမင့္ဆုံးက်င့္ျခင္း(ဒသပရမတၳပါရမီ) ဆုိျပီး

တစ္ပါးစီကုိ အဆင့္သုံးဆင့္နဲ႔က်င့္ေတာ္မူပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ပါရမီဆယ္ပါး၊အျပားသုံးဆယ္လုိ႔ ဆုိတာပါ။က်င့္ၾကံတဲ့ ၾကာျမင့္မွဳက

ပညာဓိက ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူေတာ္ေသာေၾကာင့္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမာၻတစ္သိန္းၾကာေတာ္မူပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိပါရမီဆယ္ပါးအေၾကာင္းကုိေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာေပါက္ေလာက္မွာပါ။

ကုိးကား။ ။ဗုဒၶဘာသာအေျခခံဆင့္(သာသနာေရးဝန္ၾကီးဌာန)